Λιθάνθρακας

Στην εποχή μας οι συνέπειες της μόλυνσης του πλανήτη μας γίνονται όλο και πιο εμφανείς.
Γι’ αυτό ίσως, όλο και περισσότεροι άνθρωποι αναπτύσσουν «οικολογική συνείδηση» και ευαισθητοποιούνται σε περιβαλλοντολογικά θέματα.
Κι όμως, κάτω απ’ αυτές τις …συνθήκες, κάποιοι προσπαθούν να εγκαταστήσουν στη Καβάλα, τώρα, εν έτει 2008, εργοστάσιο με καύση λιθάνθρακα.
Λιθάνθρακα!!
Ένα καύσιμο που έχει σχεδόν «καταργηθεί», από τα τέλη του 19ου αιώνα.
Που αποδεδειγμένα είναι ολέθριο για περιβάλλον και κοινωνία.
Κι αυτό σε μια περιοχή που είναι ήδη επιβαρημένη από μονάδα Βιομηχανίας Φωσφορικών Λιπασμάτων. Και που προσπαθεί να αναπτύξει το τουριστικό της προϊόν.
Σουρεαλισμός!!!




Δίπλα,
το έντυπο που διανεμήθηκε στο Συλλαλητήριο,
με τις συνέπειες από την χρήση Λιθάνθρακα
στη παραγωγή
Ηλεκτρικής Ενέργειας











Η γελοιογραφία
είναι του Κ.Γκουρτζή, από την Καβαλιώτικη εφημερίδα
"Νέα Εγνατία" (Αρ.Φύλλου 2498).

Ημερίδα Μ.Α.

Σήμερα έχει προγραμματιστεί μια Ημερίδα για την «Μεσογειακή Αναιμία» κι εγώ είχα ...προγραμματίσει να την παρακολουθήσω. Την εκδήλωση διοργάνωσε ο Σύλλογος Μ.Α. Θεσ/νίκης κι ο χώρος πραγματοποίησής της ορίστηκε η Αποθήκη Δ' στο Λιμάνι.
Μ' ενδιέφερε περισσότερο μια εισήγηση/παρουσίαση στο τέλος του δευτέρου μέρους με θέμα "Πόσο πρέπει να ελπίζουμε στη Γονιδιακή Θεραπεία της Θαλασσαιμίας;" Τελικά δεν ήρθαν ...βολικά τα πράγματα και δεν παραβρέθηκα.
Μπορεί και μάλλον θα μάθω από κάποια ανακοίνωση ή δημοσίευση αυτά που θέλω αλλά έχασα την ευκαιρία να δω από κοντά παλιούς γνωστούς και …βετεράνους του χώρου όπως τον Β. Περηφάνη, την Μ. Αθανασίου και άλλους όπως τον Β. Δήμου (τον οποίο ευχαριστώ για το αναλυτικό πρόγραμμα που μου έστειλε). Αλλά …είπαμε.

Ούζου Μέλαθρον

Χτες το μεσημέρι, έχοντας απαλλαγεί από κάποιες σκοτούρες και θέλοντας ν΄ αλλάξω το σκηνικό, αποφάσισα να (ξανα)επισκεφτώ, ένα θρυλικό ουζερί στη μέση της Θεσ/νίκης. Το «Ούζου Μέλαθρον». Το …πρότυπο κι αυθεντικό.
Είχα πάει πρώτη φορά με τον αδελφό μου, φίλο των νεόκοπων επιχειρηματιών, όταν αυτό, ήταν ακόμα ένα μικρό μαγαζάκι και η επιχείρηση έκανε τα πρώτα της βήματα. Από τότε επεκτάθηκε σε 4-5 γειτονικά μαγαζιά, σε 4-5 πόλεις της Ελλάδας, ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας. Με τον α ή β τρόπο βρίσκεται σε 17 «σημεία πώλησης». Πουθενά, σ’ όποιο απ’ αυτά πήγα, δεν απογοητεύθηκα, αν και συνήθως επισκέπτομαι το «Ελλάς Μέλαθρον» στο Cosmos. Ήταν όπως το θυμόμουν. Αναλλοίωτο. Και οι χώροι και οι τεράστιοι χαρακτηριστικοί κατάλογοι του menu και τα «παράξενα» πιάτα και φυσικά οι υπέροχες γεύσεις. Και οι τιμές.
Δεν το μετάνιωσα. Συνήθως, μέσα στο μυαλό οι αναμνήσεις ωραιοποιούν τα πράγματα. Και γι’ αυτό είμαι επιφυλακτικός. Εδώ απλώς δεν χρειαζόταν. Κι έτσι το μεγάλο πρόβλημα μου δεν ήταν τι να παραγγείλω αυτή την φορά αλλά τι όχι.

Υ.Γ: Μείναμε και (αυτό) το βράδυ στη Θεσ/νίκη. Και σήμερα, ελεύθεροι από υποχρεώσεις, πήγαμε στο εμπορικό κέντρο (στο "Mediterranean Cosmos" βεβαίως-βεβαίως). Πριν το μεσημέρι ξεκινήσαμε για τα μέρη μας. Κατεβήκαμε στο δρόμο των λιμνών και στη Μεγάλη Βόλβη σταματήσαμε για φαγητό. Η «Σκάλα» κάνει τα καλύτερα "πρικιά" κι εγώ τα τίμησα δεόντως.

Δύο Ημέρες Φεβρουαρίου

Από καιρό αυτό το ραντεβού μ’ είχε στοιχειώσει. Κι όσο πλησίαζε η 21η, τόσο σφιγγόμουν. Αμείλικτος o χρόνος. Η ώρα ήρθε. Οπλίστηκα λοιπόν με πολύ κουράγιο και θάρρος και φόβο και άγχος και ξεκίνησα. Από την προηγουμένη. Ε, αφού θα πήγαινα στη Θεσ/νίκη είπα να το συνδυάσω και να κλείσω κάποια γραφειοκρατική εκκρεμότητα αλλά και, αν γίνεται, να βρεθώ σε μια ημερίδα που μ’ ενδιέφερε.
Ημέρα πρώτη. Μέχρι το μεσημέρι είχαμε τελειώσει τα της εκκρεμότητας, πήγαμε για φαγητό στα «Κάστρα» και κλείσαμε δωμάτιο κάπου στο κέντρο. Τ’ απόγευμα τριγυρίσαμε στην πόλη με τα πόδια και τον ΟΑΣΘ, χωρίς το άγχος του αυτοκινήτου που είχα βολέψει κάπου στους χώρους του Πανεπιστημίου.
Ημέρα δεύτερη. Η ημέρα.
Συνήθως κοιμάμαι εύκολα και βαριά. Αλλά αυτό το ξημέρωμα στριφογύριζα και σηκώθηκα πολλές φορές πριν χτυπήσει εγερτήριο. Με τα πολλά η ώρα ήρθε. Γονάτισα, σηκώθηκα, έβαλα την φόρμα, έδεσα τ’ αθλητικά μου και ξεκινήσαμε για την αφετηρία. Φτάσαμε νωρίς. Δώσαμε το παρόν στη γραμματεία, πληρώσαμε την συμμετοχή και πήραμε το νούμερό μας. Έτοιμοι.
Εμείς ναι. Αυτοί όμως όχι.
Οι μεγάλες (αυτές) πόρτες ανοίγουν εύκολα αλλά για να συναντήσεις τον υπεύθυνο πρέπει, στις περισσότερες περιπτώσεις, να περάσεις από πολλούς ανεύθυνους. Και πάντα, μα πάντα, να γίνεις λιώμα στην αναμονή που θαρρείς σχεδιάστηκε γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, για να σε εξουθενώνει και να σπάει κάθε σου αντίσταση.
Δυο ώρες μετά την άφιξή μας και πάνω από μία (!!) μετά την προκαθορισμένη ώρα εκκίνησης, φώναξαν επιτέλους τα ονόματά μας. Λάβατε θέσεις ... έτοιμοι … Μπαμ (ηκούσθη στον αέρα). Μα όχι αυτό το μπαμ που περιμέναμε. Παρανόηση. Τζάμπα το άγχος και ο κρύος ιδρώτας. Μετά τον έλεγχο των εγγράφων, την «συνέντευξη» και την επαναβεβαίωση, μας δόθηκε καινούργιο ραντεβού (και μια καινούργια ευκαιρία). Σε δυο μήνες είπε ο αφέτης. «Πάρτε κι εσείς κάποιο τηλέφωνο τον Απρίλη για να ρωτήσετε».
Τελειώσαμε από δω (προς το παρόν). Μπορούσαμε να ηρεμήσουμε πια (;) Ή μήπως θα ‘ταν καλύτερα να είχαμε όντως και ουσιαστικά τελειώσει;!! Αυτή την ώρα ήθελα απλώς να φύγω. Και να περάσω αλλιώς, τελείως διαφορετικά το υπόλοιπο της μέρας.
Κατεβήκαμε λοιπόν στο κέντρο και, ω του θαύματος, βρήκα πάρκιγκ στο ιδανικότερο μέρος.
Ευκαιρία να πάω σ’ ένα στέκι που από χρόνια ήθελα να (ξανα)επισκεφτώ, στη μέση της Θεσ/νίκης. Το «Ούζου Μέλαθρον».

ΒΑΛΕΝΤΙΝΑ

Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη επετείω" (+18)
και με θαυμασμό (κι ευγνωμοσύνη) για την ...τελική έκβαση

Σήμερα φέρανε πολλά λουλούδια στο γραφείο.
Για τις Βαλεντίνες τους, «με αγάπη», για την μικρή γιορτή τους.

Μια γιορτή που ‘φερε χαρά, σε κάποιον(ους) όμως λύπη.
Σε μαντινάδες που ακούστηκαν κι ερωτήσεις τόσες δεν μπόρεσε ν’ απαντήσει.

Νοιώθω πως σιγά-σιγά τον σφίγγει ο κλοιός τους.
Φοβάμαι για την τελική την έκβαση
εκείνη που θ’ αναγκαστεί μι’ απάντηση να δώσει.
Θα ‘χει προλάβει να γνωρίσει τουλάχιστον εκείνη!

Εγώ, το τέρας

Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη επετείω" (+18)

Είχα ακούσει κάποτε τον μύθο μιας κοπέλας
π’ αγάπησε έτσι απλά ένα σικάτο τέρας
Ίσως το είχε η κούτρα της ψείρες να κατεβάζει,
γιατί εγώ ζητώ καιρό μία που να της μοιάζει.

Δεν βρίσκω όμως κοπελιά τέρας να αγαπάει,
παρ’ όλο που μπροστά σε με κανένα δεν φτουράει.
Έχω κοιλίτσα μπόλικη και δύναμη καθόλου.
Έχω ματιά μυωπική και πείσμα έχω όνου.

Δόντια λίγα και πεταχτά και πέτρες στη χολή μου.
Αίμα ρουφάω μπόλικο κι άσε και την μορφή μου.
Που ‘σαι πεντάμορφη κυρά, (αν) κι αδύναμη η καρδιά μου,
Θα σ’ αγαπήσει αληθινά σαν γίνεις η κυρά μου

'Αγονος ο διαγωνισμός ;

Σε ρεπορτάζ της εφημερίδας “η Αυγή” (23/01/2008) δημοσιεύθηκε άρθρο για τις νεότερες εξελίξεις στη διακομματική επιτροπή της Βουλής σχετικά με τον διαγωνισμό για την επιλογή της εταιρείας που θα αναλάβει την πλήρη εγκατάσταση του συστήματος του μοριακού ελέγχου του αίματος (ΝΑΤ) στη χώρα μας.
Το άρθρο επισημαίνει ότι «… οποιαδήποτε αρνητική για τον διαγωνισμό εξέλιξη, θα βαρύνει πλέον τις εμπλεκόμενες εταιρείες, …»
Για μένα όμως το σπουδαιότερο είναι ότι, πρωτίστως, θα «επιβαρύνει» τους πάσχοντες (πάλι).
Και πέραν τούτου και όλους τους πολίτες αφού «εάν ο τρέχων διαγωνισμός κηρυχθεί τελικά άγονος … ο μοριακός έλεγχος του αίματος θα συνεχίσει να πραγματοποιείται όπως πραγματοποιείται σήμερα, με τιμές που φθάνουν τα 60 ευρώ ανά φιάλη αίματος, έναντι των 30 ευρώ ανά φιάλη που είναι η επιδίωξη του υπουργείου Υγείας και της διακομματικής επιτροπής.»
Όλο το άρθρο βρίσκεται εδώ απ’ όπου και το διάβασα μόλις σήμερα.

Update:
Ευρωπαραπομπή της Ελλάδας για την ανιχνευσιμότητα του αίματος

Παράπονο

Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη επετείω" (+18)
με την σκέψη μου στα λόγια του Ντ. Χριστανόπουλου (Ενός λεπτού σιγή):
"Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;"

Κοίταξε δίπλα του δεξιά και ο νους του έχτισε παλάτια.
Βούρκωσε πάλι ξαφνικά, χαμήλωσε γοργά τα μάτια.
Έσκυψε το κεφάλι του, μάζεψε το μυαλό του,
έσφιξε την καρδιά γερά, κλείστηκε στον εαυτό του.

Μέσα του φώναξε: γιατί;; Είδα: σήκωσε αργά τους ώμους.
Η απάντηση δεν το ικανοποιεί, δεν υπακούει το κορμί στους νόμους.
Δεν λέω, έχει αδελφούς πολλούς. Μα εκείνο έχει ανάγκη
κι από μι’ αγάπη διαφορετική μεσ’ της ζωής την πάλη.

Σφιχτά κρατάει την καρδιά, το νου του αλυσοδεμένο.
Ένα τέρας δεν μπορεί, δεν κάνει να είναι ερωτευμένο.
Να βγει το παραμύθι αληθινό, η κόρη το τέρας να φιλήσει,
να υπάρχει λέει για ‘κείνο μια, που θα το αγαπήσει!!

Μια που να μπορεί το τέρας να την συγκινήσει,
μια για ‘κείνο να χαρεί όταν θα το συναντήσει.
Όπως είναι να το δεχτεί -κι εγώ θα το εγκρίνω-
Αδέσμευτα κι ολόψυχα ν’ αποζητά εκείνο.

Παγκόσμια Ημέρα Υγροτόπων

Χτες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Υγροτόπων (στις 2 Φεβρουαρίου) και η Ελλάδα την «γιόρτασε» με δύο, τουλάχιστον, διεθνείς καταδίκες για την …οικολογική της συμπεριφορά. Το χειρότερο είναι ότι παρ’ όλα τα μέτρα που ίσως αναγκαστεί να πάρει το κράτος, οι όποιες καταστροφές έχουν ήδη συντελεσθεί δεν μπορούν να θεραπευθούν. Για παράδειγμα η λίμνη Κορώνεια. Οι ειδικοί υποστηρίζουν, ότι τώρα πια, κι αν όλα τα μέτρα παρθούν και εφαρμοσθούν μέχρι κεραίας, το οικοσύστημά της θα χρειαστεί τουλάχιστον δέκα χρόνια για ν’ αποκατασταθεί και πάλι θα έχει χαθεί ένα μέρος της βιοποικιλότητάς του.