Βέροια

Ήταν ευκαιρία όχι μόνον να πάμε αλλά και να μείνουμε στη Βέροια. Και το κάναμε.
Ξεκινήσαμε Τετάρτη (21/11) με το πάσο μας. Από Δερβένι βγήκα στην Έξοδο για Έδεσσα. Ακολούθησα τον δρόμο μέχρι Χαλκηδόνα κι εκεί έστριψα για Αλεξάνδρεια. Μετά από 26χλμ μπήκαμε Βέροια. Τώρα έψαχνα την έξοδο προς Νάουσα και το ξενοδοχείο μας.

Το «Veria Hotel” έμοιαζε περιποιημένο αλλά …άδειο. Ψευδαίσθηση το δεύτερο όπως ανακαλύψαμε αργότερα. Τακτοποιηθήκαμε στο 2ο όροφο. Το βραδάκι κατεβήκαμε στη πόλη (απέχει 6χλμ περίπου) και κάναμε έκπληξη στους φίλους μας. Μείναμε συζητώντας μέχρι που άλλαξε η μέρα.
Την επομένη περιδιαβήκαμε την Βέροια αφού παρκάραμε κάπου κοντά στην «Ελιά». Έκανε κρύο και η διάθεσή μας δεν ήταν η καλύτερη για πολλές βόλτες. Κάναμε κάτι ψώνια και γυρίσαμε πίσω. Και το απόγευμα ακόμα πιο …πίσω: Πήγαμε Αλεξάνδρεια. Μια ευχάριστη συνάντηση, συνεννοήσεις για την αύριον και «ανεβήκαμε» ξανά.
Την Παρασκευή είπαμε να πάμε κάπου κοντά γιατί για το απόγευμα σκεφτόμασταν Κοζάνη. Πήγαμε Νάουσα λοιπόν που απείχε γύρω στα 15χλμ απ’ το Veria. Δεν είχα ξαναπάει μάλλον. Δεν μου θύμιζε τίποτε. Ούτε το «κέντρο» ούτε το «ρολόι» της πόλης. Και δεν με ενθουσίασε επίσης. Νομίζω ότι η Βέροια είναι καλύτερη. Έχοντας ώρα μπροστά μας, ανεβήκαμε στα "3-5 Πηγάδια" για καφέ. Πολύ ωραίο μέρος. Προσπάθησα να το φανταστώ χιονισμένο με τα τελεφερίκ σε λειτουργία, τους χώρους στάθμευσης γεμάτους οχήματα και τις πλαγιές φορτωμένες επίδοξους σκιέρ. Μια ιδέα του μεγέθους της κίνησης που θα επικρατεί στο καταχείμωνο μου έδινε το πλήθος των τροχόσπιτων που υπάρχουν εγκατεστημένα. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Πολλές στροφές (φυσικά) αλλά άνετος δρόμος. Κάπου είδαμε μια φάρμα με ημίαιμα αγριογούρουνα. Λίγο πριν μπούμε στη Νάουσα κάναμε αριστερά προς Άγ. Νικόλαο. Ήταν ώρα για μεσημεριανό. Υπέροχο μέρος. Κάναμε πρώτα μια βόλτα να το χαρούμε, βγήκαμε φωτογραφίες στα πλατάνια και στα γεφυράκια του μικρού ποταμού και χωθήκαμε στη ζεστασιά κάποιου από τα πολλά εστιατόρια της περιοχής. Στο «Πέστροφα». Και φάγαμε …πέστροφα (φυσικά). Υπήρχαν εκδρομικά και οι μαθητές (κυρίως οι μαθήτριες) γέμιζαν το χώρο με τις φωνές και το κέφι τους. Πριν φύγουμε πήραμε και μια κουβέρτα από το παρακείμενο μαγαζί σαν αναμνηστικό από την πάλαι ποτέ Κουβερτοκράτηρα Νάουσα.
Γυρίσαμε πίσω στο ξενοδοχείο να πάρουμε μια ανάσα και μετά φύγαμε για Κοζάνη. Πήρα το δρόμο το παλιό μέσω Καστανιάς. Έφτασα στη διάβαση περνώντας μέσα απ’ την χαμηλή νέφωση που καλύπτει ώρες-ώρες την περιοχή. Όταν αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς Κοζάνη η ίδια αυτή νέφωση είχε απλωθεί στην κοιλάδα και φαινόταν σαν θάλασσα μπροστά μας. Παρ’ όλο που είχε πανσέληνο η φωτογραφική δεν μπορούσε ν’ αποτυπώσει την εικόνα. Θαύμασα την ανωτερότητα του ανθρώπινου ματιού! Χωθήκαμε πάλι στα σύννεφα και βγήκαμε στην Εγνατία έξω από Κοζάνη. Μας δυσκόλεψε η είσοδος στη πόλη. Αλλά και μέσα ήταν δύσκολα. Κάπου βρήκα τελικά ν’ αφήσω το αυτοκίνητο και μπορέσαμε να κάνουμε μια βολτούλα. Ήπιαμε και το καφεδάκι μας σε κεντρικό café βλέποντας την κίνηση στον πεζόδρομο απ’ έξω. Έτσι θυμόμουν πάντα αυτό τον πεζόδρομο, αυτό το κομμάτι της πόλης, με πολλά και ωραία μαγαζιά, πολυσύχναστο, φωτεινό, ζεστό, ανθρώπινο. Αν είχαμε περισσότερη ώρα θα ήθελα να την ξοδέψω εκεί. Αλλά δεν είχαμε. Ήδη ήμασταν αργοπορημένοι στο ραντεβού μας στην άκρη της πόλης προς Κρόκο.
Στην επιστροφή πήραμε την Εγνατία. Τεράστια η διαφορά στην άνεση και την ταχύτητα. Πιστεύω πως αν έκανα αυτή την διαδρομή στη διάρκεια της μέρας θα χαιρόμουν και το περιβάλλον που τώρα κρυβόταν στη σκοτεινιά της νύχτας. Μετά τα καμιά δεκαριά τούνελ, είδαμε την έξοδο για Βέροια. Κάπου εκεί μας πέτυχε το τηλεφώνημα των φίλων που μας ψάχνανε. Στη ζεστή τους παρέα μείναμε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Το Σάββατο χαλαρώσαμε λίγο. Οργώσαμε βέβαια την Βέροια γυρνώντας (πάλι) σ’ όλη την πόλη, ιδίως στους πεζόδρομους του κέντρου. Ήπιαμε καφέ στην «Κούπα» και το μεσημέρι …«Ζωή και Κότα». Το πρόγραμμα για το βράδυ έλεγε: Μουσική Βραδιά. Αν και τελειώσαμε αργά δεν παραλείψαμε να πάρουμε το κατιτί μας στον «Κριαρά».
Η επομένη ήταν άλλη μια μέρα χωρίς …εξορμήσεις. Γεμάτη όμως από φιλικά μήτιγκ, τραπεζώματα, επισκέψεις. Κάποιους βιαστικούς τους αποχαιρετήσαμε.
Την Δευτέρα την αφιερώσαμε στη Νάουσα. Ξυπνήσαμε με ομίχλη και κρύο. Αλλά δεν το ‘χαμε σκοπό να μείνουμε μέσα. Ξεκινήσαμε για το Σέλι. Μια ζεστή σοκολάτα σε μεγάλο υψόμετρο σου δίνει φανταστική αίσθηση! Δυνατό αεράκι γέμιζε το δρόμο μπροστά και πίσω μας με τα φύλλα των δέντρων, σ’ όλη σχεδόν την διαδρομή. Όταν φτάσαμε η διαφορά με τα «Πηγάδια» ήταν ολοφάνερη. Βεβαίως δεν υπήρχε χιόνι κι εδώ. Αλλά δεν υπήρχε και τίποτα άλλο που να λειτουργεί. Το Σέλι αποδείχθηκε κατώτερο σε όλα, σε χώρους, σε υποδομές, σε έκταση. Μόνο 10-15 τροχόσπιτα υπήρχαν, σ’ αντίθεση με τα (πολλές) δεκάδες των «Πηγαδιών». Σε μικρή απόσταση (1χλμ) υπήρχε το χωριό Σέλι. Κι αυτό έδινε μια εικόνα εγκατάλειψης. Περίμενα κάτι περισσότερο, κάτι καλύτερο από το Σέλι!! Γυρίσαμε Νάουσα να πιούμε αυτή τη σοκολάτα, αυτό το καφεδάκι που κυνηγούσαμε από το πρωί. Κάτσαμε σε μια γωνιακή στο μπαλκόνι της πόλης. Μετά από λίγο φύγαμε για Βέροια και, σύμφωνα με τις υποδείξεις φίλων (ευχαριστούμε παιδιά), πήγαμε για φαγητό στη «Κόχη». Άξιζε. Ωραίο περιβάλλον και διακόσμηση μέσα, άνετος χώρος, όμορφοι και πλούσιοι τιμοκατάλογοι, ωραία πιάτα, νόστιμα, μεγάλες μερίδες, πολύ καλές τιμές. Ξεκουραστήκαμε στο ξενοδοχείο μας κι επιστρέψαμε Νάουσα. Φαίνεται πως δεν την χορτάσαμε.
Την Τρίτη ένοιωθα πια έντονα την κούραση που είχε συσσωρευτεί. Θα ήθελα να μείνω μέσα αλλά είχε παζάρι στη Βέροια και η λέξη «παζάρι» ασκεί παράξενη έλξη στο γυναικείο πληθυσμό. Πήγαμε λοιπόν. Και κάναμε και την βόλτα μας στη Μπαρμπούντα και μείναμε στο τέλος και για φαγητό. Από μέρες ήθελα να φάω κοτόπουλο στη σχάρα. Το απόγευμα ξανακατεβήκαμε στην Βέροια για τελευταία φορά. Ήπιαμε το καφεδάκι του αποχαιρετισμού στην υπέροχη «Σερεμέτα». Λίγο μετά που έκλεισε η αγορά επιστρέψαμε. Κι ήταν η πρώτη φορά που γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας τόσο νωρίς το βράδυ.
Ένοιωθα έντονη την επιθυμία να γυρίσω σπίτι μου. Το επιθύμησα.
Ξεκινήσαμε την επομένη (28/11) μέσω Εγνατίας.
Χωρίς βιασύνες.

Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη (2)

Κι άλλη φορά ασχολήθηκα με την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη και Περιβάλλον (ΕΚΕΠ), αν και όχι με τους Μη-Κυβερνητικούς Οργανισμούς (ΜΚΟ).
Τώρα βλέπω πως μια εταιρεία (διαφημιστική;) φιλοδοξεί ν’ αποτελέσει "τον πληρέστερο τόπο και τρόπο πληροφόρησης και ανταλλαγής ιδεών, τόσο για τις επιχειρήσεις όσο και για την κοινωνία των πολιτών, σε θέματα που μεταξύ άλλων αφορούν στην εταιρική κοινωνική ευθύνη, στο περιβάλλον, στην εταιρική διακυβέρνηση, στην επιχειρηματική αριστεία και στη βιώσιμη ανάπτυξη".
Δεν ξέρω πότε δημιουργήθηκε η EuroCharity (στην ιστοσελίδα της αναφέρονται δράσεις από τον Μάιο του 2006). Η ίδια όμως δημιούργησε σε ελληνική και αγγλική έκδοση τον πρώτο ηλεκτρονικό Ελληνικό Οδηγό Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης.

Παγκόσμια κατά Σακχάρου

Κάτι λιγότερο από 1 στους 10 Έλληνες έχουν Σακχαρώδη Διαβήτη!!
Τελικά είμαστε πολύ γλυκός λαός.
Να μας "έβγαινε" αυτό και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις!!

Update (17 Νοεμβρίου):
5ο Διαβητολογικό Συνέδριο στο χώρο του Συνεδριακού Κέντρου του Πανεπιστημίου Πατρών.

Μοριακός Έλεγχος (ΝΑΤ)

Τα νεότερα για το θέμα είναι ότι …δεν υπάρχουν νεότερα.
Επί δυο χρόνια, παρά τις διαμαρτυρίες, τις παραστάσεις, το κράξιμο από δημοσιεύματα εφημερίδων, τις αντιδράσεις, τις επερωτήσεις στη Βουλή κλπ κλπ, το θέμα φαίνεται να κόλλησε.
Μετά την μετάδοση AIDS από μολυσμένο αίμα σε 2 άτομα στη Θεσ/νίκη, τον Αύγουστο του 2005, και το σχετικό σούσουρο, υπήρξε μια κινητοποίηση για να εφαρμοσθεί και στη χώρα μας η μέθοδος ΝΑΤ για τον Μοριακό Έλεγχο του Αίματος.
Έτσι έχουμε τον Μάρτιο του 2006 (Α.Π. Ε47/24-3-2006) και τον Απρίλιο του 2006 (Α.Π. 211Γ.Δ.Υ./5-4-06), εγκυκλίους του Υπουργείου Υγείας &’ Κοινωνικής Αλληλεγγύης (ΥΥΚΑ) που υπόσχεται την εφαρμογή της ΝΑΤ σε όλα τα Νοσοκομεία της χώρας.
Αυτές τις μέρες είναι που δημοσιοποιούνται τα στοιχεία άλλου ενός ατόμου από Θεσ/νίκη (της 16χρονης) που μολύνεται με AIDS μέσω μετάγγισης και ο ΠΑΣΠΑΜΑ ζητά μέσω δημοσίευσης σ’ εφημερίδα (Μάιος 2006), δέσμευση για το αυτονόητο: όχι άλλη «διαρροή».
Ο υπουργός υπόσχεται ότι έως 31 Ιουλίου 2006 θα ελέγχεται με ΝΑΤ κάθε αιμοδότης και κάθε μονάδα αίματος.
Στις 17 Μαΐου ο ΠΑΣΠΑΜΑ επιμένει να τονίζει με έγγραφό του το επείγον της εφαρμογή της ΝΑΤ ανά δείγμα.
Στις 22 Μαΐου έχουμε σχετικές επερωτήσεις βουλευτών για την …«ολιγωρία».
Στις 11/8/2006 ο ΠΑΣΠΑΜΑ δημοσιοποιεί απάντηση του ΥΥΚΑ που δηλώνει «ανικανότητα άμεσης λύσης» (παρ’ όλα αυτά, βρίσκονται τα κονδύλια για ν’ αρχίσει να εφαρμόζεται η ΝΑΤ στο «Δρακοπούλειο» και μόνον σ’ αυτό).
Το υπουργείο απουσιάζει από το προσκήνιο και στις 13/9/2006. Στην συνεδρίαση των αρμοδίων φορέων (για το αίμα και τα παράγωγά του) της ΕΕ δεν υπάρχει αντιπροσωπεία του. Το επίσημο Ελληνικό Κράτος …δεν παρίσταται.
Στις 21/11/2006 ανακοινώνει ότι ενημέρωσε την διακομματική επιτροπή ως προς την «δημοσίευση περίληψης διακήρυξης διαγωνισμού» για τον Μοριακό Έλεγχο, με καταληκτική προθεσμία για «κατάθεση και άνοιγμα προσφορών απ’ την επιτροπή αξιολόγησης», την …9η Ιανoυαρίου 2007.
Στις 16/7/2007, η διακομματική παίρνει πίσω τη απόφασή της με την οποία …παίρνει πίσω προηγούμενή της!!!
Τρεις μήνες μετά, στις 20 Αυγούστου, η διακομματική θέλει να επαναξιολογήσει εταιρεία που η ίδια είχε αποκλείσει σε προηγούμενες αξιολογήσεις.
Μ' αυτά και με 'κείνα έφτασε Νοέμβριος!!
Κι εμείς οι τυχεροί επαφιόμαστε στο «πατριωτισμό των Ελλήνων», στην ανθρωπιά των συνανθρώπων μας, στον επαγγελματισμό και το ήθος του προσωπικού, στην υπευθυνότητα των υπευθύνων.
Και στο χέρι του Θεού (ευτυχώς).

Πηγή: περιοδικό "Θέματα Μ.Α." (τεύχος 51)

Πήλιο

Είχα ξαναπάει. Και όχι μόνο μια ή δυο φορές. Είχα πάει και σ’ άλλες εποχές. Και δεν είχα σκοπό να το ξανακάνω. Αρκετά με το Πήλιο. Να όμως που «μια πενθήμερη διαμονή για δυο άτομα» ήταν το βραβείο κάποιου διαγωνισμού που συμμετείχα. Και μάλιστα σε ξενοδοχείο με πιασάρικο όνομα!! Δώρο λοιπόν και το ξανασκέφτηκα. Και το δούλευα στο μυαλό μου από τον Ιούλιο. Δεν υπήρχε όμως άνοιγμα. Τελικά βρήκαμε τις ημερομηνίες, ειδοποιήσαμε την εταιρεία και συνεννοηθήκαμε τηλεφωνικά με την ρεσεψιόν. Που είναι το Ξενοδοχείο; Στην Τσαγκαράδα!! Γιατί να μην είναι πιο κοντά στο Βόλο;;
Ξεκινήσαμε το πρωί της Κυριακής, αλλά μέχρι τις 12μιση περίπου ήμασταν ακόμα στη Θεσ/νίκη. Μετά από μια σύντομη στάση για καφέ στον «Κορινό» συνεχίζουμε και γύρω στις 2μιση ανεβαίνουμε στο Παλιό Παντελεήμονα για φαγητό. Το χοιρινό στο πήλινο με καπνιστό τυρί Μετσόβου και παράξενο όνομα ήταν υπέροχο. Η άλλη μερίδα, το «καστοριανό» (χοιρινό σε σφολιάτα), δεν με ενθουσίασε.
Έπρεπε να συνεχίσουμε. Περνάμε την Λάρισα (4 έξοδοι) κι όταν αυτή χάνεται πίσω μας κι εγώ αρχίζω να απελπίζομαι, ιδού η έξοδος για Βόλο. Περίεργο!! Δεν το θυμόμουν έτσι. Δεν έχω ώρα όμως για να το λύσω τώρα. Τώρα σκοτεινιάζει νωρίς. Κι όπως το φοβόμουν. Μέχρι το Βόλο όλα καλά. Αλλά μετά την Αγριά (ναι, πήρα αυτόν τον δρόμο και όχι τον άλλο από τα Χάνια), άρχισε να σουρουπώνει. Αφού περάσαμε και τα Καλά Νερά στρίψαμε για Μηλιές. Από κει και πέρα χρειαζόμασταν φώτα. Και σύντομα τα δυνατά. Εκτός της προχωρημένης ώρας και της συννεφιάς είχε προστεθεί και η μαυρίλα από τις καμένες περιοχές. Τις άλλες μέρες θα βλέπαμε σε μεγαλύτερη έκταση την καταστροφή. Τώρα η νύχτα την σκέπαζε σιγά σιγά από τα μάτια μας.
Στις 6 περίπου, βρήκαμε την διασταύρωση για Μυλοπόταμο και σε λίγο το ξενοδοχείο μας (Pilio Holiday Club). Δώσαμε τα διαπιστευτήριά μας και μας οδήγησαν στο δωμάτιό μας. Ήμουν κουρασμένος κι ένοιωθα σαν να ‘ταν 9 ή 10 η ώρα. Δεν είχα κουράγιο να πάω πουθενά. Που να ψάξω για εστιατόριο; Και Τσαγκαράδα και Μυλοπόταμος (τα πιο κοντινά) μου φαινόταν ότι απείχαν μια ήπειρο. Μόνο για να πάω στο αυτοκίνητο έπρεπε ν’ ανέβω 97 σκαλάκια. Φτάνει το κακό της ημέρας.
Την άλλη μέρα, Δευτέρα, η θερμοκρασία ήταν στους 10 βαθμούς και το κρύο ανεκτό. Η ζέστη του δωματίου μας κρατούσε μέσα. Υπήρχε air-condition και καλοριφέρ που λειτουργούσε. Και τζάκι για ειδικές περιπτώσεις. Υπήρχε και mini-Bar αλλά όχι ψυγείο. Τι κάνουνε το καλοκαίρι από άποψη κρύου νερού;!! Περίεργο!!
Τεσπα. Κατά τις 11 αποφασίσαμε να πάμε για καφέ. Και μέσα να μείνεις τι να κάνεις; Ούτε στο μπαλκονάκι μπορούσες να σταθείς από το κρύο, ούτε θέα είχαμε. Από το παράθυρο δεν έβλεπες παρά το πιο κάτω μπαγκαλόουζ. Που, όμως να πάμε; ; Μέχρι το Μυλοπόταμο (που δεν είναι χωριό τελικά αλλά περιοχή) τα πάντα ήταν κλειστά. Γυρίσαμε Τσαγκαράδα. Στην αρχή σχεδόν του χωριού βρήκαμε ένα kafe. Περιποιημένο με πολύ καλή εκμετάλλευση του χώρου και καλή χρήση των ντόπιων υλικών, πέτρας και ξύλου. Κι ομολογουμένως και ο καφές τους ήταν υπέροχος. Ο καιρός όμως δεν βοηθούσε για άλλες δραστηριότητες. Κρύο και υγρασία, αεράκι παγωμένο κι ελαφριά συννεφιά. Ούτε λόγος για να κάτσεις έξω ή για να κόβεις βόλτες. Πήγαμε πλατεία αλλά κι εκεί ερημιά. Ο 100χρονος πλάτανος μόνος κι αυτός. Κάπου βρήκαμε ένα φούρνο και μετά ένα ψιλικατζίδικο. Κάποιος ήταν σε κάτι που κατ’ ευφημισμό ονομάζανε Super-Market. Πήγαμε και στο διπλανό χωριό. Τα ίδια, η ίδια ερήμωση. Ξανά λοιπόν στη Τσαγκαράδα. Η ώρα είχε περάσει και διαλέξαμε ένα από τα δύο ή τρία εστιατόρια που φαινόταν να λειτουργούν. Το συγκεκριμένο, «της Αλέκας», ήταν πάνω στη διασταύρωση καθώς βγαίνει κάποιος από την Πλατεία, απέναντι από την υποτυπώδη τράπεζα και το φαρμακείο. Είναι και ξενώνας, είναι όμορφο εξωτερικά και ανακαλύψαμε πως το ίδιο περιποιημένο κι όμορφο ήταν και εσωτερικά. Είπαμε «αξίζει» με το που κάτσαμε. Και το είπαμε κι όταν φύγαμε. Μεγάλη ποικιλία πιάτων (πήραμε «Χοιρινό με Δαμάσκηνα» και «Κρέας (3 ειδών) με Φασόλια») και ακόμη μεγαλύτερη κρασιών. Δεν βόλεψε να ξαναπάμε αν και το είχα στο πρόγραμμα. Αργότερα μάθαμε ότι προτάθηκε και αξιολογήθηκε, όχι μόνο μια χρονιά, σαν ένα από τα καλύτερα στο είδος του και πως επίσημοι της πολιτείας δεν αμελούν να περνούν κατά καιρούς το κατώφλι του.
Το απογευματάκι κατεβήκαμε στο Βόλο. Κάναμε έκπληξη σε γνωστούς μας και συνεννοηθήκαμε με κάποιους απ’ αυτούς να βρεθούμε και να φάμε μαζί την επομένη.
Την Τρίτη λοιπόν ετοιμαστήκαμε για κει. Όλο το βράδυ έβρεχε έντονα και όταν ξεκινήσαμε υπήρχε ομίχλη που στο δρόμο πύκνωνε. Παρ’ όλα αυτά δεν υποψιάστηκα τον κίνδυνο και είπα να πάμε από Χάνια αυτή την φορά. Η θερμοκρασία έπεσε γρήγορα στους 2ο C και μετά στον 1ο C. Χιόνιζε και άρχισε να πιάνει στην άσφαλτο πριν ακόμα φτάσουμε στα Χάνια. Εκεί όμως είχαν ήδη ασχοληθεί με το θέμα και τα μηχανήματα καθάριζαν τον δρόμο. Κάπου γλιστρήσαμε, κάπου παίξαμε, κάπου βγάλαμε φωτογραφίες. Μετά τα Χάνια έφυγε η πίεση κι όλα ήταν πιο εύκολα. Το χιόνι στο παμπρίζ έλιωσε πριν φτάσουμε στον Άνω Βόλο.
Η μέρα πέρασε ευχάριστα, με καλή παρέα. Πάνω από ένα χρόνο είχαμε να τα πούμε με τους ανθρώπους μας. Τώρα ελπίζω να μπορέσουν να έρθουν κι αυτοί προς τα μέρη μας. Στην επιστροφή πήραμε πάλι τον δρόμο προς Αγριά. Ο καιρός είχε μαλακώσει. Κάπου μετά τις Μηλιές η νύχτα μας πρόλαβε και πάλι. Κάπου είδαμε, σε δυο μάλιστα περιπτώσεις, αγριογούρουνα που διέσχισαν το δρόμο κάθετα και χάθηκαν ανάμεσα σε κουμαριές (είχα χρόνια να δοκιμάσω), μηλιές, καστανιές, ελιές.
Την επομένη ψιλόβρεχε αλλά δεν είχε αυτό το ενοχλητικό παγωμένο αεράκι. Σκέφτηκα να πάμε προς Αργαλαστή. Περάσαμε λοιπόν. Αλλά δεν με ...ενθουσίασε το χωριό και δεν σταματήσαμε. Συνεχίσαμε λοιπόν και φτάσαμε μέχρι Μαύρη Πέτρα. Τα παραλιακά χωριουδάκια ήταν πολύ καλύτερα. Ξαναπεράσαμε (αναγκαστικά) από Αργαλαστή, πήραμε το δρόμο για Αφέτες με την υπέροχη θέα, μετά Κορόπη (ή Κορωπή) και πάλι πάνω στις Μηλιές για φαΐ. Το ιστορικό χωριό είχε κίνηση αλλά το φαγητό δεν έλεγε και πολλά. Ο «Μουντζούρης» λειτουργούσε μόνο Σαββατοκύριακο και μας είπαν ότι θέλει 40 ευρώ το άτομο για μια διαδρομή μετ’ επιστροφής. Ξεκουραστήκαμε για λίγο στο κατάλυμά μας και ξανακατεβήκαμε στο Βόλο. Δεν θέλαμε να μην πάμε στο ραντεβού με τον Φίλο μας.
Η Πέμπτη ήταν η τελευταία μέρα. Θα μπορούσαμε να μείνουμε άλλο ένα βράδυ αλλά είχα δουλειά το πρωί της Παρασκευής. Αφού ξυπνήσαμε λοιπόν, με την άνεσή μας, ετοιμαστήκαμε παραδώσαμε το κλειδί (μας ζήτησαν 7 ευρώ για μια χρέωση που δεν κάναμε) και πήραμε πάλι το δρόμο από Χάνια. Γεμίσαμε τα παγούρια μας με ζωντανό νερό από τις πάμπολλες και υπέροχες πηγές που συναντούσαμε. Αν δεν είχαν έρθει οι τουρίστες, οι ντόπιοι δεν θα ξέρανε τι είναι το εμφιαλωμένο! Αγοράσαμε μήλα απ’ το δέντρο και κάστανα που βρίσκονταν με δυσκολία πια. Γεμίσαμε την ψηφιακή και το μυαλό μας με φθινοπωρινές εικόνες. Γύρω στις 1μιση αποχαιρετίσαμε τους ανθρώπους μας στο ζαχαροπλαστείο τους με τις μοναδικές τους δημιουργίες και φύγαμε.

Στην Έξοδο στον περιφερειακό μπερδεύτηκα. Μέχρι τις 2μιση όμως ήμασταν στον Πλαταμώνα για φαγητό και το απολαύσαμε σε μια από τις παραλιακές. Ήταν καιρός για ψαράκι.

Δεν κάναμε άλλη στάση. Αυτό το απόγευμα ήπια καφέ σπίτι μου.

Και έχει και BMW !!

Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη επετείω" (+20Y) αλλά και με αφορμή μια συζήτηση που είχα αυτές τις μέρες με ένα φίλο, καθηγητή, που έχει συγκεκριμένο πρόβλημα και σχετική άποψη.

"Γιατί δεν τον θέλεις τον "Βαγγέλη" καλέ; Έχει και BMW !!"
Το άκουσα με τ' αυτιά μου. Κι από τότε (απ' την πρώτη φορά που με σόκαρε) το άκουσα πολλές φορές και σε πολλές παραλλαγές!
Τι να σου κάνει λοιπόν ο άνθρωπος ο ίδιος;
Αυτός βλέπεις (ο εαυτός σου δηλαδή) δεν μετράει σαν προσόν. Κι αν μετράει πόσο μπορεί να ανταγωνιστεί ένα πολυτελές αυτοκίνητο;
Τι σου μένει λοιπόν; Τι μπορείς να περιμένεις;
Κρίμα να μη διαθέτεις τίποτα απ’ αυτά που θεωρούνται προσόντα!
Δεν έχεις σπίτι ή χωράφι. Ούτε καν ένα «καλό» αυτοκίνητο. Κι όσο για νέος και υγιής …αυτό συζητιέται. Ούτε ωραίος, ούτε ψηλός, ούτε μουσάτος και ξανθός, ούτε πλούσιος λοιπόν. Είσαι εσύ, μόνο εσύ κι αυτό δυστυχώς δεν πουλάει. Πως και τι να πλασάρεις;
Δεν έχεις καν τον αέρα, τις δημόσιες σχέσεις, το look.
Γιατί λοιπόν να ‘σαι εσύ αυτός, ο εκλεκτός; Μπορούν άνετα να βρουν το ίδιο περιεχόμενο με καλύτερο περιτύλιγμα.
Πόσο στ’ αλήθεια απογοητεύουν κάτι τέτοια!
Όμως δεν θέλεις να είσαι μόνος.
Δεν μπορείς.
Δεν μπορείς ούτε να ξεφύγεις ή να το διασκεδάσεις με ιμιτασιόν λύσεις.
Και ... δεν είναι καλόν να είναι ο άνθρωπος μόνος.
Άραγε αυτό ισχύει και για τα ...τέρατα;
Και πάλι πόσο πρέπει να πονά μια τυφλή, σακατεμένη, μια στραπατσαρισμένη συσκευασία απ’ το μεστό, ολοκληρωμένο, άρτιο περιεχόμενό της! Που αναρωτιέται γιατί να ‘χει αυτό το ντύμα. Δεν το διάλεξε μα ούτε και μπορεί να τ’ αλλάξει. Που απορεί γιατί δεν το βλέπουν από κοντά χωρίς την παραμόρφωση της βιτρίνας. Ένα περιεχόμενο που συμπαθεί και καταλαβαίνει και δικαιολογεί αλλά συγχρόνως δεν παύει να πονάει. Πόσες φορές φτερούγισε, έκανε όνειρα ...κι έσφιξε τα δόντια από ορμή κι ανημποριά, αλλά η λογική το συγκράτησε! Όσο μπόρεσε να το συγκρατήσει.
Δικαιολόγησε και πάλι. Και μετάνιωσε.
Και ζήτησε τα βασικά. Κι ακόμα τα ζητάει. Δεν μιλάμε για το τοπίο που δεν θα δει, την ελευθερία κίνησης που δεν θα έχει, για μια εκδρομή όπως την φαντάζεται, μια αυτόνομη ανάσα αέρα. Αλλά για ορμές που καταπνίγονται. Που ατυχώς(;) επέζησαν, δεν καταστράφηκαν αλλά κατάφεραν ν’ αναπτυχθούν.
Και τώρα;;
Τώρα... έχει ο Θεός.
Και εφευρίσκει τρόπους.
Άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς.