Ανανέωση

Σήμερα τέλειωνε η προθεσμία για ανανέωση. Στην αρχή το πήρα ελαφριά. Θα κάνω ένα τηλέφωνο 2-3 μέρες πριν και θα ταχτοποιηθεί το ζήτημα, σκέφτηκα. Έλα όμως που δεν μπορούσα να βγάλω γραμμή! Τα τηλέφωνα είχαν αλλάξει, το τηλεφωνικό κέντρο δεν έλεγε να πάρει ανάσα κι όταν τελικά κατάφερα να μιλήσω με την αρμόδιο αυτή μου έδωσε ένα άλλο νούμερο. Έπρεπε να πάρω μια συγκεκριμένη ώρα και τελικά να τους καταβάλω και 35 euro. Και πως θα τα στείλω; Για λίγο έπαιξε το να κατέβω αυτοπροσώπως στη Θεσ/νίκη(!!) αλλά στην τελική το λογιστήριο με καθησύχασε. Θα καταθέσω το ποσό σε λογαριασμό της Πειραιώς.
Όταν γίνεται κι αυτό, είμαστε ήδη στις 16 του μηνός.
Τώρα, πριν λίγο, πήρα (τηλεφωνικά πάλι) και την επιβεβαίωση. Μην ανησυχείτε, μου είπαν. Το ποσό κατατέθηκε και ενημερώθηκαν.
Του χρόνου πάλι!!

Πολιορκημένοι

Μετά την Κρήτη δεν ξεμυτίσαμε. Και μας έτρωγε. Γι' αυτό και η πρόσκληση για διανυκτέρευση στη Βέροια δόνησε τις χορδές που έπρεπε και μας αναστάτωσε. Όμως ούτε ο καιρός είναι μαζί μας ούτε η περίοδος ανάρρωσης μετά από δύο χτυπήματα λοίμωξης αναπνευστικού (που συνέβησαν σε διάστημα μόλις 5 εβδομάδων) ενδείκνυται για χειμερινές εξορμήσεις. Ο φόβος υπερίσχυσε.
Φωτεινή, Στέλιο (και οι λοιποί), καλά να περάσετε.

Adios

Δεν πέρασε πάρα πολύ καιρός απ' όταν κοντραριζόμασταν για το ποιος παίρνει περισσότερα φάρμακα από τον άλλο. Χτες αργά, έφυγε. Καθισμένος στη πολυθρόνα του όπως το 'θελε. Νικητής και πάλι.
Όσο για μένα …συνεχώς τριγυρίζει στο μυαλό μου το τέλος απ' το 10ο της Α' Κορινθ. που λέει:
προς εαυτούς συγκρίνοντες εαυτούς ανοηταίνουσιν.

Εκλογές

Μέρα εκλογών σήμερα. Και, αν και δεν πρόκειται για βουλευτικές, θυμήθηκα ένα "σύνθημα" που διάβασα πρόσφατα και που έλεγε περίπου το εξής:
Ψηφίζουμε Αλή Μπαμπά. Αυτός τουλάχιστον έχει μόνο 40 κλέφτες!!
Χαμογέλασα. Μ' άρεσε πάρα πολύ. Έξυπνο και περιεκτικό.
Και φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι θα είχαν αυτή την αντίδραση διαβάζοντας το.
Κι αυτό ακριβώς είναι που μ' έβαλε σε κάποιες …δεύτερες σκέψεις.
Γιατί να έχουμε φτάσει σ' αυτό το σημείο απαξίωσης πολιτικής και πολιτικών; Πόσο μας έχουν πληγώσει; Πως θα μπορέσουν να αναστρέψουν ένα τέτοιο κλίμα;
Και μετά αναρωτιούνται για τα μεγάλα ποσοστά αποχής;!!

Η κάρτα του πολίτη

Αυτό είναι το πρώτο video που βάζω στο blog μου.
Αιτία (και αφορμή) το θέμα του. Το οποίο είναι κάτι που με προβληματίζει πολύ. Πάρα πολύ.
Ανεξάρτητα από το τρόπο παρουσίασης που επιχειρείται εδώ ή τις απόψεις οποιουδήποτε, πιστεύω ότι θα έπρεπε να προβληματίζει (τουλάχιστον) τους πάντες.



Συμπληρωματικά το RFID Tracking που είδα εδώ κάνει κάθε σκέψη για το μέλλον ...εφιάλτη.

Update (26/1/2014):

Για κάποιο λόγο το video που "παρουσίαζα" καταργήθηκε!! Ήταν από ένα αφιέρωμα (;) για την "Κάρτα του Πολίτη" και το "ηλεκτρονικό φακέλωμα", στο κανάλι "Kontra". Προσπάθησα να το βρω στο YouTube αλλά βρήκα μόνο παραπλήσια και το πιο σχετικό είναι αυτό.

Επειδή δεν αποκλείεται να "χαθούν" κι αυτά τα δύο, των οποίων τις δ/νσεις (links) δίνω πιο πάνω, ας σημειώσω εδώ κάτι απ' όσα θυμάμαι.

Κι αυτό που θυμάμαι έντονα και καθαρά είναι πως ο παρουσιαστής ξεκίνησε λέγοντας: "θα σας διαβάσω ένα κείμενο και κρατήστε στο μυαλό σας ότι γράφτηκε πριν από περίπου 19 αιώνες".

Διάβασε το: " … και έκαμνε πάντας τους μικρούς και τους μεγάλους και τους πλούσιους και τους πτωχούς και τους ελεύθερους και τους δούλους να λάβωσι χάραγμα επί της χειρός αυτών της δεξιάς ή επί των μετώπων αυτών και να μη δύναται μηδείς να αγοράσει ή να πωλήσει ειμή ο έχων το χάραγμα ή το όνομα του θηρίου ή τον αριθμόν του ονόματος αυτού. Εδώ είναι ή σοφία. Όστις έχει τον νουν ας λογαριάσει τον αριθμόν του θηρίου διότι είναι αριθμός ανθρώπου και ο αριθμός αυτού είναι ΧΞS' (666)."

Το κομμάτι είναι από την Αποκάλυψη, το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης και συγκεκριμένα πρόκειται για τα εδάφια 16, 17 και 18 του ιγ' (13^ου) κεφαλαίου.

Το συνδύασε με το bar code και με κάποιο νόμο που επιβάλει την υποχρεωτική χρήση της Κάρτας του Πολίτη. Και έλεγε -επέμενε σ' αυτό- πως το ότι κάτι γράφτηκε πριν 1.900 χρόνια και επαληθεύεται με τόση ακρίβεια στην εποχή μας είναι κάτι που δεν πρέπει να αφήσει αδιάφορο κανέναν, όποια και να 'ναι τα πιστεύω του.

Για μένα αυτή ήταν και η ουσία του όλου αφιερώματος.

Σήμερα

"Παρά μια πεντήκοντα", κι ακόμα είμαι εδώ!
Κι ακόμα το παλεύω. Και προχωρώ.
tY

Όχι πάλι

Τι θα γίνει όταν πέσουν τα χιόνια;
Ακόμα δεν φτάσαμε ούτε στου φθινοπώρου τα μέσα και από κάπου την άρπαξα την ίωση.
Το πρώτο καμπανάκι: ο ερεθισμένος λαιμός, αυτό το ενοχλητικό γαργαλητό πίσω απ' την γλώσσα. Παρ' όλα τα BronchoVaxom οι αντιστάσεις μου κατέρρευσαν πολύ νωρίς. Ξεκίνησα την αντιβίωση και τον περιορισμό κατ' οίκον. Κρίμα, κι είχα άλλο πρόγραμμα γι' αυτές τις μέρες!!

Κοινόχρηστα

Πέρασε (επιτέλους) ένας χρόνος από τότε που ανέλαβα τα κοινόχρηστα της οικοδομής. Ένας δύσκολος χρόνος όπως αποδείχτηκε. Δυσκολότερος κι απ' ό,τι περίμενα και φοβόμουν. Κι όσο εύκολα μπλέχτηκα, τόσο δύσκολο ήταν να απαλλαγώ. Ένας νοικάρης, δυο επαγγελματίες και μερικοί συνταξιούχοι είναι το υλικό. Ποιος ν' αναλάβει; Προβληματισμός που θα μας απασχολούσε και σε μια φυσιολογική κατάσταση. Και στη δική μας οικοδομή η έννοια "φυσιολογικό" είναι άγνωστη. Καταστατικό δεν υπάρχει, να τα "δώσουμε" "έξω" δεν συμφωνούμε, το πετρέλαιο μας ανησυχεί (όπως όλους), το ασανσέρ έχει πρόβλημα, τα οικονομικά, η εμπιστοσύνη, η ψυχολογία χειροτερεύουν.
Μ' αυτά και με τα' άλλα, είναι να μη θεωρώ θαύμα το ότι βρέθηκε αντικαταστάτης;!!

Κρήτη 18-25

Το αεροπλάνο πετούσε στις 18:45'
Βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο πολύ πριν το καθορισμένο ραντεβού με τον αντιπρόσωπο και τριγυρίζαμε στους χώρους και ιδιαίτερα στα duty free. Όταν ήρθε η ώρα και τελειώσαμε με τις διαδικασίες, επιβιβαστήκαμε. Φτάσαμε στο Νίκος Καζαντζάκης 10' λεπτά νωρίτερα, χρόνο που αναλώσαμε, με το παραπάνω, περιμένοντας τις βαλίτσες. Τελικά συναντηθήκαμε με τον αρχηγό και με το λεωφορείο του γραφείου πήγαμε στο ξενοδοχείο (συγκρότημα θα έλεγα) Lavris, στις Κ. Γούβες, που για τις επόμενες μέρες θα γινόταν το σπίτι μας.
Τακτοποιηθήκαμε, ανακαλύψαμε τις 5 (!!!) πισίνες η μία εκ των οποίων εσωτερική και έξω απ' την πόρτα του δωματίου μας. Και ανεβήκαμε για φαγητό.
Μπουφές 4 αστέρων (όσο και το ξενοδοχείο). Δοκιμάσαμε κάτι που έμοιαζε με παστίτσιο και κάτι που έμοιαζε με ψητό. Απ' ότι θα μάθαινα με τον καιρό, όλα εδώ …μοιάζουν. Τίποτα δεν είναι ίδιο, όπως το ξέρεις. Ή σχεδόν τίποτα. Πρέπει να ρωτάς για το περιεχόμενο και τα συστατικά. Αλλιώς μένεις με την όρεξη.
2η μέρα
Μετά το (πλουσιότατο) πρωινό φύγαμε για Κνωσό. Η ξεναγός ήταν πολύ καλή. Η έκταση των αρχαίων μεγάλη και κουραστική.
Συνήλθαμε με το κλιματισμό του λεωφορείου και πήραμε δυνάμεις να γνωρίσουμε (εν μέρει) την πόλη του Ηρακλείου. Τέλος πήγαμε για μπάνιο στην περιοχή "Ανάληψη", ανατολικά του τόπου που μέναμε. Η θάλασσα είχε κύμα και πέτρες. Ένας συνδυασμός που στοιχειώνει τις περισσότερες παραλίες του νησιού, αφαιρεί την χαρά της θάλασσας και σπρώχνει τους τουρίστες στις πισίνες. Ή στις ξαπλώστρες.
Εκεί φάγαμε για μεσημέρι.
Το απογευματάκι εγκαινιάσαμε την "ιδιωτική" μας πισίνα και αργότερα, μετά το βραδινό ελαφρύ γεύμα, μας πήγαν στον "Λιμένα Χερσονήσου". Ένας δρόμος γεμάτος μπαράκια, καφετέριες, δυνατή μουσική και μαγαζάκια με σουβενίρ. Με πολύ κόσμο. Τόσο, που άλλες χρονιές δεν μπορούσες να διασχίσεις. Τώρα η κρίση ήταν αισθητή και εδώ.
3η μέρα
Είχαμε καλές θέσεις, μπροστά, στο λεωφορείο. Μας πήγαν για μπάνιο στην Αγ.Πελαγία, κάπου μεταξύ Ηρακλείου και Ρεθύμνου. Μια τοποθεσία που ομολογουμένως άξιζε. Και η παραλία, και η θάλασσα και το τοπίο. Σε αντίθεση με το (εγκαταλειμμένο πια) οροπέδιο του Λασιθίου όπου μας οδήγησαν αμέσως μετά χάνοντας στην ουσία την υπόλοιπη μέρα μας. Κάπου εκεί μας μάντρωσαν σε ένα μαγαζί για μεσημεριανό. Τίποτα το ιδιαίτερο. Αν εξαιρέσουμε την τσικουδιά που μας κέρασαν.
Όταν γυρίσαμε με το καλό, νοικιάσαμε ένα topless Matiz για 2 μέρες.
Το ίδιο απόγευμα πήγαμε Ηράκλειο να βρούμε και να δούμε επιτέλους δικούς μας ανθρώπους.
4η μέρα
Τα του προγράμματος δεν μας ενδιέφεραν. Πήραμε το ματιζάκι και κατεβήκαμε παραλιακά. Επισκεφτήκαμε τον "Θαλασσόκοσμο", ένα εντυπωσιακό ενυδρείο (8 ευρώ το άτομο παρακαλώ) και μετά …βουτήξαμε. Υπέροχη θάλασσα με αμμώδη βυθό και παραλία, ρηχή, με δυνατά και συνεχή κύματα. Με ένα απολαυστικό αεράκι αλλά χωρίς καθόλου σκιά ή δέντρα.
Το μεσημέρι φάγαμε το μοναδικό που δεν άξιζε γεύμα του ξενοδοχείο. Ίσως επειδή αργήσαμε να πάμε. Ξεκουραστήκαμε λίγο και ξανακατεβήκαμε Ηράκλειο. Περάσαμε την βραδιά όπως θέλαμε. Και "κατά συγκυρία" καλύτερα κι απ' ότι περιμέναμε.
5η μέρα
Κυριακή. Ξεκινήσαμε για Ρέθυμνο. Πάντα με το Matiz. Περιηγηθήκαμε στη παλιά πόλη και τα σοκάκια, βρήκαμε αυτό που θέλαμε στην έξοδο της πόλης κι, όταν μεσημέριασε, στη κατάλληλη στιγμή, μας βρήκε αυτός που θέλαμε και μας οδήγησε στου Ζήση. Όχι παραλιακή αλλά μεγάλη ταβέρνα, επιλογή των ντόπιων, φτηνή, με τοπικές σπεσιαλιτέ και κρασί. Δυστυχώς δεν είχε χοχλιούς μπουμπουριστούς (είχαν τελειώσει). Φάγαμε απακιά και κουνέλι στη σχάρα. Νοστιμότατα, όπως και το ντόπιο κόκκινο κρασί που μου θύμισε κάπως το κονιάκ.
Στην επιστροφή περάσαμε από το …Bali !!! (Ναι, ναι: Bali). Υπέροχη τοποθεσία με 4-5 κλειστούς κολπίσκους με ωραία θάλασσα και αμμουδιά. Όπως ήμασταν φαγωμένοι δεν έλεγε για μπάνιο. Πίσω στις Γούβες παραδώσαμε το Matiz, ξεκουραστήκαμε και απλωθήκαμε στις πισίνες.

6η μέρα
Χτες χάσαμε κάποια από τα μέρη που ήθελα να δω. Σήμερα ενσωματωθήκαμε και πάλι στο γκρουπ. Το πρόγραμμα ήταν φορτωμένο. Μονή Αρκαδίου, Ρέθυμνο (καφέ στο λιμάνι, στη παλιά πόλη), λίμνη Κουρνά, τάφοι Βενιζέλων, Χανιά.
Στη λίμνη κάναμε μπάνιο και (λιμναίο) ποδήλατο. Στη λίγη ώρα που μας απέμεινε καθίσαμε να φάμε κουνέλι στιφάδο, θαλασσινά και (επιτέλους) χοχλιούς μπουμπουριστούς. Δεν με ενθουσίασαν. Τους προτιμώ τηγανητούς χωρίς το κέλυφος.
Στα Χανιά, στο παλιό λιμάνι γυρίσαμε λίγο στα σοκάκια και τέλος βρήκαμε ένα café με πολύ δροσιά. Εκεί περιμέναμε και συναντήσαμε την Χριστίνα, μια παλιά φίλη που οσονούπω πολιτογραφείται Κρητικιά.
7η μέρα
Τελευταία ουσιαστικά. Μας πηγαίνουν στο ενυδρείο (που εμείς έχουμε ήδη δει) και μετά διασχίζουμε κάθετα την Κρήτη. Κάμπος Μεσαρά, Παναγ.Καλυβιανή, Φαιστός, Μάταλα. Από το Κρητικό στο Λιβυκό πέλαγος. Εδώ οι αναμνήσεις ξυπνάνε και το μπάνιο επιβάλλεται. Το μεσημεριανό μας είναι αστακόσουπα (της δίνω 10 με τόνο) και χορταστικές σαλάτες. Είμαστε πολύ κουρασμένοι για να κάνουμε οτιδήποτε το απόγευμα.

8η μέρα
Τετάρτη. Η μέρα της επιστροφής. Το τμήμα του γρουπ που έχει έρθει με πλοίο φεύγει νωρίς από το ξενοδοχείο με προορισμό το λιμάνι. Μαζί τους το λεωφορείο με τον οδηγό και τον αρχηγό. Τα λίγα άτομα που μένουμε εκεί βολοδέρνουμε μεταξύ παραλίας, εστιατορίων, λόμπυ και πισίνας. Οι ώρες περνάν δύσκολα. Το απόγευμα στις 7:00' ένα mini bus θα μας πάει στο αεροδρόμιο και τα σχετικά θα επαναληφθούν.

Κρήτη 18-25 (Απολογισμός)

Τρίτη φορά στη μεγαλόννησο. Όσο νάναι έχω πάρει μια ιδέα:

_Τι χαρακτηρίζει λοιπόν (για μένα) την Κρήτη ;
Άγριες παραλίες, δυσπρόσιτες, πολύ κύμα, αεράκι, πισίνες σε κάθε τουριστικό κατάλυμα, απέραντες εκτάσεις με ξαπλώστρες μπροστά στη θάλασσα στην οποία δεν μπαίνει κανείς.
Παξιμάδια (τάκος) παντού, στιφάδο, τσικουδιά (ρακί) σε διάφορες ποιότητες, μικρές (πολύ μικρές) ελιές, ιδιαιτερότητα στις συνταγές, κουνέλι στα κάρβουνα (δεν το 'χω δει αλλού), χοχλιοί, ντόπιο κόκκινο κρασί, απακιά.
Έλλειψη πρασίνου (κατά τόπους), ντοπιολαλιά, η διαφορά στη τιμή από μαγαζί σε μαγαζί στο ίδιο μέρος, η επιμονή να σου πουλήσουν εμφιαλωμένο νερό κι όταν δεν συντρέχει λόγος.
_ Είδα :
Κνωσσό, Φαιστό, Καρχαρίες στο Ενυδρείο Θαλασσόκοσμος, την Χερσόνησο το βράδυ, την εγκατάλειψη στις παλιές Αμερικάνικες βάσεις, τα Μάταλα, τη παλιά πόλη των Χανίων, το εγκαταλειμμένο οροπέδιο Λασιθίου (αυτό για ποιο λόγο έπρεπε να το δούμε, χάνοντας μάλιστα ολόκληρη μέρα, δεν το κατάλαβα), το Bali !!
_ ΔΕΝ είδα :
Το Βάι, την Σπιναλόγκα, την Σητεία, τον Αγ.Νικόλαο, λίγο περισσότερο Ν.Κρήτη, το φαράγγι της Σαμαριάς που το 'χω απωθημένο (τρίτη -3η- φορά στη Κρήτη και πάλι δεν κατάφερα να πάω).
_ Συνάντησα :
Τον Σαμουήλ που ήξερα από μικρός, την Χριστίνα με τον αρραβωνιαστικό της από τα Χανιά, το Μανούσο με τους γιους του που, παρ' όλη την πίεση που είχε εκείνη την μέρα ειδικά, μας οδήγησε στου Ζήση.
_ Μου άρεσε (+) :
Οι πισίνες, η ποικιλία και η ποιότητα στο φαγητό του ξενοδοχείου, το προσωπικό του, η ξεναγός στη Κνωσό, οι ντόπιοι μεζέδες και ποτά, το ενυδρείο, το Bali, τα Χανιά και το Ρέθυμνο, οι επαφές που κάναμε.
_ ΔΕΝ μου άρεσε (-) :
Οι θάλασσες (εκτός εξαιρέσεων), οι δρόμοι, η απαίτηση να πληρώνεις 6 ευρώ για 2 ξαπλώστρες και μια ομπρέλα στην παραλία χωρίς ποτό ή νερό, τα "μαντρώματα" του αρχηγού, το ίδιο το πρόγραμμα και η οργάνωση της εκδρομής.
_Έφαγα-Ήπια :
Συκοκεφτέδες με νεράντζι και φιστίκι Αιγίνης, ντόπιο κόκκινο κρασάκι χύμα, απακιά, κουνέλι στα κάρβουνα, χοχλιούς μπουμπουριστούς, τσικουδιά (απ' την καλή), αστακόσουπα.

Νήπια

αφιερωμένο στον Κων/νο

Στην αρχή κάνουμε άοκνες προσπάθειες για να μάθουμε στα παιδιά μας να μιλάμε. Μετά επικεντρωνόμαστε στο να μιλάνε σωστά. Κάπου στη διαδρομή αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να μάθουν και να σιωπούν. Αλλά αυτό ακριβώς είναι το δυσκολότερο. Κάτι που κάποια απ' αυτά ίσως δεν μάθουν ποτέ. Απόδειξη: εμείς. Οι ήδη ...ενήλικες. Που ενώ ξέρουμε πως "κάποιες φορές είναι καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς", κάνουμε (να πω πάντα;) την λάθος επιλογή.
Και μπορεί τα λόγια μας να είναι "πτερόεντα", οι συνέπειές τους όμως;

Στο Νέο Νοσοκομείο

Πρώτη μου στο νέο Νοσοκομείο.
Η μονάδα ξεκίνησε από την προηγούμενη Τρίτη. Πριν μια βδομάδα ακριβώς. Καλύτερα έτσι. Οι όποιες "δοκιμές" δεν έγιναν με (και πάνω σε) 'μένα.
Οι πρώτες εντυπώσεις; Θετικές βέβαια. Όλα καινούργια, καθαρά, αποστειρωμένα θα έλεγα. Και άνετα.
Νέα γραμμή ΚΤΕΛ καθιερώθηκε και το λεωφορείο μ' άφησε μέσα στο προαύλιο, ακριβώς στην είσοδο των εξωτερικών ιατρείων. Η κεντρική είναι λίγα μέτρα πιο κει, στα δεξιά. Κατέβηκα ένα επίπεδο. Δεν πέρασα από την αιμοδοσία που τώρα είναι στον ίδιο όροφο με "μας". Θα πάω μετά, είπα και τελικά το ξέχασα. Ακολούθησα τις σημάνσεις και οδηγήθηκα στο χώρο "μας". Ο οποίος είναι τεράστιος. Με τρία αυτόνομα δίκλινα, γραφείο γιατρού, γραφείο προϊσταμένης, "στάση" νοσοκόμων, βοηθητικούς χώρους, φαρδείς διαδρόμους κλπ κλπ.
Θα τα "κρατήσουμε" όλα αυτά; Αμφιβάλλω. Όταν μάλιστα ξέρω πως ο αριθμός των κλινών του νέου αυτού νοσοκομείου υπολείπεται κατά πολύ του συνολικού "παλιού" και "παραρτήματος" που συγχωνεύτηκαν. Αρκετές κλινικές ασφυκτιούν στο χώρο που τους παραχωρήθηκε. Νομίζω πως το ότι δεν γειτνιάζουμε με κάποια απ' αυτές μας έχει "σώσει" προς το παρόν.
Όταν τέλειωσα με το καλό, βγήκα από την "δικιά μας" έξοδο, που οδηγεί στο πάρκιγκ των γιατρών, στη πίσω πλευρά του κτηρίου. Από κει η θέα προς την πόλη είναι υπέροχη. Πανοραμική. Ήθελα να τριγυρίσω λίγο, να εξοικειωθώ με τον χώρο αλλά έπρεπε να φύγω. Άργησα σήμερα. Κι έχουμε και επισκέψεις!!

Αποτυπώματα

Την διαδρομή Πρίνος-Καβάλα και τανάπαλιν την έχω κάνει αμέτρητες φορές. Διαρκεί κάτι λιγότερο από 1 ½ ώρα που περνά δύσκολα. Κάτι πρέπει να κάνεις. Θα πιεις ένα καφέ, θα διαβάσεις κάτι, θ' ασχοληθείς λίγο με το κινητό, θα συζητήσεις. Κάποιοι (τουρίστες ή όχι), προτιμούν να ταΐζουν τα θαλασσοπούλια προτείνοντας έξω από την κουπαστή κάποιο μπισκότο. Αν το πάρουν απ' το χέρι τους τα πουλιά, θεωρείται επιτυχία. Εγώ όταν βαριέμαι, και βαριέμαι εύκολα, βγαίνω για μια βόλτα. Αναζητώ την πλευρά του πλοίου που δεν βλέπει ο ήλιος και κοιτώ τους σχηματισμούς των ιπτάμενων συνταξιδιωτών μας, το πέταγμα, την στρατηγική τους. Επικεντρώνομαι σε κάποιο συγκεκριμένο γλάρο, και ακολουθώ με τα μάτια τις κινήσεις του, μέχρι που κουράζεται και κάθεται για λίγο στην επιφάνεια της θάλασσας. Άλλες φορές πάω στο πίσω μέρος, πάνω από τις μηχανές. Οι προπέλες αναδεύουν την θάλασσα με δύναμη και πλούσιος αφρός δημιουργείται. Μ΄ αρέσει να βλέπω αυτόν τον κοχλασμό. Και το αφρισμένο μονοπάτι που δείχνει την πορεία του πλοίου και που σβήνει σιγά-σιγά. Όπως σβήνει και χάνεται και η στεριά που αφήσαμε πριν λίγη ώρα. Πρώτα οι λεπτομέρειες, άνθρωποι, δέντρα, αυτοκίνητα, αργότερα οι δρόμοι και τα κτήρια μέχρι και τα χωριά. Στο τέλος ακόμα κι αυτός ο ορεινός όγκος ξεθωριάζει στα μάτια μας. Κάποιες στιγμές όλα φαίνονται ειδυλλιακά. Κάποιες στιγμές μόνο. Μέχρι κάποια επιπλέουσα σακούλα (και όχι μόνον), να σου χαλάσει την διάθεση.
Ακόμη κι εδώ, το λιγδιασμένο ανθρώπινο αποτύπωμα είναι παρόν για να λερώνει τον πίνακα.

Παροχές Ασθενείας

Πες ότι χρειάζεται να επισκεφτείς "εξωτερικό" γιατρό ο οποίος αφού σε εξετάζει συνταγογραφεί κάποια φάρμακα συμφώνα με την διάγνωση του. Αγοράζεις λοιπόν τα φάρμακα και αποφασίζεις να καταθέσεις αίτηση στο ταμείο σου για να σου αποδοθεί το ποσό που προβλέπει ο νόμος για την δαπάνη σου.
Ερώτηση: Σε πόσες "ουρές" θα περιμένεις;
Απάντηση: Ας τις μετρήσουμε
_ Πρώτα στον αρμόδιο υπάλληλο ο οποίος ελέγχει τα δικαιολογητικά, συμπληρώνει την αίτηση και της δίνει αριθμό πρωτοκόλλου. Θα μας πει και πότε θα πρέπει να ξαναπάμε για να την έχει έτοιμη(;).
Η "ουρά" του φτάνει μέχρι την διπλανή αίθουσα.
_ Την (όποια) άλλη μέρα πάλι στον ίδιο υπάλληλο. Με την ίδια σε μήκος "ουρά".
Θα κάνει κάποιες σημειώσεις (μπροστά μας) και θα μας την δώσει έτοιμη(!) για να την πάμε εμείς (!) στον ελεγκτή γιατρό.
_ Οι ελεγκτές είναι 3 αλλά οι 2 λείπουν και όλοι οι ασφαλισμένοι συνωστίζονται μπροστά στον ηρωικό που έχει μείνει στη θέση του. Σιγά-σιγά θα μας εξυπηρετήσει όλους. Γιατί βιάζομαι;
_ Με το χαρτί στο χέρι και την κόκκινη έγκριση πρέπει τώρα να ανεβούμε πάνω στα γραφεία της δ/σης, στο τμήμα Παροχών Ασθενείας. Παίρνουμε ένα νούμερο από το αυτόματο μηχάνημα και περιμένουμε. Σ' αυτή την "ουρά" έχουμε την πολυτέλεια να μπορούμε να καθόμαστε (σε πολυθρόνα μάλιστα) μέχρι να 'ρθει η σειρά μας.
_ Όταν το νούμερό μας αναβοσβήνει στην οθόνη, πλησιάζουμε την συγκεκριμένη υπάλληλο στο γκισέ η οποία θα πάρει να χαρτιά μας για να κάνει ακόμα ένα έλεγχο, να υπολογίσει το ποσό επιστροφής και να εκδώσει το διπλότυπο πληρωμής.
Ξανακαθόμαστε μέχρι να μας φωνάξει.
_ Όταν μας καλεί, παίρνουμε το διπλότυπο και πάμε ταμείο. Τελευταία "ουρά".
Η δεύτερη κράτησε πάνω από μία ώρα. Με τις άλλες έχασα τον λογαριασμό.
Σύνολο: εξ (6).

TAXIS

Η ιστορία ξεκινά το 2009. Μέσα στο καλοκαίρι μου έρχεται το Εκκαθαριστικό Σημείωμα ΕΤΑΚ (για ακίνητα του 2008) σύμφωνα με το οποίο έπρεπε να πληρώσω ένα μικροποσό. Στον πρόχειρο έλεγχο που έκανα στις εγγραφές συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν λάθη. Απευθύνθηκα λοιπόν στην αρμόδια ΔΟΥ όπου και μου συνέστησαν να πληρώσω το τέλος παρά τις όποιες αντιρρήσεις μου. Αυτές μου είπαν μπορούσα να τις καταθέσω εγγράφως υποβάλλοντας τροποποιητική δήλωση Ε9. Έτσι και έκανα, πιο πολύ για να μη διαιωνιστούν ανακρίβειες και αναληθή στοιχεία που δεν ξέρεις τι επιπτώσεις θα 'χουν στο μέλλον.
Τέλη Φεβρουαρίου ήταν μάλλον όταν έρχεται από την Δ.Ο.Υ. το νέο, διορθωμένο και σωστό Εκκαθαριστικό Σημείωμα. Εκεί φαίνεται τι έχω πληρώσει και τι θα έπρεπε να έχω πληρώσει. Προκύπτει λοιπόν μια διαφορά γύρω στα 2 ½ ευρώ, υπέρ μου. Γελοίο ποσό αλλά επειδή φυσάω πλέον και το γιαούρτι, ξαναπάω στον έφορο και ρωτώ. Όταν το ποσό επιστροφής είναι κάτω από 3 ευρώ, μου λέει, δεν αποδίδεται στον δικαιούχο, δεν υπάρχει μηχανισμός για κάτι τέτοιο.
Άρα τελειώσαμε, του λέω. Ναι, μου λέει και φεύγω ήσυχος.
Δυο, τρεις μήνες μετά έρχεται η ώρα να υποβάλω την φορολογική μου δήλωση. Εξοικειωμένος από χρόνια με την διαδικασία την στέλνω ηλεκτρονικά. Άλλωστε ποιος θέλει να κάθεται με τις ώρες στη ουρά;
Τυπώνω μάλιστα και το εκκαθαριστικό σημείωμα σύμφωνα με το οποίο θα έχω επιστροφή χρημάτων. Κι ενώ περιμένω από μέρα σε μέρα να εισπράξω, βρίσκω Δευτεριάτικα, ένα σημείωμα από το TAXIS στη πόρτα μου. Να που πρέπει να κατέβω και πάλι στη Νομαρχία. Την επομένη, με το χαρτί στο χέρι γυρνώ ρωτώντας από γραφείο σε γραφείο. Τελικά μου υποδεικνύουν μία συγκεκριμένη υπάλληλο.
_ Είναι για εισπράξετε το ΕΤΑΚ που πληρώσατε το 2009 κι ήταν λάθος. Και για να πληρώσετε το Τέλος όπως έχει διαμορφωθεί σύμφωνα με το νέο Εκκαθαριστικό Σημείωμα που πήρατε. Ουσιαστικά θα πάρετε πίσω 2,81ευρώ. Δεν είναι τίποτα σαν αξία αλλά μπλοκάρει την εκκαθάριση της φορολογική σας δήλωσης.
_ Μα εγώ ήρθα όταν πήρα στα χέρια μου το καινούριο εκκαθαριστικό και μου είπατε ότι για ποσά κάτω από 3 ευρώ δεν υπάρχει μηχανισμός επιστροφής και κάτι τέτοια.
_ Δεν ήρθατε σε μένα! Σε μένα ήρθατε;!!
Εντάξει, δεν πήγα σ' αυτήν κι ούτε θυμόμουν με ποιον υπάλληλο μίλησα αλλά στο κάτω κάτω δεν πήγα σε άσχετο. Νομίζω;
Τέσπα. Πλήρωσα, εισέπραξα και έφυγα για να φέρω, την άλλη μέρα, όλα τα δικαιολογητικά της φορολογικής μου δήλωσης την οποία έπρεπε να ελέγξει(;) κάποια έφορος.
Την Τετάρτη (12 Μαΐου) παρουσιάζομαι με όλο μου τον φάκελο. Μετά τις συστάσεις η αρμόδια προχωρά σε λεπτομερή έλεγχο. Βρίσκει ένα λάθος στα ποσά των ιατρικών εξετάσεων και προχωράμε στην υποβολή τροποποιητικής.
Μικρή η διαφορά, μου λέει, πάλι θα έχετε επιστροφή φόρου κατά τι όμως λιγότερο. Θα σας έρθει ειδοποιητήριο. Τώρα πρέπει να μας δώσετε 80 ευρώ.
_ Γιατί;
_ Για την τροποποιητική. Όταν καταθέτουμε τέτοια δήλωση και το αποτέλεσμα είναι πιστωτικό, τότε υποχρεούστε να καταβάλλετε ένα τέλος 80 ευρώ.
Μέχρι να συνέλθω απ' το σοκ, με προλαβαίνει.
_ Α, μα δεν είσαστε εκπρόθεσμος. Εντάξει, δεν χρειάζεται να πληρώσετε τίποτε.
Φεύγω συλλογιζόμενος αυτά τα 80 ευρώ. Αν υποθέσουμε ότι κάνει κάποιος τροποποιητική δήλωση και με βάσει αυτή προκύπτει ότι πρέπει να του επιστραφούν 20, 30 ή …70 ευρώ, θα πρέπει άραγε να πληρώσει 80 για να τα πάρει;!!
Φτάνοντας σπίτι βλέπω στο γραμματοκιβώτιο ειδοποίηση από το TAXIS. Εκκαθαριστικό Σημείωμα με την "Ιδιαίτερη Επισήμανση" ότι για το επιστρεφόμενο ποσό θα λάβω ειδοποίηση από την Δ.Ο.Υ. μου.
Αυτό μάλλον έπρεπε να μου έρθει πριν απ' το σημείωμα του TAXIS που βρήκα την προηγούμενη Δευτέρα στη πόρτα μου.
Την Πέμπτη ξαναπαίρνω την άγουσα μόνο και μόνο για να το επιβεβαιώσω. Και πράγματι ήταν όπως το φαντάστηκα. Θα πάρετε νέο ειδοποιητήριο, μου λέει η υπάλληλος, και θα έρθετε εδώ για είσπραξη. Όχι στη τράπεζα.
Μένει μόνο να περιμένω.
Και περίμενα μέχρι χτες. Σήμερα με το πολυπόθητο χαρτί στο χέρι πήγα στην προϊσταμένη και μετά στην δ/ντρια και μετά στο Ταμείο. Ουφφφ.

Πενηντάρηδες

"Στην ηλικία των 50+ οι άνθρωποι γίνονται πιο αισιόδοξοι και αντιμετωπίζουν θετικά την καθημερινότητά τους". Αυτό είναι το συμπέρασμα μεγάλης έρευνας που πορίσματά της δημοσιεύθηκαν στην επιστημονική επιθεώρηση «Ρroceedings of the Νational Αcademy of Sciences».
Επιπλέον η δημοσιογράφος των «Νew Υork Τimes» για ιατρικά θέματα Μπάρμπαρα Στράουτς, υποστηρίζει ότι "ο εγκέφαλος ενός 50χρονου βρίσκεται στο απόγειό του όσον αφορά τη νοητική, τη συλλογιστική ικανότητα και την κοινωνικότητα".
Αυτά ισχυρίζεται άρθρο που δημοσιεύτηκε χτες στο Βήμα και κάποιος καλοθελητής μου το έριξε στο (e)mailbox. Μάλλον κάτι ήθελε να μου πει.
Εντάξει, δεν έφτασα ακόμη εκεί αλλά κοντεύω.
Και είναι ενθαρρυντικό να βλέπεις το μέλλον μ' αυτό το πρίσμα!
Εκεί που κολλάω λίγο είναι πως η έρευνα (τηλεφωνικό γκάλοπ),
1ον διεξήχθη (σε περισσότερα από 340.000 άτομα) στις Ηνωμένες Πολιτείες και
2ον είναι παλιά (του 2008).
Που σημαίνει άλλη ιδιοσυγκρασία, άλλες συνθήκες, χωρίς το φόβητρο της οικονομικής κρίσης που ενέσκηψε πρόσφατα!!
Θα 'ταν πολύ ενδιαφέρον να είχαμε μια όμοια φέτος για να δούμε τις όποιες διαφορές.

Βάσει Εγκυκλίου

Είναι κοινός τόπος ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της σε αίμα και πως ο εθελοντισμός σ' αυτό τον τομέα πάσχει. Σύλλογοι όπως αυτός των Εθελοντών Αιμοδοτών &' Δωρητών Οργάνων της Λήμνου κάνουν την διαφορά. Πέρυσι (με 15.000 Λημνιούς) συγκέντρωσαν 1.064 μονάδες αίματος. Φέτος, η πρώτη τους εθελοντική αιμοδοσία για το 2010 απέφερε 363 μονάδες.
Το αίμα αυτό, που συγκεντρώθηκε στο νησί στις 18 έως 20 Μαρτίου, έπρεπε να μεταφερθεί άμεσα και κάτω από τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις στην Αθήνα. Αλλά η "Olympic Air", η μόνη που συνδέει αεροπορικά το νησί με την πρωτεύουσα, αρνήθηκε να κάνει την μεταφορά.
Η εταιρεία απαιτούσε (βάσει εγκυκλίου) την μεταφορά του αίματος σε ειδική συσκευασία και την πιστοποίηση ότι είναι ασφαλές με υπογραφή γιατρού. Αλλά το νησί δεν έχει την υποδομή για κάτι τέτοιο. Γι' αυτό και ο έλεγχος γίνεται σε νοσοκομείο των Αθηνών.
Αδιέξοδο, δηλαδή.
Τελικά, για την ιστορία του πράγματος, το αίμα μεταφέρθηκε με το πλοίο της γραμμής!!
Τώρα, αν έτσι θα γίνεται από δω και πέρα η μεταφορά του και κάθε πότε έχει πλοίο για Πειραιά ... άγνωστο.


Πηγή: Περιοδικό «Θέματα Μ.Α.» (τεύχος 61)

Ε.ΚΕ.Α.

Το Κέντρο Κλασματοποίησης Πλάσματος Αίματος (διεύθυνση του ΕΚΕΑ) δημιουργήθηκε για να λειτουργεί σαν μονάδα κλασματοποίησης για όλη την Νοτιοανατολική Ευρώπη, φιλοδοξώντας να συναγωνιστεί τ' αντίστοιχα της Ολλανδίας και της Ελβετίας. Στεγάζεται σ' ένα υπερσύγχρονο κτήριο στους Θρακομακεδόνες που άρχισε να κτίζεται το 2000 κι ολοκληρώθηκε το 2002. Αλλά οι πύλες του δεν άνοιξαν ποτέ!!
Έτσι η χώρα μας (εξακολουθεί να) είναι αναγκασμένη να στέλνει για επεξεργασία στο εξωτερικό τις όποιες ποσότητες αίματος συλλέγει.
Και τώρα;
Τι γίνεται με την υπόθεση;
Μα …ό,τι συμβαίνει πάντα σ' αυτό το τόπο:
_Η ηγεσία του υπ. Υγείας προέβει σε έγγραφη εντολή ελέγχου στο ΣΕΥΥΠ (Σώμα Επιθεωρητών Υγείας &' Πρόνοιας), για συνολική και διαχρονική έρευνα του θέματος και έδωσε εντολή για άμεσο νομικό έλεγχο της εκτέλεσης της σύμβασης με την Ολλανδική (;) εταιρεία.
_Η ΠΟΣΕΑ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Εθελοντών Αιμοδοτών) καταγγέλλει ότι η προθεσμία για την ολοκλήρωση του πορίσματος και την παρουσίαση των αποτελεσμάτων έχει παρέλθει οπότε τον λόγο έχει η Δικαιοσύνη.
_Σχεδιάζει επίσης να καταθέσει (αν δεν το έκανε ήδη) μηνυτήρια αναφορά κατά παντός υπευθύνου, ακόμα και κατά των αρμοδίων υπ. Υγείας από το 2002 μέχρι σήμερα, για το σκάνδαλο του Πλάσματος. Αφορά 40 τόνους (!!) πλάσμα που παραμένουν αναξιοποίητοι σε αποθήκες σε Ολλανδία και Ελλάδα παρόλο που το δημόσιο πληρώνει αδρά. Και παρόλο που εισάγουμε αίμα και παράγωγά του από το εξωτερικό.
_Το ΥΥΚΑ (Υπ. Υγείας &' Κοιν. Ασφαλίσεων) προτείνει στο ΕΚΕΑ (Εθν. Κέντρο Αιμοδοσίας) να συγχωνευτεί με το Κέντρο Κληρονομικών Νόσων Αίματος
_Η Ομοσπονδία Θαλασσαιμικών (ΕΟΘΑ), η οποία εξ αντικειμένου θα έπρεπε να βιάζεται, καθυστερεί στη επιλογή μελών για συγκρότηση νέου ΔΣ για το ΕΚΕΑ, οδηγώντας (και μ' αυτό τον τρόπο) το Κέντρο σε απραξία.
Λοιπόν μ' αυτά και μ' εκείνα ... ποιος θα πληρώσει;

Πηγή: Περιοδικό «Θέματα Μ.Α.» (τεύχος 61)

Εργαλεία

Σήμερα σκεφτόμουν τα εργαλεία που 'χω μαζεμένα στη ντουλάπα. Έξω στο μπαλκόνι.
Όταν μπήκα στο σπίτι έκανα μια αλουμινένια κατά πως την ήθελα για να τα βάζω εκεί. Μ' αρέσει να δουλεύω με τα χέρια. Και το 'χα απωθημένο. Αγόραζα λοιπόν ό,τι νόμιζα ότι θα χρειαστώ και μάζεψα και βίδες και παξιμάδια και καρφιά και κολάρα και τρυπάνια και κατσαβίδια και πλάνη και εργαλειοθήκες και Μπλακεντντέκερ κλπ κλπ. Και τώρα μένουν εκεί να σκονίζονται και να φθείρονται, μέσα στην αλουμινένια τους ντουλάπα. Όλα πλην ελαχίστων. Τα δουλεύω ακόμα, αλλά πόσο συχνά; Κι αξίζει να τα 'χεις για μια φορά στις τόσες;
Έτσι φοβάμαι ότι μένουν και τα εργαλεία που μου χάρισαν, που με εμπιστεύθηκαν. Ο αναμεταδότης σκονίζεται σε μια άκρη, η πυξίδα είναι εκεί και την ελέγχω αλλά δεν διαβάζω το μάνουαλ όσο συχνά θα 'πρεπε. Το μαχαίρι υποψιάζομαι ότι έχει στομώσει. Και τα άλλα;
Μένουν εκεί να σκονίζονται και να φθείρονται. Όλα πλην ελαχίστων. Τα δουλεύω ακόμα. Αλλά πόσο συχνά;
Και αυτά είναι δάνειο!!

Καλό μήνα

Με τριγύριζε από την Κυριακή (για να μη πω από πιο μπροστά). Την Δευτέρα έκανα το καθιερωμένο servis και περίμενα να πάνε καλύτερα τα πράγματα. Παρ' όλα αυτά, την Τρίτη ξεκίνησα και τις συνηθισμένες αντιβιώσεις.
Κι όμως!! Την Τετάρτη είχαμε …επιδείνωση με κάτι λιγότερο από 39.
Έτσι την επομένη επισκέφτηκα την ειδικό. Μ' έστειλε για ακτινογραφίες και αργότερα στο φαρμακείο για τριπλή αντιβίωση που περιλάμβανε ενέσεις. "Βρογχοπνευμονία μου φαίνεται. Αλλιώς θα πας στο Νοσοκομείο", μου είπε.
Να 'μαι λοιπόν από χτες, 1η Απριλίου, με μια σακούλα φάρμακα, με βήχα που γδέρνει τον λαιμό μου και με εξουθενώνει και αυστηρές οδηγίες "εγκλεισμού" μέχρι την άλλη Τετάρτη οπότε και θα με ξαναδούν.

Άλλη μία

Ήταν γύρω στις 9 το βράδυ όταν το θυμήθηκα. Αργά. Αλλά μόλις το μεσημέρι είχα συνειδητοποιήσει ότι χτες δεν είχα κάνει την καθιερωμένη μου βόλτα. Αν ήθελα να μείνω πιστός στο πρόγραμμά μου έπρεπε να ξεκινήσω έστω και τώρα.
Κατηφόρισα λοιπόν την Ομονοίας προς την κεντρική πλατεία. Τα κλειστά λόγω κρίσης μαγαζιά (που όσο πάνε και πληθαίνουν) δημιουργούσαν μαύρα κενά στο φωτεινό χαμόγελο της πόλης. Πριν τον Ανανιάδη μια παράξενη μουσική έφτασε στ' αυτιά μου. Άφησα τα πόδια μου να με οδηγήσουν μέχρι την πηγή της. Ένα φολκλορικό συγκρότημα είχε καταλάβει μια θέση δίπλα στο σιντριβάνι. Γέμιζε την ατμόσφαιρα με Ινδιάνικους, απ' ότι αποδείχθηκε, ήχους και προσπαθούσε να προωθήσει το προϊόν του με διάφορα επικοινωνιακά τρικ. Συνέχισα προς Βενιζέλου διασχίζοντας την Ελευθερίας και από Εμπορική και Παλλάδιο πέρασα στην αποβάθρα. Λίγος κόσμος, λίγες βαρκούλες. Προχώρησα προς τελωνείο, στο λιμάνι. Έφτασα στην νέα αίθουσα αναμονής επιβατών και βλέποντας ότι η πύλη προς τον λιμενοβραχίονα είναι ανοικτή, συνέχισα προς τα 'κει.
Λίγα γιωτ αποτραβηγμένα σε στέρεο έδαφος, μερικές ντάνες από δίχτυα στοιβαγμένες εδώ κι εκεί, λιγοστά φώτα, κάποια επικίνδυνα χάσματα ανάμεσα στα μπλόκια παρά τις παρεμβάσεις που φαίνεται ότι έγιναν. Έφτασα μέχρι τον πράσινο φάρο. Κάποιος είχε περάσει το κιγκλίδωμα και ψάρευε.
Έλεγξα το ρολόι μου. Είχαν περάσει 26 λεπτά. Τώρα επιστροφή. Ένα ελαφρύ αεράκι με συνόδευε και μια υπέροχη θέα. Τα νυχτερινά φωτά της πόλης μου έφερναν πάντα μελαγχολία.
Κατευθύνθηκα προς τις αφετηρίες των Αστικών. Πήρα ν' ακολουθώ την Κουντουριώτου και από το ύψος των (παλιών) Δικαστηρίων επέστρεψα στην κίνηση και στον τόπο απ' όπου ξεκίνησα επί της Ομονοίας. Ήθελε γύρω στα δέκα λεπτά ακόμη για να συμπληρωθεί η ώρα. Και κάπου τόσα χρειάστηκα για να φτάσω στο ...check point.

Περπατώντας

Βρέθηκα στο πολυκατάστημα πίσω από τον ΟΑΕΔ έχοντας υπολογίσει ότι η επιστροφή μου (με τα πόδια) θα αποτελούσε την σημερινή διαδρομή μου των 4 χλμ που τόσο προσπαθώ να διατηρήσω. Παρέδωσα το αυτοκίνητο στον επόμενο οδηγό του που θα το επέστρεφε στη Θάσο μέσω Κεραμωτής, και …ξεκίνησα.
Βγήκα στον κεντρικό και βαδίζοντας δίπλα στα εγκαταλειμμένα στρατόπεδα, προχώρησα δυτικά. Καλή μέρα. Ανοιξιάτικη. Το βάδισμα άνετο. Τα αμάξια λίγα. Η κίνηση το ίδιο. Τεράστια η διαφορά από τις καλοκαιρινές που ο χώρος σφύζει από ζωή, καθώς η ακρογιαλιά, σ' αυτό το μέρος της πόλης, τραβά τους λουόμενους της περιοχής και είναι μια καλή λύση για όσους δεν μπορούν ή δεν ευκαιρούν να φύγουν μακρύτερα. Έφτασα στου Μπέλου. Έστριψα αριστερά και περνώντας πάνω απ' τα παλιά σφαγεία, κύκλωσα το ιστορικό δασάκι στην "Παναγούδα" που φύτεψε ο Βενιζέλος κι ακόμα μένει ζωντανό σε πείσμα όσων θέλουν να "καθαρίσουν" τον χώρο.
Μια-δυο στροφές αργότερα βρέθηκα κάτω από το παλιό (κι ακόμα σε λειτουργία) Νοσοκομείο. Η μεταφορά στο νέο έχει αναβληθεί επ' αόριστον. Πιο πέρα το παραδοσιακό καρνάγιο. Μια ανηφορίτσα ακόμη και περνώντας κάτω απ' το σύμβολο της πόλης νάμαι στην πλατεία δικαστηρίων που κι αυτά περιμένουν την μεταστέγασή τους.
Έφτασα. Στην ώρα μου μάλιστα για το ραντεβού που έχω στα ιατρεία της Ομονοίας.

Τέλος κεφαλαίου

Αυτή την φορά ήταν στο χέρι μου. Ήθελα βέβαια να καθαρίσει πρώτα το τοπίο από τα τρακτέρ, αλλά δεν μπορούσα να το αναβάλλω για πολύ. Τηλεφώνησα λοιπόν την Δευτέρα και κλείσαμε για την Παρασκευή. Αν και τα μπλόκα δεν είχαν λυθεί, ξεκινήσαμε για την Θεσ/νίκη ελπίζοντας να φτάσουμε στην ώρα μας απρόσκοπτα.
Και πράγματι δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Σύντομα ήμουν πίσω, έχοντας επιτέλους τελειώσει μ' αυτό το κεφάλαιο που κράτησε … ΠΟΛΥ.
Κατά την διάρκεια της επιστροφής ήρθε το τηλεφώνημα που σηματοδοτούσε και τυπικά την (καλή) ολοκλήρωση του εγχειρήματος.
Επόμενο βήμα; Θα γίνει στις 16 του μηνός.

6ος Χρόνος

Ήθελα να ξεκινήσουμε νωρίτερα αλλά καθυστερήσαμε περιμένοντας το πετρέλαιο.
Μεσημέριασε όταν φτάσαμε στη Δράμα. Η ιδέα να φάμε κάτι εκεί μου άρεσε μια και επιτέλους θα δοκίμαζα το φημισμένο "πενιρλί με σουβλάκι" του Σίμου για το οποίο είχα ακούσει τόσα. Δυστυχώς επαληθεύτηκε η παροιμία για τα πολλά κεράσια και το μικρό καλάθι.
Έξω απ' την πόλη πήραμε το δρόμο για Σέρρες αυτόν που περνά από Αλιστράτη. Με το που φτάσαμε στις Σέρρες έπρεπε να στρίψω αριστερά μετά το νέο Νοσοκομείο αλλά δεν το 'ξερα και μπήκα στη πόλη που με μπέρδεψε λίγο με τις αλλόκοτες μονοδρομήσεις. Όταν την διασχίσαμε τελικά ακολουθήσαμε το δρόμο για Θεσ/νίκη μέχρι που μια πινακίδα μας επισήμανε την διασταύρωση για Λιθότοπο. Κάναμε δεξιά σε γνώριμα μονοπάτια και μνήμες. Αναγνωρίσαμε παλιά σημάδια, εντοπίσαμε νέες παρεμβάσεις. Φτάσαμε στον Οικοπεριηγητή. Δωμάτιο; Πρέπει να πάμε στο "νέο" τους κτήριο, στο "Αρχοντικό της Λίμνης". Λίγα μέτρα πιο πέρα. Πλησιάσαμε με δισταγμό, μας αγκάλιασε με το αναγνωρίσιμο γούστο και μεράκι του Ρέκλου. Τακτοποιηθήκαμε και ξεκουραστήκαμε. Βγήκαμε για καφέ στο χωριό όταν σουρούπωνε και καταλήξαμε για φαγητό στο νέο εστιατόριο του Οικοπεριηγητή στο 2ο όροφο. Βουβάλι φυσικά. Στη γάστρα και φιλέτο. Υπέροχα. Και αυτά, και τα …συμπαρομαρτούντα.
Μια νύχτα περνά γρήγορα. Μετά το (πλούσιο) πρωινό φύγαμε για Κιλκίς αφήνοντας εκεί τα πράγματά μας. Διαδρομή μιας ώρας. Επισκεφτήκαμε φίλους και φύγαμε προς το μεσημέρι αφήνοντας την πόλη ακόμα παγωμένη και μουδιασμένη παρά τον (χλωμό έστω) ήλιο. Πίσω στην Κερκίνη, αποχαιρετήσαμε, φορτώσαμε κι αναχωρήσαμε ακολουθώντας τον παραλίμνιο δρόμο προς Νότο. Κάπου μαζέψαμε απ' τα μεγάλα αλλά εύθραυστα κοχύλια που ξεβράζονται στην όχθη και ανανεώσαμε μνήμες στην ηρεμία του χειμωνιάτικου τοπίου. Στον Λιθότοπο διαλέξαμε το "Πανόραμα" για να φάμε. Ψάρια της λίμνης φυσικά. Πήραμε Γριβάδι (τηγανητό, όπως πάντα) και γλύφαμε τα δάχτυλά μας.
Όταν ήρθε η ώρα, ξεκινήσαμε υπολογίζοντας να 'μαστε σπίτι πριν νυχτώσει. Το "προσκύνημα" στην Κερκίνη μας, έλαβε τέλος.

Υ.Γ.
Σαν γυρίσαμε είχαμε να αντιμετωπίσουμε την πεζή καθημερινότητα στο πρόσωπο ενός καυστήρα που δεν λειτουργούσε από την προηγούμενη και μιας, κρύας φυσικά, πολυκατοικίας που δεν μπορούσε να ζεσταθεί

2/3

Σήμερα τέλειωσα με το δεύτερο μέρος της "τριλογίας".
Όλα, αυτή τη φορά, τέλειωσαν ομαλά και γρήγορα.
Κανένα πρόβλημα (!!)
Παρά τα μπλόκα των αγροτών, που με προβληματίζουν για το πότε θα μπορέσω να ολοκληρώσω το ..."έργο".
Θέλω να κλείσει πια αυτό το κεφάλαιο. Να προχωρήσω.