Στο δικό μου όνειρο δεν είμαι ποτέ ανάπηρος _________________________________ (Stephen Hawking)____
Για τον Νοέμβρη που σβήνει, για τα κύματα της πανδημίας του νέου κοροναϊού που συνεχίζει να μας κτυπά, για τις νέες συνθήκες διαβίωσης-απομόνωσης, για τον Χειμώνα που μας περιμένει, για τους διαλογισμούς και τις ελπίδες μας, ένα παλιό αλλά τόσο επίκαιρο:
Άγριος άνεμος τον άγριο κόσμο χτυπάει
άγριος ο καιρός τη μέρα στα πέλαγα πάει.
Άλλη μια αναχώρηση από το νησί. Η τελευταία του Καλοκαιριού. Κάπως αλλιώτικη. Πιο μελαγχολική. Κάπως πιο ... θλιβερή.
"Του χρόνου, πάλι"(;)
Τελευταία Κυριακή, τελευταίες μέρες του Αυγούστου που λίαν συντόμως θα μας αποχαιρετίσει. Μαζί του και το καλοκαίρι λίγο λίγο θα απομακρυνθεί κι αυτό. Πάει, τελείωσε. Μπορεί να μας κεράσει κανένα μίνι καύσωνα “άμα τη αναχωρήσει” του, αλλά ... αυτό θα 'ναι όλο κι όλο. Δύσκολο αυτό το καλοκαίρι. Άρρωστο, φτωχό, μίζερο. Απόκοσμο. Τι να περιμένεις από τον Σεπτέμβρη; Καλύτερες μέρες;