Φαλακρό

Πάντα βρίσκουμε αφορμές για μια ακόμα έξοδο.
Και χτες είχαμε μια σπουδαία και τρανή.
Κι επειδή είχαμε καιρό να πάμε στη Δράμα, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε για κει και ν’ ανεβούμε στο Φαλακρό.
Λογαριάσαμε όμως χωρίς τους …αγρότες!!
Στον πρώτο κόμβο, η τροχαία μας κατηύθυνε προς Ελευθ/πολη και Νικήσιανη. Αναγκαστικά λοιπόν μπήκαμε στη Εγνατία (κι έτσι είδα άλλο ένα από τα νέα της κομμάτια) και πήραμε την έξοδο για Εξοχή. Μετά την Ελευθερούπολη στρίψαμε για Χορτοκόπι και από Καλαμπάκι περάσαμε μέσα στη Δράμα απ’ την πλευρά του σταθμού.
Ήδη μπορούσα να διακρίνω ότι το χιόνι στα ψηλά δεν θα ‘ταν πολύ και ότι υπήρχε χαμηλή νέφωση που σ’ εκείνο το ύψος θα σήμαινε κακή ορατότητα. Στο ύψος της Προσοτσάνης είχαμε γύρω στους 8ο C και μέχρι την διασταύρωση του Βόλακα η θερμοκρασία έπεσε στους 6ο C. Μια πινακίδα μας πληροφορούσε ότι δεν χρειάζονται αλυσίδες. Όπως το πρόβλεψα, η ηλιοφάνεια που μας συνόδευε έως τότε μας εγκατέλειπε λίγο-λίγο και το τελευταίο ένα με ενάμιση χιλιόμετρο το κάναμε …ψηλαφητά. Επαληθεύτηκα και στο θέμα του χιονιού. Μόνο στη λεκάνη μπροστά από το καταφύγιο υπήρχε αρκετό. Στις πλαγιές ξεχώριζαν οι πέτρες και έκαναν παράλογη κάθε ιδέα για σοβαρό σκι. Κι αυτό το λίγο, όσο υπήρχε, έλιωνε. Το θερμόμετρο έδειχνε 4ο C.
Εντούτοις όσοι είχαν ανεβεί μέχρι εδώ το διασκέδαζαν. Οι μικρές πίστες δούλευαν.
Όπως και το τετραθέσιο lift. Το πήραμε λοιπόν κι ανεβήκαμε για να πιούμε κάτι ζεστό στην καφετέρια της χιονότρυπας. Έξι (6) ευρώ το άτομο, παρακαλώ.
Σε κάποιο σημείο της διαδρομής δεν μπορούσες να διακρίνεις τίποτα εξ αιτίας της ομίχλης. Μόνο το συρματόσχοινο πάνω από τα κεφάλια μας. Ήταν σαν να αιωρούμασταν στο κενό, σ’ ένα άσπρο …χάος. Υπέροχο και εξωπραγματικό. Και θα ‘ταν πολύ πιο ευχάριστα αν δεν φυσούσε ένα παγωμένο αεράκι.
Όταν κατεβήκαμε καθίσαμε για φαγητό στο εστιατόριο του καταφυγίου. Ντόπιο κρασί και ζεστές σούπες κι άλλα καλά.
Κατεβήκαμε στα πεδινά χωρίς πρόβλημα κι έτσι ήταν και η επιστροφή μας στο σπίτι. Οι αγρότες είχαν πάει κι αυτοί στα δικά τους.

Γονιδιακή Θεραπεία

Εθελοντές για το πείραμα αναζητήθηκαν ανάμεσα στους πάσχοντες πριν 3 περίπου χρόνια, από το Παπανικολάου.
Η προσπάθεια στόχευε στη γενετική διόρθωση των ασθενών με Μεσογειακή Αναιμία (ή Θαλασσαιμία).
Η ιδέα ήταν (χοντρικά) η εξής:
Παίρνουμε αιμοποιητικά κύτταρα του ασθενούς, διορθώνουμε το γονίδιό τους που έχει βλάβη και τα επανατοποθετούμε στο σώμα του. Αυτά διορθωμένα παράγουν πλέον υγιή ερυθροκύτταρα. Τέλος του προβλήματος.
Σύμφωνα με την μελέτη ξεκινάμε προκαλώντας τον πολλαπλασιασμό των αρχέγονων κύτταρων, που υπάρχουν ακόμα στο σώμα όλων μας, κυρίως (ή αποκλειστικά;) στο μυελό των οστών. Ο εθελοντής λαμβάνει ένα φάρμακο που τα ενεργοποιεί, προκαλεί την αριθμητική αύξησή τους και την έξοδό τους στην κανονική κυκλοφορία του αίματος. Γι’ αυτό απαιτείται νοσηλεία για 7-10 μέρες στο συγκεκριμένο νοσοκομείο.
Μετά συλλέγεται από τον εθελοντή, που ουσιαστικά γίνεται δότης του εαυτού του, μια μικρή ποσότητα αίματος. Εδώ σταματά, προσωρινά, η προσφορά του και παίρνει Εξιτήριο.
Απ’ αυτό το αίμα απομονώνονται τα αρχέγονα (ή βλαστικά) κύτταρα, τροποποιούνται εργαστηριακά («εμπλουτίζονται» με τμήματα κάποιου ιού) και πολλαπλασιάζονται.
Κατόπιν αυτά τα …«ρομποκύτταρα» εισάγονται στο σώμα ποντικών για να παρατηρηθούν η συμπεριφορά τους και τ’ αποτελέσματα.
Αν το πείραμα πετύχει τότε, σύμφωνα με την θεωρία, θα έχουμε «υγιή» κύτταρα (που έχουν "θεραπευμένο" πλέον το γονίδιο της β-σφαιρίνης) τα οποία όταν ξαναμπούν στο σώμα του πάσχοντα θα αυξηθούν φυσιολογικά με τον καιρό παράγοντας συνεχώς υγιή αιμοσφαίρια. Θεραπεύεται η ασθένεια σε επίπεδο γονιδίων και δεν χρειάζονται πλέον μεταγγίσεις.
Τι έγινε από τότε;
Σύμφωνα με το τελευταίο σχετικό άρθρο* που διάβασα και «όπως ανακοινώθηκε στο 19ο Πανελλήνιο Αιματολογικό Συνέδριο»:
_ είναι «ελπιδοφόρα τα πρώτα αποτελέσματα» των ερευνών Ελλήνων και Αμερικανών (το Παπανικολάου συνεργάζεται για το θέμα με το αμερικανικό πανεπιστήμιο «Ουάσιγκτον» στο Σιάτλ και η μελέτη διεξάγεται με την στήριξη των National Institutes of Health των ΗΠΑ).
_ στο πιλοτικό πρόγραμμα 10 ασθενείς (7 με σπληνεκτομή και 3 χωρίς) ολοκλήρωσαν την διαδικασία. Όλοι έλαβαν υδροξυουρία χωρίς να έχουμε «σοβαρή ανεπιθύμητη ενέργεια».
_ συλλέχθηκαν επαρκή «CD34+ αιμοποιητικά κύτταρα» σε ορισμένους ασθενείς.
_ είναι ακόμα υπό διερεύνηση ο καθορισμός της δόσης και του χρονοδιαγράμματος χορήγησης της υδροξυουρίας ώστε «να επιτευχθεί η βέλτιστη απόδοση στελεχιαίων κυττάρων με την μέγιστη δυνατή ασφάλεια».
_ είμαστε ακόμα στη πρώτη φάση η οποία αποτελεί «απαραίτητο στάδιο για τον καλύτερο δυνατό σχεδιασμό της δεύτερης» (όπου γίνεται η γενετική διόρθωση της πάθησης).

__
*
"Γονιδιακό πλήγμα στη μεσογειακή αναιμία"
(Εφημερίδα "Κόσμος του Επενδυτή", αρ. φ. 322//17-18.1.2009)

Ανατολικά

Από εδώ είχαμε φύγει νωρίς το απόγευμα για Αλεξ/πολη και διασχίσαμε για πρώτη φορά ολοκληρωμένο το ανατολικότερο μέρος της Εγνατίας.
Φτάσαμε στην ώρα μας για να μη πω νωρίτερα. Μείναμε όσο χρειάστηκε στη πόλη για το κανονισμένο ραντεβού και παραπάνω ακόμα για να τα πούμε κατ’ ιδίαν με παλιούς γνώριμους.
Στην επιστροφή οδήγησα εγώ.
Αποφύγαμε 2 πόλεις και τα χωριά, καβαλήσαμε τον Κομψάτο, τον Λισσό και, πάνω απ’ την νέα του γέφυρα, τον Νέστο, διασχίσαμε τα τούνελ που έχουν αυξηθεί κατά ένα και ήμασταν πίσω σε 75’.
Ο δρόμος έχει τις αδυναμίες του. Πρώτα απ’ όλα αρκετά κομμάτια του μοιάζουν γερασμένα. Αλλού πρέπει να προσέχεις «δυνατούς πλάγιους ανέμους», αλλού το οδόστρωμα είναι …κυματιστό. Σε δυο σημεία υπάρχουν έντονα φώτα για δεκάδες μέτρα στο ύψος των ματιών που σε κουράζουν και σε τυφλώνουν (ίσως αυτό να ‘ναι προσωρινό).
Πάντως σ’ όλη την διαδρομή, 150 χλμ είναι αυτά, δεν υπάρχει βενζινάδικο και αυτό ήταν ένα πρόβλημα για μας. Λέγεται ότι θα γίνει κάτι σαν σταθμός όπως στον Κορινό. Μακάρι.
Λέγεται όμως ότι θα μπουν και διόδια!!

Adios

Άλλος ένας "φίλος" τερμάτισε.
Άλλος ένας Νίκος νίκησε.
Αθόρυβα πέρασε και την τελευταία πόρτα που του ανοίχτηκε για να πάρει την θέση του στην αίθουσα αναμονής για την επιβράβευση.
Θα μας περιμένει.
Εμείς με έναν βοηθό λιγότερο.
Αυτός με μια οικογένεια. Την μεγαλύτερη.

Καλή χρονιά

Ο παλιός χρόνος αποδείχθηκε σαν τους πολιτικούς:
Πολλές υποσχέσεις, μεγάλη απογοήτευση.
Ο νέος δεν θα ‘ναι ούτε αυτό.
Ξεκίνησε αργώντας να έρθει κατά ένα δευτερόλεπτο.
Μας φίλεψε, από τ’ αποδυτήρια ακόμα, μ’ έναν επιπλέον πόλεμο Παλαιστινίων-Ισραηλιτών.
Δεν υπόσχεται τίποτα καλό και …
Προοιωνίζει οικονομικές (και όχι μόνον) δυσκολίες.
Τι να ευχηθείς;
Τι να περιμένεις;
Από που;
Είναι που ξεχάσαμε να κοιτάμε και προς τα πάνω!!
Να είμαστε αν(ω)θρωποι.