Ανάσταση

"Χριστός ανέστη".
Ειπώθηκε και φέτος από χιλιάδες στόματα.
Εκ πίστεως; Από …συνήθεια; Κατά συνθήκη; Πάντως ειπώθηκε.
Αλλά ...είναι γεγονός; Κάποιοι θεωρούν ότι δεν τους αφορά προσωπικά και άμεσα, ακόμα κι αν είναι. Άλλοι θεωρούν απλώς παράλογη την ιδέα.
Η γέννηση Του χωρίζει την ανθρώπινη ιστορία στα δύο. Όμως η ανάσταση είναι το "κλειδί".
Αν δεν αναστήθηκε, τότε ο ίδιος και όλα όσα είχε πει χάνουν την αξία τους (1). Αν δεν αναστήθηκε, τότε οι «απόστολοί» του, οι αυτόπτες και αυτήκοοι, έδωσαν την ζωή τους (κάτω από βασανιστήρια πολλές φορές) εμμένοντες σε κάτι που ήξεραν ότι είναι ψέμα.
Συνήθως οι αρνητές της ανάστασης, δέχονται τον Χριστό σαν μια μεγάλη ηθική προσωπικότητα και μόνον. Όμως (2) «ενώ εκλέπτυνε στο έπακρο την ηθική συνείδηση και ζητούσε ανάλογη συμπεριφορά από τους ανθρώπους, ο ίδιος εμφανίζεται ότι δεν έχει καμιά συνείδηση αμαρτίας (Ιωάν. 8, 46). Έλεγε ψέματα ή ήταν πράγματι αναμάρτητος; Έπειτα ο τρόπος που μιλά για τον εαυτό του (π.χ. Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ειμή δι εμού – Όποιος είδε εμένα είδε τον Πατέρα) θέτει το δίλημμα ή ήταν παράφρων (είχε μανία μεγαλείου) ή ψευδόταν. Αν ανήκε στη πρώτη περίπτωση αυτό που αποκλειόταν να είχε κάνει, ακριβώς λόγω της ψυχασθένειας αυτής, είναι να πλύνει τα πόδια των μαθητών του. Αν πάλι έλεγε συνειδητά ψέματα, για ποια ηθική προσωπικότητα θα μπορούσε να γίνει λόγος;»

Σημ:
(1) Α' Κορινθίους 15/ιε', 12-19
(2) Ν. Αλιπράντης (καθηγητής πανεπιστημίων Θράκης και Στρασβούργου)

Πηγή: «Κόσμος του Επενδυτή» (Αρ. Φύλλου 284//24-4-2008)

Παγκόσμια ημέρα βιβλίου

Άλλη μια «Παγκόσμια Ημέρα». Για το βιβλίο αυτή τη φορά
Μόνο που το βιβλίο, φαίνεται να έχει ένα μέλλον …θολό.
Η επόμενη γενιά του είναι φτιαγμένη από φωτόνια. Και απειλεί το παραδοσιακό βιβλίο, το βιβλίο έτσι όπως το ξέρουμε και έτσι όπως το αγαπήσαμε. Όσοι το αγαπήσαμε. Η νέα μορφή του, το ψηφιακό e-book, φιλοδοξεί να πάρει τη θέση του.
Αν επικρατήσει, τότε και «το τελευταίο προπύργιο του αναλογικού», το έντυπο βιβλίο, θα έχει πέσει. Μετά την μουσική και το βίντεο (που έχουν ψηφιοποιηθεί εδώ και καιρό) είναι η σειρά του.
Αλλά το βιβλίο συνεχίζει να αντιστέκεται Δεν είναι μόνο θέμα συνήθειας. Είναι και πιο πρακτικό. Ή μήπως όχι; Η Sony και η Amazon έχουν επενδύσει ποντάροντας στο ψηφιακό μέλλον της ανάγνωσης.
Προσωπικά δεν ξέρω τι θα ήθελα. Άδεια ράφια και (επιτέλους) λίγο περισσότερο χώρο η το συνηθισμένο και αγαπημένο ξεφύλλισμα των σελίδων;
Μ’ αρέσουν τα βιβλία. Βασικά όμως μου αρέσει να διαβάζω. Κι αυτό το καινούργιο «φρούτο» δεν το ‘χω δοκιμάσει ακόμα!!

Παγκόσμια Ημέρα της Γης

Πέρασαν 38 ολόκληρα χρόνια από τότε που εκατομμύρια Αμερικανοί διαδήλωσαν για πρώτη (ίσως) φορά την ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος. Σε ανάμνηση εκείνης της κινητοποίησης του 1970, η 22α Απριλίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα της Γης.
Τριάντα οκτώ (38) ολόκληρα χρόνια. Κι όμως. Πιο πολλά είναι τα λόγια παρά τα έργα που έχουν γίνει.
Σήμερα,
_ όχι μόνον ο πλανήτης έχει χάσει (τα τελευταία 30 χρόνια) πολύτιμα τροπικά δάση έκτασης ίσης με εκείνη της ΕΕ,
_ όχι μόνον το 16% των θηλαστικών (σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ) ανά τον κόσμο κινδυνεύει από αφανισμό. (Στην Ευρώπη το ποσοστό αυτό φθάνει το 42%, ενώ μόνο για το 8% των θηλαστικών διαπιστώνεται αύξηση του πληθυσμού τους),
_ όχι μόνον η Γηραιά Ήπειρος τον τελευταίο μισό αιώνα έχει απολέσει περισσότερο από το 50% των υγροτόπων και των γεωργικών εκτάσεων που θεωρούνται υψηλής φυσικής αξίας,
_ όχι μόνον έχουν υποβαθμιστεί πολλά από τα θαλάσσια οικοσυστήματα της (τα τελευταία 15 χρόνια υπολογίζεται ότι τα νερά της Μεσογείου έχουν «εμπλουτιστεί» με 55.000 τόνους πετρελαίου),
αλλά, πέρα από όλα αυτά,
το πραγματικό συνολικό κόστος της σύγχρονης γεωργίας «είναι πλέον ασήκωτο τόσο για την ανθρώπινη υγεία όσο και για τα οικοσυστήματα».
Και αυτό είναι που πρέπει οπωσδήποτε να εκτιμηθεί άμεσα.
Ο πλανήτης βρίσκεται αντιμέτωπος με τεράστια προβλήματα, όπως λιμοί, κατάρρευση οικοσυστημάτων, μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών και λειψυδρία.
Ο πόλεμος για το νερό και οι εξεγέρσεις για τρόφιμα, η άνοδος της στάθμης της θάλασσας (εξ αιτίας του λιώσιμου των πάγων) δεν ανήκουν πλέον στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας.
Η ερώτηση δεν είναι πλέον «εάν» αλλά «πότε» θα συμβούν όλα αυτά !!
Υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν πως μπορούν «να δημιουργηθούν οι συνθήκες για έναν βιώσιμο πλανήτη για όλους». Πως είναι εφικτή «η επιβίωση και αναβάθμιση της ποιότητας ζωής μέσα από την ορθολογική χρήση των πόρων μας και τη φιλική προς το περιβάλλον καλλιέργεια της γης».
Εγώ, όπως έχω πει κι αλλού, είμαι πιο απαισιόδοξος

Σημ.
Η Ελλάδα εξαιρέθηκε λόγω υστέρησης, από τα κριτήρια του Κιότο. Είναι ο …τρόπος της, ο …Ελληνικός τρόπος (μας), να συμμετέχει στην Παγκόσμια Ημέρα της Γης, να προσφέρει στη προστασία του κοινού σπιτιού (του «πλανητικού χωριού») από την υποβάθμιση και τη ρύπανση, να προστατέψει το περιβάλλον.

Πηγή:
_ http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=893746
_ http://www.tovimadaily.gr/Article.aspx?d=20080422&nid=8283990

Μύθοι

Για λίγα πράγματα στη ζωή ισχύει το απόλυτο. Για αυτά τα λίγα, τα ελάχιστα, υπάρχουν μόνο δύο, εκ διαμέτρου αντίθετες, απόψεις. Άσπρο ή μαύρο.
Για όλα τα άλλα, επιβιώνει σθεναρά ανάμεσα στα άκρα, μια πληθώρα διαβαθμίσεων του γκρι.
Και είναι θέμα προσωπικής οπτικής (και χαρακτήρα) να προσδιορίσεις την θέση της άποψής σου μέσα εκεί.
Η Οικολογία δεν ξεφεύγει από αυτό το …αξίωμα.
Στην πρόταση για αντικατάσταση των λαμπτήρων πυρακτώσεως με οικολογικούς (λαμπτήρες εξοικονόμησης ενέργειας), κάποιοι μιλούν για κινδύνους από τον υδράργυρο που περιέχουν. Σε όσους διατείνονται ότι ο λιθάνθρακας είναι «κακός» κάποιοι ανταπαντούν ότι είναι «καλύτερος» από τον λιγνίτη (και όχι μόνον). Σε όσους προτείνουν βιοκαύσιμα, ο αντίλογος είναι πως αυτά προκαλούν έμμεσα μεγαλύτερη μόλυνση και συμβάλλουν στην άνοδο της τιμής των σιτηρών και άρα στην πείνα ανά τον κόσμο. Αν προτιμώ ψάρια ιχθυοτροφείου με την λογική ότι έτσι διατηρούνται τα αποθέματα των θαλασσών πρέπει να ξέρω ότι για κάθε κιλό τέτοιου ψαριού αλιεύονται πέντε κιλά «άχρηστων» (με την έννοια μη αξιοποιήσιμων στην λιανική) ψαριών που μετατρέπονται σε ιχθυάλευρα.
(κλπ. κλπ.)
Από αυτό το σημείο όμως μέχρι το να ισχυριστεί κάποιος (και μάλιστα ο δ/τής της ΔΕΗ) ότι το διοξείδιο του άνθρακα είναι περίπου σαν το ανθρακικό των αναψυκτικών …
Ε, τι να πω;
Είναι σαν έλεγε ο δ/τής της Τράπεζας της Ελλάδας ότι ...η κερδοφορία των τραπεζών είναι μύθος!!
Χμ. Και όμως … το είπε!!
Και μάλιστα στην επιτροπή οικονομικών της Βουλής!!

Πηγή:
«Το Χρήμα», Καθημερινή εφημερίδα της Καβάλας (Αρ. Φύλλου 2.015/17-4-2008)

Νίκη

Όντας απαισιόδοξος εκ φύσεως, δεν το κρύβω ότι χάρηκα πολύ με αυτήν την εξέλιξη.
Η Ελληνική αντιπροσωπεία γύρισε απ’ το Βουκουρέστι καταφέρνοντας περισσότερα απ’ ό,τι περίμενε. Η FYROM δεν πήρε αυτό που ήθελε. Η σθεναρή μας στάση ανταμείφθηκε.
Μπορούμε να πανηγυρίσουμε λοιπόν.
Όμως, ...μπορούμε;
Κάνοντας μια δεύτερη σκέψη, αναρωτιέμαι: Είναι αυτή η νίκη, αφετηρία έστω, μιας λύσης;
Γιατί το όνομα δεν είναι το αληθινό πρόβλημα. Είναι απλώς «η κορυφή του παγόβουνου».
Πολλές φορές, με αφορμή τις εξελίξεις στο «Μακεδονικό», έφερα στη μνήμη μου ένα περιστατικό:
Πριν πολλά χρόνια, χρησιμοποιώντας μια προσφορά των ευρωπαϊκών σιδηροδρόμων και το νεαρό της ηλικίας μου, γύριζα την Ευρώπη με την Inter-Rail. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια, καθώς επέστρεφα μέσω της τότε Γιουγκοσλαβίας, βρέθηκα να είμαι στο βαγόνι με μια κυρία από τα Σκόπια, την κόρη της και δυο φοιτητές μας που σπούδαζαν εκεί. Δεν ξέρω πως το ‘φερε η κουβέντα αλλά τότε άκουσα για πρώτη φορά ότι ο «Μέγας Αλέξανδρος, ο Μακεδών», αντίθετα από ό,τι πίστευα εγώ, ήταν δικός τους πρόγονος και ήρωας. Ανοησίες και φαντασιώσεις, σκέφτηκα, μετά το πρώτο σοκ. Και δεν έδωσα συνέχεια. Άλλωστε, τι; Να αδειάζω τώρα εγώ το δικό μου κεφάλι για να γεμίσω το δικό τους;
Αυτά όμως που εγώ θεώρησα «ανοησίες και φαντασιώσεις», διδάσκονταν και διδάσκονται ακόμα στα σχολεία τους. Χιλιάδες άτομα μεγάλωσαν μ’ αυτές τις πεποιθήσεις. Και θα τις απορρίψουν τώρα, επειδή η «κακιά Ελλάδα» που είναι «κατακτητής μέρους της πατρίδας τους» δεν τους αφήνει να μπουν στο ΝΑΤΟ, με το όνομα Μακεδονία;

Πολιτιστική Κληρονομιά

Ο «Μύλος» δεν υπάρχει πια.
Παρά τις προσπάθειες που είχαν γίνει τότε, πριν 2-3 χρόνια, για να διατηρηθεί σαν βιομηχανικό μνημείο της πόλης. Στη θέση του, μετά την κατεδάφιση, άρχισε να χτίζεται το Δικαστικό Μέγαρο. Και ο περιβάλλον χώρος ακόμα δημιουργεί τριβές και διενέξεις καθότι συνορεύει με το περιαστικό δασάκι της Παναγούδας.
Ποτέ δεν είχα δει τον Μύλο, ή καλύτερα τα σιλό των μύλων, σαν …μνημείο. Δεν μου άρεζε και αισθητικά. Κάποιοι είπαν ότι μαζί του χάθηκε κι ένα κομμάτι από την ταυτότητα και την εικόνα της Καβάλας. Δεν ξέρω. Ίσως.
Σαν συνέπεια πάντως εκείνης της αποτυχημένης προσπάθειας δημιουργήθηκε ο «Σύλλογος Διάσωσης Πολιτιστικής Κληρονομιάς Ν. Καβάλας». Και τώρα οι προσπάθειές του επικεντρώνονται στα εναπομείναντα, όπως τα Παγοποιεία, το κτήριο της πρώην Δημοτικής Επιχείρησης Ηλεκτρισμού και, βεβαίως, τις παλιές καπναποθήκες (κυρίως αυτές του Δήμου).

Πλατεία Μακέδου

Το δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας αναφερόταν στην προσπάθεια που γινόταν για να σωθεί απ’ την ανοικοδόμηση (;!!) αυτή η πλατεία. Μα, καλά, αναρωτήθηκα, έχουμε πλατεία με αυτό το όνομα; Και που στο καλό είναι αυτή η πλατεία; Που μπορεί να ‘ναι; Το άρθρο που διάβαζα τυχαία, σε τραπεζάκι της Κουντουριώτου, δεν με διαφώτιζε. Οι φωτογραφίες που το συνόδευαν, βγαλμένες σε μια άλλη εποχή με την πλατεία γεμάτη καπνεργάτες, δεν βοηθούσαν ούτε στην αναγνώριση ούτε στον εντοπισμό. Ρώτησα και τους άλλους πελάτες. Τίποτα. Κανείς δεν ήξερε!!
Τελικά, που ήταν;
«Δίπλα» στο σπίτι μου!!
Ε, ούτε εγώ το πίστευα.
Και πώς να το ξέρω; Η συγκεκριμένη πλατεία, έχει από χρόνια αφεθεί να ρημάζει και να κακοποιείται. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια δύσκολη στην πρόσβαση, με ανώμαλη επιφάνεια, χωμάτινη αλάνα πίσω από το ΕΥΚ (Εργατο-Υπαλληλικό Κέντρο). Με τον καιρό μεταβλήθηκε σε άναρχο parking και εν μέρει σε σκουπιδότοπο. Κάποιες από τις παλιές καπναποθήκες που το περιβάλουν έχουν αξιοποιηθεί. Κάποιες άλλες έχουν δοθεί για προσωρινή χρήση σε ιδιώτες. Στο ίδιο τον χώρο της «πλατείας» μπαίνεις από πέντε στενά δρομάκια. Μόνο τα τρία από αυτά έτυχαν κάποιας φροντίδας στο παρελθόν και στρώθηκαν με τους γνωστούς γρανιτένιους κυβόλιθους.
Τώρα;
Θα σωθεί;
Θα αξιοποιηθεί σωστά;
Ή θα πούμε και γι’ αυτήν «τσιμέντο να γίνει»;