Ευτυχώς

"επί τη επετείω" (+28)

Ο μύθος λέει πως ο Ηρακλής μια μέρα καθώς βάδιζε, έφτασε σ’ ένα τρίστρατο.
Σε καθένα από τους δρόμους που ανοίγονταν μπροστά του, εκεί, στο ξεκίνημά τους, στεκόταν και μια κοπέλα. Η μια προσωποποίηση της αρετής, η άλλη της κακίας. Η καθεμιά τον προσκαλούσε να ακολουθήσει αυτήν. Παρ’ όλα τα θέλγητρα της Κακίας, ο ημίθεος μπήκε στην υπηρεσία του «καλού καγαθού». Και μέχρι το τέλος θα παραμείνει πιστός στην επιλογή του.
Αλλά …πως, άραγε; Δεν ξαναβρέθηκε ποτέ του σε τέτοιο δίλημμα; Δεν υπήρξε στη ζωή του άλλος πειρασμός;
Η Κακία δεν παραδίδει τα όπλα τόσο εύκολα!!
Μπορεί να αποσυρθεί «έως καιρού» αλλά θα ξανάρθει.
Συχνά παρουσιάζεται σαν Αρετή. Φορά τα ρούχα της. Αλλάζει την μιλιά της. Επιμένει.
Αν έχεις «τα αισθητήρια γεγυμνασμένα», καλώς. Αλλά …τα έχεις; Πάντα;
Αυτή έχει πείρα αιώνων. Και τεράστια υπομονή.
Θα δοκιμάσει και έτσι, θα δοκιμάσει κι αλλιώς. Αν όχι στη μάχη, τότε στην ασφάλεια «του δώματος» με τις δάφνες του νικητή και την εξουσία του ηγεμόνα. Αν όχι στην νιότη ίσως να περιμένει τον Χρόνο ν’ ασπρίσει την «πολιά» σου, να «αμαυρώσει τους οφθαλμούς» σου, να κάμψει τις αντιστάσεις σου. Αν δεν δελεαστείς από πλούτη, δόξα, ανέσεις, μπορεί να σ’ αποκοιμίσει «επί των γονάτων» της. Κι όταν η φωνή «οι Φιλισταίοι επί σε Σαμψών» ακουστεί, θα νομίζεις ότι θα «εξέλθεις καθώς άλλοτε».
Ναι, ξέρω. Πάλι θα «έρθεις εις σεαυτόν». Και τα μαλλιά θα ξαναμεγαλώσουν στην ώρα τους.
Αλλά …τα μάτια;
Ω, ευτυχώς που η οικονομία άλλαξε. Ευτυχώς!!

Δυτικά της πόλης

Είπα σήμερα να δοκιμάσω μια διαφορετική διαδρομή.
Μια και είχα ραντεβού στο κέντρο θα ξεκινούσα από το Ωκεανίς.
Όταν ήμουν έτοιμος κοίταξα το ρολόι μου. Έδειχνε 11:24’. Πήρα λοιπόν την Ερυθρού Σταυρού προς Αγροτική και στον κόμβο του Φαλήρου πέρασα από την πλευρά της θάλασσας. Το κρύο αεράκι ήταν ενοχλητικό αλλά είχε ηλιοφάνεια και αυτό έκανε ευχάριστο το περπάτημα. Ακολούθησα την Χρυσοστόμου Σμύρνης μέχρι το Περιστέρι και μετά την Τενέδου μέχρι το νέο Δικαστικό Μέγαρο και την Ιχθυόσκαλα. Αυτό είχα υπολογίσει να είναι το τέλος αλλά είδα ότι είχα ακόμα μερικά λεπτά για να συμπληρώσω το ημίωρο κι έτσι συνέχισα προς Καλαμίτσα. Χαμογέλασα στη σκέψη ότι εδώ ήταν κάποτε το όριο της πόλης στα δυτικά, όπου οι κάτοικοι ερχότανε για την «Καθαρά Δευτέρα». Τώρα πολυκατοικίες, καυσαέρια, θόρυβος. Πριν αρχίσει η κατηφόρα έστριψα στην Πρωτόπαππα κυκλώνοντας την μοναδική πολυκατοικία στην Ελλάδα (γιατί όχι και παγκοσμίως) που όχι μόνο έχει κτιστεί σε αρχαιολογικό χώρο αλλά περικλείει και αρχαίο τείχος στο αίθριό της προφανώς για να το …προστατέψει καλύτερα.
Η Τερμεντζή με οδήγησε πάλι πίσω στην Τενέδου. Επέστρεφα πλέον.
Μετά την καφετέρια του παλιού μύλου ανέβηκα από το πεζοδρόμιο στο μονοπατάκι κάτω από τα δέντρα πολλά από τα οποία είναι ελιές. Θυμάμαι ότι είχα δει κάποιον να τις τρυγάει παλιότερα. Τώρα, μ’ αυτή την κρίση, φοβάμαι μήπως κόψουν όχι μόνο τον καρπό αλλά και τα ίδια τα δέντρα.
Το δρομάκι χαλάει κάπου στο ύψος του Δρομέα και συνεχίζεται πιο κάτω μέχρι την παιδική χαρά. Από κει μπορείς να κατέβεις στην αμμουδιά της Ραψάνης. Ένα-δυο άτομα κολυμπούσαν. Άλλοι …ρέμβαζαν. Προτίμησα σταθερό έδαφος κάτω απ’ τα πόδια μου. Φλοίσβος, Νεφέλες, Φάληρο.
Μπαίνοντας στο Πάρκο Φαλήρου είχα συμπληρώσει την ώρα. Κατευθύνθηκα προς Νομαρχία και ΕΛΤΑ. Οι δουλειές δεν τελειώνουν.

H καλύτερη ευκαιρία

Μπήκε στην οικογενειακή επιχείρηση με τον αέρα του πολλά υποσχόμενου νεαρού στελέχους, με διδακτορικό στις αναδυόμενες αγορές και με τις πλάτες του μπαμπά.
Εδώ όμως τα γρανάζια φαίνονταν να γυρνάνε πολύ αργά για τις δικές του ιδέες. Ο Πατέρας του (και αφεντικό στην ουσία) ήταν «παλαιών αρχών» και ο μεγάλος αδελφός δεν έπαιρνε ρίσκα.
Υπήρχε μια χώρα μακριά που πρόσφερε επενδυτικές ευκαιρίες, ιδανικές κατά την άποψή του, την οποία όμως κανείς από την οικογένεια δεν συμμεριζόταν. Παρ’ όλες τις προσπάθειές του, είδε ότι εδώ δεν τον καταλαβαίνουν και δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν γνώμη. Το δούλεψε λοιπόν στο μυαλό του, δεν ξέρω πόσο καιρό, και το πήρε απόφαση. Μάζεψε ό,τι είχε και δεν είχε, πήγε, οργανώθηκε κι έριξε τα κεφάλαιά του στην αγορά προσδοκώντας μια καλύτερη, πλούσια και εύκολη ζωή. Και μια δικαίωση.
Κάποτε όμως ή «φούσκα» έσκασε και τα «χαρτιά» του «κάηκαν». Γλίτωσε την φυλακή μετά βίας. Αλλά κι έτσι, το ίδιο φυλακισμένος ένοιωθε. Χωρίς λεφτά, χωρίς δουλειά, χωρίς επαφές.
Παντού κλειστές πόρτες.
Να γυρίσει πίσω ταπεινωμένος; Όχι βέβαια.
Θα δεχθεί την δουλειά που του πρότεινε εκείνος ο μυστήριος που μήνες τώρα τον κυνηγούσε. Δεν του ενέπνεε εμπιστοσύνη αλλά τώρα δεν μπορούσε να είναι επιλεκτικός.
Την δέχτηκε λοιπόν. Και την επόμενη που παρουσιάστηκε ύστερα από λίγο στα ξαφνικά, και την άλλη την έκτακτη, και κάθε άλλη απ' αυτές που κανείς δεν έπιανε στα χέρια του. Όλες για μισό πιάτο φαΐ. Και δεν ήταν τόσο βρώμικες όσο του φαινόταν στην αρχή.
Ή μήπως …συνήθισε;
Μα τώρα είναι δεμένος. Και μόνο αυτά τα "χαρούπια" έχει για να ζει.
Να μπορούσε να εξαφανιστεί!!
Μήπως να ξανασκεφτόταν την επιστροφή του στα πάτρια εδάφη;
Αν όχι σαν γιος, έστω, ως χρηματιστής αν το δει, αυτή είναι με τα σημερινά δεδομένα η καλύτερή του επενδυτική ευκαιρία!!

Αφιερωμένο
στον Mat που με ...ενέπνευσε

Γιατί 8 αγελάδες;;

Μόλις έμαθα μια ωραία "ιστορία" από την Αφρική
(κι ευχαριστώ την Όλγα που μου την έστειλε). 
Ήταν ένας πατέρας που είχε μια κόρη που δεν ήταν καθόλου όμορφη. Σ’ αυτή τη φυλή, όταν ένας νεαρός θέλει να παντρευτεί μια κοπέλα, δίνει προίκα. Η μεγαλύτερη προίκα που μπορούσε κανείς να δώσει για μια κοπέλα, ήταν οχτώ αγελάδες. Εάν λοιπόν είσαι μια γυναίκα που αξίζει 8 αγελάδες, είσαι σπουδαία! Λοιπόν, αυτός ο πατέρας ήλπιζε να πάρει τουλάχιστον μια κότα ή μια κατσίκα. Έτσι έλεγε. Ένα χάμστερ, κάτι. Και μια μέρα ένας νεαρός εμφανίστηκε στην πόρτα και είπε: «Θέλω να παντρευτώ την κόρη σας». Ο πατέρας δεν το πίστευε. Δεν ήθελε τίποτα σαν προίκα, ήθελε μόνο να την παντρέψει. Αλλά από υποχρέωση ρώτησε τι δίνει ο νεαρός. Και ο νεαρός αποκρίθηκε ότι θα δώσει 8 αγελάδες.
Όλοι στο χωριό έλεγαν ότι αυτό ήταν πρωτάκουστο. Γιατί 8 αγελάδες για εκείνη;
Και αυτός είπε:
«Επειδή πάντα ήθελα μια γυναίκα που να αξίζει 8 αγελάδες!»
Δεν θέλω να το σχολιάσω γιατί ...θα το "χαλάσω".
Να συμπληρώσω μόνο ότι σύμφωνα με την ιστοριούλα, αυτή η γυναίκα έγινε στο τέλος μια γυναίκα που να "αξίζει" τις 8 αγελάδες! Έγινε η πιο όμορφη γυναίκα στο χωριό.

Γυναίκα

Ημέρα της γυναίκας σήμερα.
Και γι' αυτόν τον λόγο επέλεξα να …καταχωρήσω/δημοσιεύσω (πώς να το πω;) ένα αρχαίο κείμενο για την ενάρετη γυναίκα.
Υπολογίζεται ότι είναι του 10ου αι. πΧ. κι αποτελεί μέρος των ιερών κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης.
Πέραν της θεοπνευστίας του, έχει για μένα σημασία και για κάποια άλλα δευτερεύοντα στοιχεία:
_ Είναι η θέση μιας γυναίκας για την Γυναίκα,
_ Είναι η θέση μιας μάνας που ορμηνεύει τον γιο της,
_ Είναι η κατακλείδα του βιβλίου του σοφού, όπως έχει μείνει στην ιστορία, βασιλιά Σολομώντα, με τίτλο «Παροιμίες».
Το κείμενο* έχει ως εξής:
"Τα λόγια του βασιλιά Λεμουήλ, ο χρησμός που η μητέρα του τον δίδαξε.
Τι, γιε μου; Και τι, παιδί της κοιλιάς μου; Και τι γιε των ευχών μου;
Μη δώσεις τις δυνάμεις σου στις γυναίκες ούτε τους δρόμους σου στις αφανίστριες των βασιλιάδων.
[…]Μια ενάρετη γυναίκα ποιος θα βρει; Επειδή μια τέτοιου είδους γυναίκα είναι πολύ πιο πολύτιμη, περισσότερο ακόμα κι από τα μαργαριτάρια.
Η καρδιά του άνδρα της θαρρεί πάνω σ’ αυτήν και δεν στερείται από αφθονία.
Θα του φέρει καλό και όχι κακό όλες τις ημέρες της ζωής της.
Ζητάει μαλλί και λινάρι και εργάζεται με τα χέρια της ευχαρίστως.
Είναι σαν τα πλοία των εμπόρων· φέρνει την τροφή της από μακριά.
Και σηκώνεται, ενώ είναι ακόμα νύχτα, και δίνει τροφή στην οικογένειά της, και έργα στις υπηρέτριές της.
Κοιτάζει ένα χωράφι, και το αγοράζει· από τον καρπό των χεριών της φυτεύει αμπελώνα.
Ζώνει την οσφύ της με δύναμη, και ενισχύει τους βραχίονές της.
Αισθάνεται ότι το εμπόριό της είναι καλό· το λυχνάρι της δεν σβήνεται την νύχτα.
Βάζει τα χέρια της στο αδράχτι, και κρατάει στο χέρι της την ρόκα.
Ανοίγει το χέρι της στους φτωχούς, και απλώνει το χέρι της στους απόρους.
Δεν φοβάται το χιόνι για την οικογένειά της· επειδή, ολόκληρη η οικογένειά της είναι ντυμένοι διπλά.
Κάνει για το εαυτό της σκεπάσματα· το ένδυμά της είναι βύσσος και πορφύρα.
Ο άνδρας της γνωρίζεται στις πύλες, όταν κάθεται ανάμεσα στους πρεσβύτερους του τόπου.
Κάνει λεπτό πανί, και το πουλάει· και δίνει ζώνες στους εμπόρους.
Ισχύ και ευπρέπεια είναι ντυμένη· και ευφραίνεται για τον μελλοντικό καιρό.
Ανοίγει το στόμα της με σοφία και επάνω στη γλώσσα της είναι νόμος ευμενείας.
Επαγρυπνεί στην διακυβέρνηση του σπιτιού της, και ψωμί οκνηρίας δεν τρώει.
Τα παιδιά της σηκώνονται και την μακαρίζουν· ο άντρας της, και την επαινεί·
πολλές θυγατέρες φέρθηκαν άξια, εσύ, όμως, τις ξεπέρασες όλες.
Ψεύτικη είναι η χάρη, και μάταιη η ομορφιά· η γυναίκα, η οποία φοβάται τον Κύριο, αυτή θα επαινείται.
Δώστε της από τον καρπό των χεριών της· και τα έργα της ας την επαινούν στις πύλες."

____
*
Σε μετάφραση, στη δημοτική γλώσσα
(από τις εκδόσεις "Πέργαμος")