X-mas

Για δες!! Άλλο κι αυτό:

“Λίγες ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας υπενθύμισε την ισχύ του διατάγματος που εκδόθηκε πριν από έναν χρόνο, και έγινε νόμος του κράτους τις πρώτες ημέρες του Ιανουαρίου 2015, για την απαγόρευση των δημοσίων εορταστικών εκδηλώσεων της Μουσουλμανικής θρησκείας στην Ελλάδα. Οι μωαμεθανοί κάτοικοι της χώρας έχουν την άδεια να γιορτάζουν, αλλά εντός των κοινοτήτων τους και αφού ειδοποιήσουν σχετικά τις αρχές.

Η Ιερά Σύνοδος χαιρέτησε την ανακοίνωση της Προεδρίας και με δικό της έγγραφο εξήγησε ότι οι υπερβολικές και ανοικτές εορταστικές εκδηλώσεις αλλοθρήσκων μπορεί να οδηγήσουν σε μιμητισμό τραυματίζοντας την πίστη των χριστιανών.

Από την πλευρά του το αρμόδιο υπουργείο με εγκύκλιο του υπενθύμισε ότι θρησκευτικά σύμβολα όπως ημισέληνοι, τραγούδια, ευχές, στολισμοί, ήχοι και συγκεκριμένα ενδύματα έχουν τεθεί εκτός νόμου.”

Αλήθεια, πως θα αντιδρούσα αν διάβαζα στις εφημερίδες κάτι τέτοιο; Και τι θα σκεφτόμουν;

Ότι είναι αδύνατο; Παράλογο; Αδιανόητο, μήπως;

Κι όμως, αυτό ισχύει! Αντιστρόφως βέβαια. Ναι! Ναιαι! Στο μουσουλμανικό κράτος Μπρουνέι τα Χριστούγεννα απαγορεύονται!! 

Είπε κανείς τίποτα;

__

Εδώ που τα λέμε, τα Χριστούγεννα τα “καταργήσαμε” κι εμείς εδώ, στον λεγόμενο “Χριστιανικό Δυτικό Κόσμο”. “Χ-mas” γιορτάζουμε πια. Όχι ΤΑ Χριστούγεννα.

Πηγή:  enikos.gr 

Παγκόσμια Ημέρα ΑμΕΑ

Στις 3 Δεκεμβρίου 1982, ο ΟΗΕ υιοθέτησε πρόγραμμα δράσης για τα ΑΜΕΑ, το οποίο οδήγησε στην υπογραφή της “διεθνούς Σύμβασης για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία” στις 30 Μαρτίου 2007.
Από το 1992, η 3η Δεκεμβρίου καθιερώνεται σαν Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία (International Day of Persons with Disabilities) με απόφαση της γενικής συνέλευσης του διεθνή οργανισμού.
Σύμφωνα με στοιχεία του, το 2014, γύρω στο 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έπασχαν από κάποιας μορφής αναπηρία, το 80% των οποίων ζούσε στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Η Ημέρα αυτή “δίνει την ευκαιρία στις κυβερνήσεις, στους οργανισμούς και στις κοινωνίες να εστιάσουν την προσοχή τους στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ανθρώπων με αναπηρία”.
Να σημειώσω εδώ πως η Ελλάδα κύρωσε την διεθνή Σύμβαση μόλις το 2012 (η Κύπρος το 2011).

Τριήμερο στην Κατερίνη

Οι «Ώρες οι Καλές» μας οδηγούσαν στην Παραλία Κατερίνης. Κι επειδή θέλαμε να συνδυάσουμε το «τερπνόν μετά του ωφελίμου», ξεκινήσαμε από την Παρασκευή.
Στη Θεσ/νίκη, πρώτο σταθμό του προγράμματός μας, τελειώσαμε μέχρι το μεσημέρι με ό,τι είχαμε να κάνουμε. Δόξα στο Θεό, περάσαμε «ανώδυνα» και ένα γραφειοκρατικό πρόβλημα που ενέσκηψε (δικό μου το λάθος) και μια περιπετειούλα με την Δημοτική Αστυνομία. «Ελεύθεροι» πια, πήραμε την Εθνική και κατηφορίσαμε προς την πρωτεύουσα της Πιερίας. Στρίψαμε για την πόλη πριν την υπόγεια διάβαση και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο. Μπάχαλο. Και από πλευράς ρυμοτομίας και από πλευράς σηματοδότησης και από πλευράς κίνησης η Κατερίνη είναι, επιεικώς, μια πολύ δύσκολη πόλη. Πρώτη φορά που αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω GPS! Τέλος πάντων, παρκάραμε στο υπόγειο δημοτικό πάρκινγκ του Δημαρχείου (δεν διακινδύνεψα άλλα τρεχάματα) και κάναμε μια αναγνωριστική βολτούλα στους γύρω δρόμους, πεζόδρομους και μη*. Την ώρα του φαγητού επιστρέψαμε στη ψησταριά που σταμπάραμε από την αρχή, απέναντι από το πάρκινγκ. Στον "Λοχία". Μια επιλογή που δεν την μετανιώσαμε. Από το menu διαλέξαμε κάτι πρωτότυπο για μας που, όπως αποδείχθηκε αργότερα, είναι συνηθισμένο πιάτο για τους ντόπιους. “Πανσέτα στη Σούβλα”. Ήταν πεντανόστιμη. Και οι μερίδες του ήταν περιποιημένες και χορταστικές. Και αρκετά φτηνές.
Στη συνέχεια, αφού μπερδευτήκαμε με τα πολύπλοκα στενά, την έλλειψη σήμανσης και τους μπελαλίδικους κυκλικούς κόμβους, πήραμε το δρόμο για τον τελικό προορισμό μας, την Παραλία. Πρώτα ψάξαμε τους δικούς μας στην Καλλιθέα και, όταν ήρθε η ώρα, οδηγηθήκαμε τελικά στο ξενοδοχείο μας, στο "Κωστής". Διώροφο κτήριο με ανοιχτοσιά τριγύρω, με θέα προς στον Όλυμπο και προς την θάλασσα. Μου φάνηκε απλό, με ένα πασπάλισμα γκλαμουριάς βεβαίως, αλλά φιλικό, καθαρό και περιποιημένο. Με κουζινάκι στο δωμάτιο, εκτός των άλλων παροχών όπως θέρμανση, TV, κλιματισμό κλπ.
Kοιμηθήκαμε νωρίς, κουρασμένοι όπως ήμασταν. Σε άλλη περίπτωση δεν θα 'θελα να βγω από το δωμάτιο ούτε την επομένη. Η επομένη όμως ανήκε σε άλλους κι εμείς είμασταν εκεί γι' αυτούς. Για αυτή την δικιά τους μέρα, ας ... γράψουν αυτοί.
Κι έτσι φτάνουμε στην Κυριακή. Ημέρα επιστροφής στα πάτρια. Μια και δεν μας βίαζε κανείς, φύγαμε με την ησυχία μας και διαλέξαμε να δούμε πρώτα στην Κατερίνη, τους φίλους μας, γνωστούς και μη, και να μείνουμε εκεί και για μεσημεριανό. Κατά την αναζήτηση μας καταλήξαμε στο "Al Dente". Προσεγμένο Bistrorante, με προσεγμένες τιμές. Δυο μεγάλες μερίδες με μπούτι κοτόπουλο, διαφορετικές σε τρόπο παρασκευής και γεύση μεταξύ τους, δυο μπύρες και μανιτάρια Πλευρώτους στη σχάρα στοίχισαν μόλις 25 ευρώ. Σε ένα υπέροχο περιβάλλον που σε τραβά και σε προϊδεάζει για κάτι παραπάνω. Με αρκετή κίνηση, το μεσημέρι τουλάχιστον.
Όταν φύγαμε, απέμενε μόνο το να γυρίσουμε σπίτι. Σταματήσαμε λίγο, για ένα καφέ στις λίμνες κι αυτό ήταν όλο.

  _________

*

Εδώ είδα για πρώτη φορά αντίστροφη μέτρηση σε φωτεινούς σηματοδότες της Τροχαίας. Είτε πεζός, είτε εποχούμενος, ενώ περιμένεις να ανάψει το πράσινο, ενημερώνεσαι σε πόσα δεύτερα θα συμβεί αυτό. Το ίδιο κι όταν πρόκειται να ανάψει το κόκκινο. Καλό.

 Αξιολόγηση:
"Λοχίας":
Γεύση 5 – ποιότητα 4 – ποσότητα 5 – περιβάλλον 5 – εξυπηρέτηση 5 – τιμή/απόδοση 5 (6,50 ευρώ η μερίδα)
Σύνολο: 29 - Μ.Ο: 4,83
"Al Dente":
Γεύση 5 – ποιότητα 5 – ποσότητα 5 – περιβάλλον 5 – εξυπηρέτηση 5 – τιμή/απόδοση 4
Σύνολο: 29 - Μ.Ο: 4,83
"Κωστής":
Καθαριότητα 4 – εξυπηρέτηση (service) 4 – ομορφιά (περιβάλλον χώρος, εσωτερική διακόσμηση) 4  – προσφερόμενες υπηρεσίες 4 – άλλες δραστηριότητες 3 – τιμή/απόδοση 4
Σύνολο: 23 - Μ.Ο: 3,83

"Πρώτο Κατσίκι"

Χτες, λόγω της ημέρας, μια “έξοδος” ήταν επιβεβλημένη. Διαλέξαμε λοιπόν, κάτι προσιτό και πολλά υποσχόμενο από την άποψη της “κουζίνας” του. Η επιλογή μας, το “Πρώτο Κατσίκι”, “πουλά” τοποθεσία και σούβλα. Και πράγματι είναι ωραίο μέρος. Δίπλα στη θάλασσα, στην Ανατολική έξοδο της Καβάλας. Ταβέρνα με σούβλες και κρέατα της ώρας και όχι μόνον. Θα ήταν υπέροχο, ΑΝ είχε και τις σούβλες που διαφημίζει. Σούβλα "μόνο ΣαββατοΚύριακο" μας είπε ο σερβιτόρος. Είχε όμως του φούρνου Κότσι Χοιρινό, Κατσικάκι και Κοκκοράκι. Διαλέξαμε τα δυο τελευταία. Το κατσικάκι πολύ καλό, το κοκκοράκι με έντονα αλοιωμένη την γεύση του από την κανέλα. Ωραία σάλτσα, και τηγανητές πατάτες (όχι προτηγανισμένες). Δοκιμάσαμε επίσης τα Πλευρώτους στη σχάρα που μας αρέσουν. Τα σερβίρουν με μια σως μαγιονέζας που δεν προσθέτει στη γεύση. Μάλλον αποτυχία θα χαρακτήριζα τον συνδυασμό. Όλα αυτά με αναψυκτικό, μπύρα, μαρουλοσαλάτα και φρέσκο ψωμί πλησίασαν τα 30 ευρώ. Πολύ καλή τιμή.

Ευχαριστηθήκαμε το φαγητό μας, την ηρεμία της περιοχής, την ηλιόλουστη μέρα και τον γαληνεμένο ορίζοντα εκεί, μπροστά στην ερημική πια αμμουδιά. Λίγο πιο ζεστός να ήταν ο καιρός και δεν θα μας έκανε όρεξη να φύγουμε.

 Αξιολόγηση:
"Πρώτο Κατσίκι":
Γεύση 4 – ποιότητα 4 – ποσότητα 5 – περιβάλλον 5 – εξυπηρέτηση 5 – τιμή/απόδοση 5
Σύνολο: 28 - Μ.Ο: 4,66

Ακόμα Ένας

 

Αντί άλλης καταχώρησης ή σχολιασμού:

"Λίγοι άνθρωποι ξέρουν να γερνάνε"
_______________________ Φρανσουά Λα Ροσφουκό (Γάλλος συγγραφέας) __

Αξεπέραστο Vigli

Βρεθήκαμε στο Βιγλί, το μεσημέρι του Σαββάτου. Στην τελευταία, όπως αποδείχθηκε, μέρα λειτουργίας του σαν εστιατόριο, γι' αυτή την χρονιά. Την προηγούμενη φορά που προσπαθήσαμε δεν είχε ανοίξει ακόμα. “Αύριο ξεκινάμε” μας είχαν πει. Πως πέρασε αυτό το καλοκαίρι τόσο γρήγορα;!!

Αν και ήταν η τελευταία τους μέρα, όλα, και το σέρβις και η ποιότητα αλλά και η ποικιλία τους ήταν άψογη. Και αποδείχθηκε πως και οι τιμές τους ήταν προσεγμένες. Ορεκτικά με πάστα ελιάς και φρυγανισμένο ψωμί, μια πιατέλα mix grill αρκετή να χορτάσουν άνετα δυο άτομα, μια πλούσια μερίδα αρνάκι ψητό, σαλάτα, τυρί με σουσάμι και μέλι, αναψυκτικά και μπύρα δεν πλησίασαν καν τα 40 ευρώ. Τα άξιζαν μέχρι δεκάρας (και μας ξάφνιασαν ευχάριστα). Μόνο πρόβλημα οι αγριομέλισσες. Που ήθελαν ντε και καλά, να συμμετέχουν κι αυτές στο γεύμα μας. Ήταν μια ενόχληση, οπωσδήποτε.

Για την θέα δεν λέω τίποτα. Τι να πω; Τα λόγια φτωχά. Η καλύτερη του νησιού και με διαφορά. Η “Χρυσή Αμμουδιά” είναι στα πόδια σου. Πως να το περιγράψω; Μόνο αν πας καταλαβαίνεις.

Ναι, ήταν η πρέπουσα επιλογή για να αποχαιρετήσουμε την Θάσο. Για φέτος.

 Αξιολόγηση:
"Vigli":
Γεύση 5 – ποιότητα 5 – ποσότητα 5 – περιβάλλον 5 (θα έβαζα ένα βαθμό επιπλέον αλλά οι σφήκες τον ακυρώνουν) – εξυπηρέτηση 5 – τιμή/απόδοση 5
Σύνολο: 30 - Μ.Ο: 5

DELL Inspiron15

Το πήρα με την εκπνοή του Αυγούστου. Τετραπύρηνο, με 15άρα οθόνη, με HD Web-κάμερα και 2πλό μικρόφωνο, με μονάδα DVD-RW, με 3 (μόνον) θύρες USB κλπ.

Βάλαμε τα Windows 8.1 που είχα, το Open Office (αντί για το Outlook), τους drivers για τον Canon, (ξανα)κατέβασα κάποια παιχνίδια που είχα και ήθελα, κάποιες εφαρμογές, λεξικά κ.ά, διαμόρφωσα την επιφάνεια Εργασίας και την Έναρξη έτσι ώστε να μοιάζουν όσο γίνεται μ' αυτές που έχω συνηθίσει, και επανέφερα κάποια αρχεία που είχα κρατήσει σε έναν εξωτερικό.

Ακόμα και σήμερα το παλεύω. Αν και, μπορώ να το πω ότι αρχίσαμε πια να συνεννοούμαστε. Τώρα ψάχνω μια λύση για να βλέπω όλους μαζί τους POP λογαριασμούς e-mails (αυτό με απασχολεί πάρα πολύ) και δευτερευόντως πως να απομονώσω το touchpad.

Εύχομαι να βγει καλύτερο από το Lenovo, και να 'χουμε μια μακρά και αποδοτική συνεργασία.

Update (11 Σεπτεμβρίου):
Την λύση στο θέμα των e-mails έδωσε τελικά, το Thunderbird!!

Lenovo Τέλος

Τελικά οι μπλε οθόνες των Windows 8.1 αποδείχθηκαν μεγαλύτερο πρόβλημα απ’ ότι φαινόταν στην αρχή.
Μετά από τόσες άκαρπες προσπάθειες επίλυσης σκέφτηκα να το πάω και σε άλλο τεχνικό. Το πήρανε στις 17/8. Στις 20/8 πήγα να δω αν υπάρχει κάποια εξέλιξη. «Μήπως το πρόβλημα άρχισε όταν έβαλες τα Windows 8.1;» με ρώτησαν. Δεν θυμόμουν. "Το μηχάνημά σου δεν τα σηκώνει. Δεν το έψαξε αυτός που σου τα εγκατέστησε; Πρέπει να γυρίσουμε προς τα πίσω, Windows 7 για παράδειγμα ή τα XP που προϋπήρχαν". Τους το άφησα να κάνουν ό,τι καταλαβαίνουν.

Την επόμενη μέρα μου τηλεφώνησαν και τα νέα ήταν άσχημα. Το μηχάνημα δεν συνέρχεται. Αλλαγή σκληρού, νέες μνήμες PAM, format και ξανά format, δοκιμές με τέσσερα διαφορετικά λειτουργικά και … τίποτα. Ο μπλε εφιάλτης εκεί, να επιμένει.
Την Τρίτη (25/8) πήγα να το παραλάβω. «Είναι όπως ήταν» μου είπαν. Αλλά δεν ήταν. Το Outlook έκανε «Αποστολή» αλλά όχι «Λήψη» των mails. Κάποιες εφαρμογές δεν δούλευαν, οι περισσότερες ιστοσελίδες (in.gr, taxis, τράπεζες κλπ, κλπ) δεν άνοιγαν, το antivirus που μου βάλανε δεν ανανεωνόταν και έβγαζε προειδοποιητικά μηνύματα λήξης και άλλα πολλά. Παιδεύτηκα μέχρι αργά το βράδυ.
Έψαξα να δω τι λήψεις είχαν γίνει, τι είχε αλλάξει. Ξήλωσα αυτά που είχαν προστεθεί, το Kaspersky και το Malwarebytes Anti-Malware και ξαναέβαλα το AVG. Έτρεξα και το δοκιμαστικό AVG PC TuneUp 2015 και, ω του θαύματος, τα πάντα άρχισαν να λειτουργούν και πάλι. Ούτε οι «μπλε οθόνες» δεν εμφανίστηκαν. Μέχρι σήμερα. Μέχρι τώρα, πριν από λίγο. Στις 9:05’μμ ο μπλε εφιάλτης ξαναχτύπησε.

Ε, δεν γίνεται δουλειά έτσι. Lenovo τέλος.
Ένα νέο Laptop είναι αναγκαίο.

Αμμουλιανή

Η Αμμουλιανή σαν προορισμός (έστω και ολιγοήμερων) διακοπών είχε φωλιάσει στο μυαλό μου εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα φαίνεται πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου ώστε αυτό να γίνει και πράξη. Μια και είχαν διευθετηθεί κάποιες εκκρεμότητες και δεν αφήναμε πίσω μας τίποτα χωρίς επίβλεψη, ξεκινήσαμε την Τετάρτη, όχι πολύ νωρίς, είναι αλήθεια. Η διαδρομή έγινε σε νωχελικούς ρυθμούς μέχρι που φτάσαμε στον Σταυρό Χαλκιδικής ακολουθώντας την παλιά "Εγνατία". Από 'κει αρχίσανε οι δύσκολοι, στενοί, ορεινοί κι όλο στροφές δρόμοι του Χολομόντα. Περνώντας έξω από Στρατώνι, Ιερισσό και Ν.Ρόδα, κόψαμε την χερσόνησο, περίπου όπου κι ο Ξέρξης για να μπούμε στον Σιγγιτικό κόλπο. Ψάχναμε το λιμανάκι της Τρυπητής. Και, ουσιαστικά, αυτό είναι η Τρυπητή. Ένα λιμανάκι και μόνο. Μια αποβάθρα μερικών μέτρων κι ένα μικρό καφενεδάκι στη γωνιά, δίπλα στο κύμα. Η "ουρά" για το F/B έφτανε μέχρι τον κεντρικό δρόμο και συνέχιζε επ' αυτού. Για λίγο έπαιξα με την ιδέα να πάω Ουρανούπολη. Σύμφωνα με τον χάρτη θα μπορούσα να πάρω το πλοίο για Αμμουλιανή κι από 'κει. Δεν το επιχείρησα. Ευτυχώς. Πρώτον γιατί, όπως αποδείχθηκε, αυτή η "γραμμή" δεν εκτελείτε πλέον. Δεύτερον γιατί το F/B που φόρτωνε ήταν αρκετά μεγάλο και μας πήρε όλους με την μία.
Η διαδρομή Τρυπητή - Αμμουλιανή είναι μικρή. Σε 15'-20' βγήκαμε στο νησί. Το ξενοδοχείο που είχα υπόψιν μου είναι λίγα μέτρα από 'κει, αριστερά, στην άκρη της "Χώρας" και ορατό από το λιμάνι. Ανακαινισμένο και πεντακάθαρο (είχα πάρει τις πληροφορίες μου), το Hotel Ammouliani έγινε το κατάλυμά μας για δυο (2) βράδια. Βέβαια, η τιμή των 70ευρώ ανά ημέρα, για ένα δίκλινο με (καλό, έστω) πρωινό είναι τσιμπημένη. Δεν το παιδέψαμε όμως. Μείναμε.
Τακτοποιηθήκαμε βιαστικά και βγήκαμε σε αναζήτηση ταβερνούλας που να μας ... εμπνέει. Καταλήξαμε στον Τζανή. Φαγητά σπιτικά και της ώρας. Και ψάρι και κρέας και ό,τι θες. Εμείς διαλέξαμε μουσακά που ήταν υπέροχος, πεντανόστιμους κολιούς στη σχάρα (γούνα), χταποδάκι ψητό (που το χρέωνε 9,80!!), μια πράσινη και άσπρο κρασάκι χύμα, αγγουροντομάτα, τζατζίκι (όπως το θέλω), μελιτζανομπουρεκάκια. Σύνολο γύρω στα 42ευρώ. Μας φάνηκε ακριβός.
Το απογευματάκι πήγαμε για μπάνιο. Η Αμμουλιανή έχει ελάχιστες παραλίες, που να μπορείς να φτάσεις με ευκολία. Ουσιαστικά είναι 3-4. Στο Νότο είναι τα Καραγάτσια (ακτή που χαρακτηρίζεται καταφύγιο γλάρων) και η Αλυκή (ναι, υπάρχει αλυκή στο κέντρο του νησιού). Ανατολικά υπάρχει το αλιευτικό καταφύγιο (λιμανάκι) και λίγο πιο κάτω ο όρμος Γλαστρί. Ο οποίος θα πρέπει να ήταν ωραία plaz πριν ασυνείδητοι του πάρουν όλη την άμμο για τις οικοδομικές τους εργασίες. Τώρα έχουν μείνει μόνο πέτρες, βράχια και πλάκες. Αποκρουστική εικόνα. Πιο κάτω από τον όρμο, από δύσβατο δρόμο μπορείς να οδηγηθείς στον κολπίσκο Αγ.Γεώργιος και παρακάτω στην Μεγ.Άμμο. Για να πάμε εκεί όμως θα χρειαζόμασταν την "γουρούνα". Σε κάποιες άλλες ακτές φτάνεις μόνο από θαλάσσης.
Ένα mini Bus περνάει από τις 3 πιο προσβάσιμες, αρκετές φορές την ημέρα, και υπάρχουν καραβάκια που κάνουν το γύρο του νησιού, που πηγαίνουν τακτικά στα νησάκια Δρένια στη νοτιοανατολική άκρη της Αμμουλιανής και λίγο-πολύ μπορούν να σε πάνε όπου διαλέξεις. Διαλέξαμε την ακτή Αλυκή(ές) γιατί ήταν κοντά και είχε εύκολη και καλή πρόσβαση. Πολλοί μάλιστα, πάνε με τα πόδια. Ίσως γι' αυτό είχε τόσο κόσμο που αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω. Δοκιμάσαμε να πάμε στην Μεγ.Άμμο. Περάσαμε σε απόσταση έξω από το αλιευτικό καταφύγιο, διασχίσαμε τον όρμο Γλαστρί και βρεθήκαμε σε "αδιέξοδο" με το που αφήσαμε πίσω μας το ξενοδοχείο "Αγιονήσι". Απογοήτευση. Αρχίσαμε να επιστρέφουμε αλλά στην άκρη του όρμου, κάτω από το "Αγιονήσι", μια παράκαμψη μας οδήγησε στη μικρή, δική του, προσεγμένη και φροντισμένη ακτή (που έχει και Γαλάζια Σημαία). Το απολαύσαμε.
Την επομένη πήγαμε στα Καραγάτσια (ή Καραγάτσι). Μας θύμιζε τις παραλίες Ατσπάς και Αλυκή της Θάσου. Ωραία αμμουδιά, ωραία καταγάλανα νερά, δωρεάν ξαπλώστρες, ελεύθερος χώρος για αθλοπαιδιές και όσους δεν θέλουν την ... τυποποίηση. Καλά που φτάσαμε σχετικά νωρίς. Όσο περνούσε η ώρα, τόσο μεγάλωνε το πλήθος και φαινόταν ότι ερχόντουσαν για να μείνουν. Μέχρι το βράδυ. Αν και η καντίνα της περιοχής διαθέτει τα πάντα, είπαμε να ψάξουμε κάτι άλλο για το μεσημεριανό μας. Πήγαμε στον Γλάρο που τον είχα σταμπάρει από την προηγούμενη. Είναι στη χώρα, αριστερά από το λιμάνι, δίπλα στη θάλασσα (για να μη πω μέσα σ' αυτήν). Το χταποδάκι το είχε 12 ευρώ (πανάκριβα και του το 'πα) αλλά γενικώς είχε καλύτερες τιμές. Μια μικρή συναγρίδα, γαύρος, μύδι σαχανάκι, αγγουροντομάτα και χύμα λευκό γέμισαν το τραπέζι μας. Το απόγευμα κατεβήκαμε για βόλτες ανάμεσα στα μαγαζάκια αναμνηστικών και τις πολλές καφετέριες. Περάσαμε μια όμορφη, ζεστή βραδιά δίπλα στο κύμα. Τελευταία στο νησί.
Την επομένη, 14 Αυγούστου, ξεκινήσαμε με "το πάσο μας". Όταν το ένα (1) από τα τρία (3) F/B που εκτελούν το δρομολόγιο μας έβγαλε στην Τρυπητή, πήραμε τον δρόμο για Ουρανούπολη. Στο δρόμο είδαμε ωραίες παραλίες και πολυτελή συγκροτήματα Ξενοδοχείων. Η ίδια η Ουρανούπολη ήταν κατάμεστη από κόσμο και αυτοκίνητα και εντελώς αλλαγμένη. Ελάχιστα πράγματα μπορούσα να αναγνωρίσω απ' όσα θυμόμουν από την προηγούμενη φορά που την είχα επισκεφτεί. Προ αμνημονεύτων χρόνων, είναι αλήθεια.
Όπως και στην Αμμουλιανή έτσι κι εδώ το κυκλοφοριακό είναι μείζον πρόβλημα. Κινούμασταν σε στενά δρομάκια που όχι μόνο ήταν γεμάτα από παρκαρισμένα αυτοκίνητα αλλά, παρότι φαινόταν απίστευτο, δεν ήταν μονόδρομοι. Όταν επιτέλους πήραμε το δρόμο του γυρισμού, κάναμε προς τα πίσω όλο τον δρόμο μέχρι τα Ν.Ρόδα, τα οποία επιλέξαμε να επισκεφθούμε. Μετά περάσαμε μέσα κι από την Ιερισσό, για μια βιαστική ματιά. Την ώρα που διαμαρτυρήθηκε το στομάχι μας, ήμασταν στο Σταυρό κι αφού βρήκαμε ένα μέρος σκιερό και για τ' αμάξι και για μας, καθίσαμε στο κέντρο του χωριού, στον Στρατή. Είχε πλούσια κουζίνα. Μετά από αρκετές διαβουλεύσεις καταλήξαμε στα εξής: κοκκινιστό, παϊδάκια, γαλέο σκορδαλιά, χύμα μπύρα, κλπ κλπ.
Από 'κει και πέρα απέμενε ο άχαρος δρόμος της επιστροφής. Κάπου σταματήσαμε για μπάνιο, κάπου ήπιαμε ένα καφέ και ... τέλος. Σπίτι, μαύρα φασόλια.

 Αξιολόγηση:
"Τζανής":
Γεύση 5 – ποιότητα 4 – ποσότητα 4 – περιβάλλον 5 – εξυπηρέτηση 5 – τιμή/απόδοση 3
Σύνολο: 26 - Μ.Ο: 4,33 
"Γλάρος":
Γεύση 5 – ποιότητα 5 – ποσότητα 4 – περιβάλλον 5 – εξυπηρέτηση 5 – τιμή/απόδοση 4
Σύνολο: 28 - Μ.Ο: 4,66
"Στρατής":
Γεύση 5 – ποιότητα 5 – ποσότητα 5 – περιβάλλον 4 – εξυπηρέτηση 5 – τιμή/απόδοση 5
Σύνολο: 29 - Μ.Ο: 4,83 

Μπλε Error και Windows 8.1

Από την 20^η του προηγουμένου μήνα, λίγο πριν φύγουμε για «διακοπές», είχα παραδώσει το Lenovo στον τεχνίτη, αγανακτισμένος από τις αλλεπάλληλες «μπλε οθόνες». Υπήρχε κι ένα άλλο πρόβλημα, από την φθορά της καλωδίωσης που συνδέει οθόνη και πληκτρολόγιο. Χτες, μετά από τόσες μέρες και αρκετά τηλεφωνήματα, το είχα επιτέλους και πάλι στα χέρια μου. Φαίνεται ότι το βασικό πρόβλημα λύθηκε. Όχι όμως κι αυτό των «μπλε οθονών» που, για λίγο, πίστεψα ότι ήταν αλληλένδετα.

Το μήνυμα που μιλά για «πρόβλημα στον υπολογιστή», για ανάγκη «επανεκκίνησης» και τελειώνει με το σφάλμα «Whea Uncorrectable Error» συνεχίζει να με κατατρέχει.
Ψάχνοντάς το στο Google, ανακαλύπτει κανείς ότι είναι (γνωστό) πρόβλημα των W8.1
Εκεί προτείνονται και κάποιες λύσεις. Στ’ αγγλικά βεβαίως-βεβαίως
Γιατί δεν τα γράφουν και στα Ελληνικά να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα;