Παράπονο

Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη επετείω" (+18)
με την σκέψη μου στα λόγια του Ντ. Χριστανόπουλου (Ενός λεπτού σιγή):
"Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;"

Κοίταξε δίπλα του δεξιά και ο νους του έχτισε παλάτια.
Βούρκωσε πάλι ξαφνικά, χαμήλωσε γοργά τα μάτια.
Έσκυψε το κεφάλι του, μάζεψε το μυαλό του,
έσφιξε την καρδιά γερά, κλείστηκε στον εαυτό του.

Μέσα του φώναξε: γιατί;; Είδα: σήκωσε αργά τους ώμους.
Η απάντηση δεν το ικανοποιεί, δεν υπακούει το κορμί στους νόμους.
Δεν λέω, έχει αδελφούς πολλούς. Μα εκείνο έχει ανάγκη
κι από μι’ αγάπη διαφορετική μεσ’ της ζωής την πάλη.

Σφιχτά κρατάει την καρδιά, το νου του αλυσοδεμένο.
Ένα τέρας δεν μπορεί, δεν κάνει να είναι ερωτευμένο.
Να βγει το παραμύθι αληθινό, η κόρη το τέρας να φιλήσει,
να υπάρχει λέει για ‘κείνο μια, που θα το αγαπήσει!!

Μια που να μπορεί το τέρας να την συγκινήσει,
μια για ‘κείνο να χαρεί όταν θα το συναντήσει.
Όπως είναι να το δεχτεί -κι εγώ θα το εγκρίνω-
Αδέσμευτα κι ολόψυχα ν’ αποζητά εκείνο.