Από καιρό αυτό το ραντεβού μ’ είχε στοιχειώσει. Κι όσο πλησίαζε η 21η, τόσο σφιγγόμουν. Αμείλικτος o χρόνος. Η ώρα ήρθε. Οπλίστηκα λοιπόν με πολύ κουράγιο και θάρρος και φόβο και άγχος και ξεκίνησα. Από την προηγουμένη. Ε, αφού θα πήγαινα στη Θεσ/νίκη είπα να το συνδυάσω και να κλείσω κάποια γραφειοκρατική εκκρεμότητα αλλά και, αν γίνεται, να βρεθώ σε μια ημερίδα που μ’ ενδιέφερε.
Ημέρα πρώτη. Μέχρι το μεσημέρι είχαμε τελειώσει τα της εκκρεμότητας, πήγαμε για φαγητό στα «Κάστρα» και κλείσαμε δωμάτιο κάπου στο κέντρο. Τ’ απόγευμα τριγυρίσαμε στην πόλη με τα πόδια και τον ΟΑΣΘ, χωρίς το άγχος του αυτοκινήτου που είχα βολέψει κάπου στους χώρους του Πανεπιστημίου.
Ημέρα δεύτερη. Η ημέρα.
Συνήθως κοιμάμαι εύκολα και βαριά. Αλλά αυτό το ξημέρωμα στριφογύριζα και σηκώθηκα πολλές φορές πριν χτυπήσει εγερτήριο. Με τα πολλά η ώρα ήρθε. Γονάτισα, σηκώθηκα, έβαλα την φόρμα, έδεσα τ’ αθλητικά μου και ξεκινήσαμε για την αφετηρία. Φτάσαμε νωρίς. Δώσαμε το παρόν στη γραμματεία, πληρώσαμε την συμμετοχή και πήραμε το νούμερό μας. Έτοιμοι.
Εμείς ναι. Αυτοί όμως όχι.
Οι μεγάλες (αυτές) πόρτες ανοίγουν εύκολα αλλά για να συναντήσεις τον υπεύθυνο πρέπει, στις περισσότερες περιπτώσεις, να περάσεις από πολλούς ανεύθυνους. Και πάντα, μα πάντα, να γίνεις λιώμα στην αναμονή που θαρρείς σχεδιάστηκε γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, για να σε εξουθενώνει και να σπάει κάθε σου αντίσταση.
Δυο ώρες μετά την άφιξή μας και πάνω από μία (!!) μετά την προκαθορισμένη ώρα εκκίνησης, φώναξαν επιτέλους τα ονόματά μας. Λάβατε θέσεις ... έτοιμοι … Μπαμ (ηκούσθη στον αέρα). Μα όχι αυτό το μπαμ που περιμέναμε. Παρανόηση. Τζάμπα το άγχος και ο κρύος ιδρώτας. Μετά τον έλεγχο των εγγράφων, την «συνέντευξη» και την επαναβεβαίωση, μας δόθηκε καινούργιο ραντεβού (και μια καινούργια ευκαιρία). Σε δυο μήνες είπε ο αφέτης. «Πάρτε κι εσείς κάποιο τηλέφωνο τον Απρίλη για να ρωτήσετε».
Τελειώσαμε από δω (προς το παρόν). Μπορούσαμε να ηρεμήσουμε πια (;) Ή μήπως θα ‘ταν καλύτερα να είχαμε όντως και ουσιαστικά τελειώσει;!! Αυτή την ώρα ήθελα απλώς να φύγω. Και να περάσω αλλιώς, τελείως διαφορετικά το υπόλοιπο της μέρας.
Κατεβήκαμε λοιπόν στο κέντρο και, ω του θαύματος, βρήκα πάρκιγκ στο ιδανικότερο μέρος.
Ευκαιρία να πάω σ’ ένα στέκι που από χρόνια ήθελα να (ξανα)επισκεφτώ, στη μέση της Θεσ/νίκης. Το «Ούζου Μέλαθρον».
Ημέρα πρώτη. Μέχρι το μεσημέρι είχαμε τελειώσει τα της εκκρεμότητας, πήγαμε για φαγητό στα «Κάστρα» και κλείσαμε δωμάτιο κάπου στο κέντρο. Τ’ απόγευμα τριγυρίσαμε στην πόλη με τα πόδια και τον ΟΑΣΘ, χωρίς το άγχος του αυτοκινήτου που είχα βολέψει κάπου στους χώρους του Πανεπιστημίου.
Ημέρα δεύτερη. Η ημέρα.
Συνήθως κοιμάμαι εύκολα και βαριά. Αλλά αυτό το ξημέρωμα στριφογύριζα και σηκώθηκα πολλές φορές πριν χτυπήσει εγερτήριο. Με τα πολλά η ώρα ήρθε. Γονάτισα, σηκώθηκα, έβαλα την φόρμα, έδεσα τ’ αθλητικά μου και ξεκινήσαμε για την αφετηρία. Φτάσαμε νωρίς. Δώσαμε το παρόν στη γραμματεία, πληρώσαμε την συμμετοχή και πήραμε το νούμερό μας. Έτοιμοι.
Εμείς ναι. Αυτοί όμως όχι.
Οι μεγάλες (αυτές) πόρτες ανοίγουν εύκολα αλλά για να συναντήσεις τον υπεύθυνο πρέπει, στις περισσότερες περιπτώσεις, να περάσεις από πολλούς ανεύθυνους. Και πάντα, μα πάντα, να γίνεις λιώμα στην αναμονή που θαρρείς σχεδιάστηκε γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, για να σε εξουθενώνει και να σπάει κάθε σου αντίσταση.
Δυο ώρες μετά την άφιξή μας και πάνω από μία (!!) μετά την προκαθορισμένη ώρα εκκίνησης, φώναξαν επιτέλους τα ονόματά μας. Λάβατε θέσεις ... έτοιμοι … Μπαμ (ηκούσθη στον αέρα). Μα όχι αυτό το μπαμ που περιμέναμε. Παρανόηση. Τζάμπα το άγχος και ο κρύος ιδρώτας. Μετά τον έλεγχο των εγγράφων, την «συνέντευξη» και την επαναβεβαίωση, μας δόθηκε καινούργιο ραντεβού (και μια καινούργια ευκαιρία). Σε δυο μήνες είπε ο αφέτης. «Πάρτε κι εσείς κάποιο τηλέφωνο τον Απρίλη για να ρωτήσετε».
Τελειώσαμε από δω (προς το παρόν). Μπορούσαμε να ηρεμήσουμε πια (;) Ή μήπως θα ‘ταν καλύτερα να είχαμε όντως και ουσιαστικά τελειώσει;!! Αυτή την ώρα ήθελα απλώς να φύγω. Και να περάσω αλλιώς, τελείως διαφορετικά το υπόλοιπο της μέρας.
Κατεβήκαμε λοιπόν στο κέντρο και, ω του θαύματος, βρήκα πάρκιγκ στο ιδανικότερο μέρος.
Ευκαιρία να πάω σ’ ένα στέκι που από χρόνια ήθελα να (ξανα)επισκεφτώ, στη μέση της Θεσ/νίκης. Το «Ούζου Μέλαθρον».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου