Σπαράγγια

Πριν το μεσημέρι, χτες, ανεβήκαμε όπως συμφωνήσαμε, στο βουνό, στις παρυφές της πόλης δηλαδή, για να μαζέψουμε σπαράγγια. Τα οποία δεν είχα ξαναδεί … «ζωντανά». Ναι, έχω φάει σπαράγγια, αυτά τα «ήμερα», στο βαζάκι και δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσαν.
Ξεκινώντας λοιπόν από το μηδέν, έπρεπε, πρώτα πρώτα να μάθω να τα βρίσκω και να τ’ αναγνωρίζω ανάμεσα στους θάμνους και τα χόρτα. Όταν πέρασα αυτό το μάθημα μάζεψα αρκετά (μια χούφτα όλο κι όλο) ακολουθώντας τις οδηγίες. Τα πιο μικρά και τρυφερά τα κόβουμε κοντύτερα στο έδαφος. Τα πιο μαύρα είναι καλύτερα.

Μετά από πολύ ώρα και κορφολόγημα και με το στομάχι να διαμαρτύρεται, φύγαμε σε αναζήτηση Ταβερνούλας, αυτής της αναζήτησης που μας οδήγησε στο ιστορικό Παλλάδιο.
Το βραδάκι ξαναθυμηθήκαμε τα σπαράγγια. Μια και ήταν φρέσκα και δεν χρειάζονται κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία, αποφασίστηκε να καταναλωθούν άμεσα. Αφού τα ζεματίσαμε 3-4 λεπτά της ώρας, ρίξαμε τα μισά στο τηγάνι με αυγά και τα υπόλοιπα έτσι όπως ήταν βρασμένα τα φάγαμε σαν σαλάτα με λαδολέμονο. Και τα δυο πιάτα τα δοκίμασα (φυσικά) και τα ευχαριστήθηκα! Καμιά σχέση με τα καλλιεργημένα, άσπρα, χοντρά σπαράγγια στο βαζάκι. Καμμιά. Βέβαια, δεν θα άλλαζα ποτέ μια ομελέτα που θα περιείχε ζαμπόν ή μπέικον, με μια σπαραγγιών. Από την άλλη η σαλάτα ήταν πολύ πιο γευστική κι ευχάριστη απ’ ότι μια σαλάτα χόρτων. Και πάλι όμως αυτά είναι γούστα.
Κάτι που μου έκανε εντύπωση είναι πως με το βράσιμο και τα πιο σκούρα αποκτούν ένα λαμπερό πράσινο χρώμα.