Παλιά Ιστορία

Πρωτογνωριστήκαμε πριν από πολλά-πολλά χρόνια. Τις συστάσεις έκανε η παιδίατρος. Μιλούσε κυρίως στην μητέρα μου, φυσικά, αφού εγώ ήμουν μόλις 6μιση (περίπου) ετών.
Και μας φορτώθηκε για τα καλά.
Στην αρχή που δεν την ξέραμε πολύ, προσπαθήσαμε να την ξορκίσουμε, να την αρνηθούμε, να την αποφύγουμε, να την διώξουμε, να την φαρμακώσουμε, να την θεραπεύσουμε.
Τίποτα. Ήταν εκεί πάντα. Ήταν εκεί από πάντα, ανάμεσά μας, μέσα μας.
Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στο βουνό για μακρές διακοπές σε υψόμετρο και για να κοκκινίσουν τα μάγουλα από το οξυγόνο. Δεν ζαλίστηκε στις κορυφές της Παλιάς Καβάλας, ούτε …οξειδώθηκε.
Δοκιμάσαμε την θάλασσα. Μα ούτε το ιώδιο φάνηκε να την ενοχλεί, αν και επί σειρά ετών κατασκηνώναμε «εκεί που σκάει το κύμα», στην σκιά των πεύκων του Δασυλλίου.
Προοδευτικά ο ζυγός της βάρυνε. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, οι παρενέργειές της γινόταν φανερές.
Δεν σταμάτησα να την πολεμώ. Και δεν την συνήθισα όπως πιστεύουν μερικοί. Ούτε την μισώ. Κέρδισα πολλά απ’ την σχέση μας και έχασα άλλα τόσα. Δεν μπορώ να κάνω σύγκριση ή να ζυγίσω τα πράγματα αφού έχω ζήσει μόνο την μια πλευρά. Φαντάζομαι (κάπως) πως θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα χωρίς αυτήν. Και …παραπονιέμαι (κάπως).
Ξέρω όμως ότι βάδισα αυτή την όχθη, αυτό τον δρόμο «δια του οποίου έπρεπε να υπάγω».
Τώρα, μετά απ’ όσα κατά καιρούς μαθαίναμε για την επισφαλή χειρουργική αντιμετώπιση με αντικατάσταση μυελού των οστών (έχασα φίλους έτσι), ακούγονται πλέον τα περί «γονιδιακής θεραπείας», περί βλαστοκυττάρων και πλαστικού αίματος.
Φαίνεται πάντως πως έχει ακόμα δρόμο αυτή η σχέση. Κάποτε όμως επιτέλους θα διακοπεί. Ίσως πάλι φύγει θαυματουργικά. Ίσως κάποια άλλη μέθοδος πετύχει.
Ελπίζω μόνο, αυτό να γίνει όσο είναι νωρίς.
Είναι παλιά η ιστορία αλλά είναι επίσης επίκαιρη &' κουραστική.