Το οικονομόμετρο και άλλες ενδείξεις στο ταμπλό του Picasso δεν εμφανίζονται εδώ και μέρες (τελικά αποδείχθηκε ότι έφταιγε το RadioCD) κι έτσι …απαλλαγμένος από μια έννοια, βάλθηκα να φτάσω μια ώρα γρηγορότερα Θεσ/νίκη.
Μετά από αναπάντεχες κι ευχάριστες συναντήσεις με παλιόφιλους και συνεννοήσεις για τις διακοπές του άλλου μήνα, μεσημεράκι πια, κατηφόρισα, περνώντας τα πρώτα διόδια και την υπόγεια διάβαση της Κατερίνης προς την πρωτεύουσα της νότιας επαρχίας του νομού Πιερίας.
Έχω ξανάρθει κι άλλες φορές σ’ αυτά τα μέρη. Πολύ λίγες για να τα βαρεθώ ή να τα χορτάσω. Πρωτοείδα την περιοχή από τρένο που σε κάποια σημεία της διαδρομής του ήταν τόσο κοντά στην ακτή που νόμιζες ότι περνούσες πάνω από όσους ξάπλωναν στην παραλία. Την ερωτεύτηκα αμέσως. Και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα ξανάρθω. Και ξαναπήγα και μια και δυο και παραπάνω. Και κολύμπησα και έφαγα στα ταβερνάκια και ξάπλωσα στον ήλιο και απόλαυσα το ποτό και το τζιτζίκι. Ήρθα μόνος, με παρέα, με φίλους. Έμεινα σε φίλους, έμεινα σε ξενοδοχείο. Όπου να ‘ναι θα ‘μενα για να γευθώ αυτό το …ιδιαίτερο.
Και δεν είναι η φύση, το πεύκο, οι μυρωδιές, το ιώδιο, το αεράκι. Δεν είναι η παραλία, η καθαρή σαν πισίνα θάλασσα. Όλ’ αυτά τα έζησα και τα βρίσκω εύκολα στο τόπο μου (και χωρίς πέτρες στην ακροθαλασσιά). Ναι, είναι κι όλα αυτά. Είναι και κάτι άλλο όμως. Είναι το ήρεμο περιβάλλον της κατασκήνωσης των φίλων, οι ωδές της κεφάτης παρέας, η φυσαρμόνικα του δειλινού, οι χωρίς φωνές και νεύρα διπλανοί, ο βραδινός τενόρος, το πρωτότυπο ξύπνημα, το τιτίβισμα των παιδιών, οι δραστηριότητες της ομάδας.
Ε, λοιπόν φέτος έμελλε να ζήσω μέσα σ’ αυτά και να εκπληρωθεί έτσι ένα όνειρό μου. Προσπάθησα κι άλλες φορές, κι άλλες χρονιές. Φέτος, δόξα στο Θεό, και δωμάτιο βρέθηκε και η περίοδος μας βόλεψε (και η διάρκεια) και μόνος δεν ήμουν.
Την πρώτη μέρα, Κυριακή, απόγευμα πια, τακτοποιηθήκαμε, αγοράσαμε τα στοιχειώδη από το τοπικό super market, περιδιαβήκαμε τα στενά και άλλους δρόμους, κολυμπήσαμε. Δευτέρα φτιάξαμε ένα στοιχειώδες πρόγραμμα, κολύμπι και δρόμο. Το πρωί στη Πλάκα Λιτόχωρου, το απόγευμα στη Κατερίνη. Βρήκα γνωστούς που είχα ξεχάσει με τα χρόνια και αγνώστους που μ’ αγκάλιασαν θερμά. Προσπάθησα την ντροπαλότητά μου να νικήσω (ή είναι εγωισμός!;;)
Την επομένη ξεκινήσαμε για Λιτόχωρο. Το «Μικρό Παρίσι» όπως έλεγε για το χωριό της μια παλιά συνάδελφός μου. Τριγυρίσαμε στ’ ανηφορικά σοκάκια, χαζέψαμε στα μαγαζάκια, βγήκαμε φωτογραφίες, κουραστήκαμε. Ώρα για λίγο ψηλότερα. Στα 17χλμ προς Όλυμπο και σε υψόμετρο 2.917μ. είναι η θέση «Πριόνια» και το τέλος του δρόμου. Μετά θέλει εξοπλισμό, αντοχή, γερά πόδια. Δεν είχαμε τίποτα απ’ αυτά. Μόνο όρεξη είχαμε. Και κάτσαμε να φάμε εκεί στο καταφύγιο. Και αφού ηρεμήσαμε, ανεβήκαμε και λίγο πιο πάνω, στον καταρράκτη.
Υπέροχα. Υπέροχα!!
Ημέρα Τετάρτη. Μπάνιο στη παραλία Σκοτίνας. Καφέ στη όαση ομορφιάς και ξεκούρασης που φέρει το όνομα της αρχαίας Λείβηθρας. Μια καφετέρια χωμένη μέσα στο πράσινο φτιαγμένη με μεράκι και γούστο και σεβασμό προς το περιβάλλον, στο δρόμο προς Καρυά. Αν το σερβίρισμα αργήσει λίγο είναι γιατί δεν υπάρχει ηλεκτρικό.
Τ’ απομεσήμερο συναντάμε Στέφανο και Νατάσσα που επιστρέφουν Θεσ/νίκη. Μας λένε τα δικά τους από την Σκύρο και τις ομορφιές της. Φεύγουμε για Πλαταμώνα. Επαναλαμβάνονται τα της Κατερίνης με διαφορετικά πρόσωπα αλλά με τη ίδια συγκίνηση. Γυρνάμε μετά τις 9 το βράδυ, βιαστικά κάπως, για να βρεθούμε με τους φίλους που πριν τόσα χρόνια με φιλοξένησαν στο ίδιο αυτό τόπο. Τώρα ήρθε η ώρα να φιλοξενηθούν από μας στο μεγάλο 302 των πέντε (5) κρεβατιών του Γ’ ορόφου.
Πέμπτη, και πέντε πλέον άτομα, ξεκινήσαμε μετά τα καθημερινά, για το κάστρο του Παντελεήμονα. Ανεβήκαμε και στον Παλιό και περιδιαβήκαμε τα στενοσόκακα και ξεδιψάσαμε σε παλιές βρύσες με κρυστάλλινα νερά και γευτήκαμε «καλόγερο στην κατσαρόλα» και άλλα εδέσματα «μι ζ’μί». Πήγαμε και για το ονομαστό γαλακτομπούρεκο αλλά …μόλις είχε τελειώσει.
Γυρίσαμε. Για μπάνιο δεν λέει σήμερα. Φυσάει από χτες βράδυ και οι κροκάλες ανακάτεψαν νερό και βυθό.
Την Παρασκευή, που μου φαίνεται ότι έφτασε πολύ γρήγορα, πήγαμε στην παραλία του Παντελεήμονα για μπάνιο κάτω από τον καταπράσινο χορταριασμένο πύργο, δίπλα στη παλιά γραμμή του ΟΣΕ, στη σκιά του Κάστρου. Βόλτα στους (Ν) Πόρους που μοιάζουν απρόσωποι σαν οικισμός, και πίσω στον Πλαταμώνα για φαγητό.
Το βράδυ έξι (6) άτομα για ύπνο. Ένα στο μπαλκόνι έξω, ένα στο πάτωμα μέσα. Κουβεντούλα έως την 1η πρωινή, ξύπνημα στις 7:00’ πμ και αναχώρηση των φιλοξενουμένων. Εμείς θα μείνουμε και αυτή τη μέρα και θα πάμε στους Παλιούς Πόρους που ανακαλύψαμε ότι είναι στη προσπάθεια τους ν’ ανταγωνισθούν τον Παλιό Παντελεήμονα. Την Κυριακή έπρεπε να κλείσει αυτό το κεφάλαιο. Αναχωρήσαμε για Κατερίνη πρώτα και μετά παραλία Κατερίνης. Από κει στη παραλία Κορινού απ’ το δρόμο που δεν υπήρχε στο χάρτη μας.
Φεύγαμε ήδη όταν, κάπου στη διαδρομή, συνειδητοποίησα ότι είχαμε ξεχάσει το Δίον!! Ήταν όμως ώρα να επιστρέψουμε στην …Ιθάκη μας. Για μερικούς σαν και μένα τίποτα δεν είναι σαν την γωνιά σου.
Μετά από αναπάντεχες κι ευχάριστες συναντήσεις με παλιόφιλους και συνεννοήσεις για τις διακοπές του άλλου μήνα, μεσημεράκι πια, κατηφόρισα, περνώντας τα πρώτα διόδια και την υπόγεια διάβαση της Κατερίνης προς την πρωτεύουσα της νότιας επαρχίας του νομού Πιερίας.
Έχω ξανάρθει κι άλλες φορές σ’ αυτά τα μέρη. Πολύ λίγες για να τα βαρεθώ ή να τα χορτάσω. Πρωτοείδα την περιοχή από τρένο που σε κάποια σημεία της διαδρομής του ήταν τόσο κοντά στην ακτή που νόμιζες ότι περνούσες πάνω από όσους ξάπλωναν στην παραλία. Την ερωτεύτηκα αμέσως. Και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα ξανάρθω. Και ξαναπήγα και μια και δυο και παραπάνω. Και κολύμπησα και έφαγα στα ταβερνάκια και ξάπλωσα στον ήλιο και απόλαυσα το ποτό και το τζιτζίκι. Ήρθα μόνος, με παρέα, με φίλους. Έμεινα σε φίλους, έμεινα σε ξενοδοχείο. Όπου να ‘ναι θα ‘μενα για να γευθώ αυτό το …ιδιαίτερο.
Και δεν είναι η φύση, το πεύκο, οι μυρωδιές, το ιώδιο, το αεράκι. Δεν είναι η παραλία, η καθαρή σαν πισίνα θάλασσα. Όλ’ αυτά τα έζησα και τα βρίσκω εύκολα στο τόπο μου (και χωρίς πέτρες στην ακροθαλασσιά). Ναι, είναι κι όλα αυτά. Είναι και κάτι άλλο όμως. Είναι το ήρεμο περιβάλλον της κατασκήνωσης των φίλων, οι ωδές της κεφάτης παρέας, η φυσαρμόνικα του δειλινού, οι χωρίς φωνές και νεύρα διπλανοί, ο βραδινός τενόρος, το πρωτότυπο ξύπνημα, το τιτίβισμα των παιδιών, οι δραστηριότητες της ομάδας.
Ε, λοιπόν φέτος έμελλε να ζήσω μέσα σ’ αυτά και να εκπληρωθεί έτσι ένα όνειρό μου. Προσπάθησα κι άλλες φορές, κι άλλες χρονιές. Φέτος, δόξα στο Θεό, και δωμάτιο βρέθηκε και η περίοδος μας βόλεψε (και η διάρκεια) και μόνος δεν ήμουν.
Την πρώτη μέρα, Κυριακή, απόγευμα πια, τακτοποιηθήκαμε, αγοράσαμε τα στοιχειώδη από το τοπικό super market, περιδιαβήκαμε τα στενά και άλλους δρόμους, κολυμπήσαμε. Δευτέρα φτιάξαμε ένα στοιχειώδες πρόγραμμα, κολύμπι και δρόμο. Το πρωί στη Πλάκα Λιτόχωρου, το απόγευμα στη Κατερίνη. Βρήκα γνωστούς που είχα ξεχάσει με τα χρόνια και αγνώστους που μ’ αγκάλιασαν θερμά. Προσπάθησα την ντροπαλότητά μου να νικήσω (ή είναι εγωισμός!;;)
Την επομένη ξεκινήσαμε για Λιτόχωρο. Το «Μικρό Παρίσι» όπως έλεγε για το χωριό της μια παλιά συνάδελφός μου. Τριγυρίσαμε στ’ ανηφορικά σοκάκια, χαζέψαμε στα μαγαζάκια, βγήκαμε φωτογραφίες, κουραστήκαμε. Ώρα για λίγο ψηλότερα. Στα 17χλμ προς Όλυμπο και σε υψόμετρο 2.917μ. είναι η θέση «Πριόνια» και το τέλος του δρόμου. Μετά θέλει εξοπλισμό, αντοχή, γερά πόδια. Δεν είχαμε τίποτα απ’ αυτά. Μόνο όρεξη είχαμε. Και κάτσαμε να φάμε εκεί στο καταφύγιο. Και αφού ηρεμήσαμε, ανεβήκαμε και λίγο πιο πάνω, στον καταρράκτη.
Υπέροχα. Υπέροχα!!Ημέρα Τετάρτη. Μπάνιο στη παραλία Σκοτίνας. Καφέ στη όαση ομορφιάς και ξεκούρασης που φέρει το όνομα της αρχαίας Λείβηθρας. Μια καφετέρια χωμένη μέσα στο πράσινο φτιαγμένη με μεράκι και γούστο και σεβασμό προς το περιβάλλον, στο δρόμο προς Καρυά. Αν το σερβίρισμα αργήσει λίγο είναι γιατί δεν υπάρχει ηλεκτρικό.
Τ’ απομεσήμερο συναντάμε Στέφανο και Νατάσσα που επιστρέφουν Θεσ/νίκη. Μας λένε τα δικά τους από την Σκύρο και τις ομορφιές της. Φεύγουμε για Πλαταμώνα. Επαναλαμβάνονται τα της Κατερίνης με διαφορετικά πρόσωπα αλλά με τη ίδια συγκίνηση. Γυρνάμε μετά τις 9 το βράδυ, βιαστικά κάπως, για να βρεθούμε με τους φίλους που πριν τόσα χρόνια με φιλοξένησαν στο ίδιο αυτό τόπο. Τώρα ήρθε η ώρα να φιλοξενηθούν από μας στο μεγάλο 302 των πέντε (5) κρεβατιών του Γ’ ορόφου.
Πέμπτη, και πέντε πλέον άτομα, ξεκινήσαμε μετά τα καθημερινά, για το κάστρο του Παντελεήμονα. Ανεβήκαμε και στον Παλιό και περιδιαβήκαμε τα στενοσόκακα και ξεδιψάσαμε σε παλιές βρύσες με κρυστάλλινα νερά και γευτήκαμε «καλόγερο στην κατσαρόλα» και άλλα εδέσματα «μι ζ’μί». Πήγαμε και για το ονομαστό γαλακτομπούρεκο αλλά …μόλις είχε τελειώσει.
Γυρίσαμε. Για μπάνιο δεν λέει σήμερα. Φυσάει από χτες βράδυ και οι κροκάλες ανακάτεψαν νερό και βυθό.
Την Παρασκευή, που μου φαίνεται ότι έφτασε πολύ γρήγορα, πήγαμε στην παραλία του Παντελεήμονα για μπάνιο κάτω από τον καταπράσινο χορταριασμένο πύργο, δίπλα στη παλιά γραμμή του ΟΣΕ, στη σκιά του Κάστρου. Βόλτα στους (Ν) Πόρους που μοιάζουν απρόσωποι σαν οικισμός, και πίσω στον Πλαταμώνα για φαγητό.
Το βράδυ έξι (6) άτομα για ύπνο. Ένα στο μπαλκόνι έξω, ένα στο πάτωμα μέσα. Κουβεντούλα έως την 1η πρωινή, ξύπνημα στις 7:00’ πμ και αναχώρηση των φιλοξενουμένων. Εμείς θα μείνουμε και αυτή τη μέρα και θα πάμε στους Παλιούς Πόρους που ανακαλύψαμε ότι είναι στη προσπάθεια τους ν’ ανταγωνισθούν τον Παλιό Παντελεήμονα. Την Κυριακή έπρεπε να κλείσει αυτό το κεφάλαιο. Αναχωρήσαμε για Κατερίνη πρώτα και μετά παραλία Κατερίνης. Από κει στη παραλία Κορινού απ’ το δρόμο που δεν υπήρχε στο χάρτη μας.
Φεύγαμε ήδη όταν, κάπου στη διαδρομή, συνειδητοποίησα ότι είχαμε ξεχάσει το Δίον!! Ήταν όμως ώρα να επιστρέψουμε στην …Ιθάκη μας. Για μερικούς σαν και μένα τίποτα δεν είναι σαν την γωνιά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου