Εξελίξεις και …Mutualism



Παράδειγμα mutualism:

Ψάρι που ζει μέσα σε θαλάσσια ανεμώνη

Πέρασαν πάνω από 2 μήνες από την προηγούμενη σχετική καταγραφή και η ιδιότυπη συμβίωση (symbiosis ή κατ΄ άλλους βιολογική αμοιβαιότητα) φαίνεται να εξελίσσεται αργά αλλά σταθερά εις βάρος του ...ξενιστή.

Το μόνο ευχάριστο είναι η "παροχή υπηρεσιών" αιματολόγου (από την Ξάνθη) ο οποίος θα έρχεται λέει κάθε Τρίτη για να "βλέπει" τους φακέλους μας. Κάτι ακούγεται και για επικουρικό (που θα καλύψει προσωρινά το κενό). Να ελπίζω;

i 10

Ναι. Ήρθε επιτέλους. Χτες.

Αφού πέρασαν 2 με 3 φορές αυτές οι "10 μέρες" μέσα στις όποιες έπρεπε να το παραλάβουμε, αφού αντιμετωπίσαμε καθυστερήσεις, απεργίες, εκτελωνισμούς, γραφειοκρατία κλπ, ναι, ήρθε!

Καλοτάξιδο να 'ναι. Κι ο Θεός να βάλει το χέρι του, γιατί δεν αντέχουμε άλλα "έκτακτα έξοδα". Βενζίνη και λάδια μόνο. Και όσον αφορά την βενζίνη όσο λιγότερη τόσο καλύτερα.

Όχι

Σύντομα οι "Αγανακτισμένοι" θα λέγονται "Εξαγριωμένοι".

Δυστυχώς.

Κι αν φτάσουμε εκεί δεν θα αρκεί μια παρέλαση για να εκτονωθεί η πίεση ούτε ένας (ή περισσότεροι) αγώνες ποδοσφαίρου. Στο (αρχαίο) ελληνικό δράμα, σε κάτι τέτοιες στιγμές, εμφανιζότανε ο "από μηχανής θεός" για να δώσει λύση. Στην περίπτωσή μας προτιμώ να ενεργήσει ο Αληθινός.

Κατάληψη

Ραγδαίες οι εξελίξεις τελικά στη Μονάδα μας.

Στην είσοδό της, σήμερα, μια χάρτινη, κολλημένη με ταινία, επιγραφή, με ενημέρωσε ότι εντός υπάρχει πλέον και το Ιατρείο Ύπνου.
Οι φιλοξενούμενοί μας ήρθαν, σκέφτηκα. Μόνο που μπαίνοντας άρχισα να συνειδητοποιώ μια άλλη κατάσταση. Δεν φαίνεται να φιλοξενούμε αλλά να …μας φιλοξενούν.
Το ιατρείο της ιατρού μας ανήκει πλέον σε γιατρό της Πνευμονολογικής. Ένας δεύτερος γιατρός της ίδιας κλινικής έχει μετατρέψει σε ιατρείο έναν άλλο χώρο "μας". Η θέση (στάση) της νοσοκόμας μας καταλήφθηκε από κομπιούτερς και εκτυπωτή του Ιατρείου Ύπνου. Το ίδιο και η καρέκλα της. Και, αν και η υπόσχεση ήταν πως ούτε θα τους βλέπουμε ούτε θα τους ακούμε αφού αυτοί θα χρησιμοποιούν το χώρο "μας" ουσιαστικά μόνο το βράδυ, σήμερα, για παράδειγμα, και ανθρώπους που ήρθαν να κλείσουν ραντεβού είδα και άλλους που πέρασαν για να πάρουν αποτελέσματα και την υπάλληλο που χρησιμοποιεί τα κομπιούτερς και τον τεχνικό που εμφανίστηκε για κάποια επισκευή και τροποποιήσεις στις συνδέσεις τους και την μία εκ των γιατρών που "έβγαλε" το ωράριό της εδώ και όχι στο (άλλο) γραφείο/ιατρείο της στην Πνευμονολογική. Χώρια τα τηλέφωνά τους, κινητά και μη, που δεν έπαψαν να "χτυπάνε".
Κι απ' ό,τι έμαθα, αυτή είναι πια μια τυπική μέρα στη Μονάδα "μας".
Υπήρχαν αντιδράσεις; Υπήρχαν.
Και υπάρχουν και άλλες εν εξελίξει.

Δυστυχώς μια τέτοια κατάσταση δύσκολα ανατρέπεται. Δεν υπάρχει σθεναρή αντίσταση και πολλές παράμετροι είναι εναντίον "μας". Για παράδειγμα η γιατρός μας θα λείψει για ένα χρόνο(!!) περίπου.

50

Μισός Αιώνας!!
Με όλες τις αντίξοες συνθήκες και παρ' όλες τις προβλέψεις.
Πενήντα χρόνια!! Πολύ πέρα από την ημερομηνία λήξης και τα όρια των προδιαγραφών.
Μεγάλη μέρα.
Σ' ευχαριστώ.

Τελευταίο μπάνιο

Την πάτησα.

Ούτε την ευαισθησία μου θυμήθηκα, ούτε την πείρα μου χρησιμοποίησα.
Άφησα να παρασυρθώ από την εικόνα μιας θάλασσας πεντακάθαρης, ήμερης και δελεαστικής. Το ελαφρύ κυματάκι δε με φόβισε. Ούτε (κακώς) το αεράκι. Και το αποτόλμησα. Και το χάρηκα. Και το …πλήρωσα.
Μέχρι το βράδυ έψαχνα χαρτομάντιλα και αντιπυρετικά και καραμέλες για το λαιμό. Την άλλη μέρα (προχθές δηλαδή) ο καιρός χάλασε, για να ταιριάζει με την κατάσταση και την διάθεσή μου.
Το απαγορευτικό του Λιμεναρχείου μας εγκλώβισε στο νησί κι έτσι το επόμενο βήμα ήταν να περιμένω, Δευτέρα πρωί, την σειρά μου με πυώδη αμυγδαλίτιδα (τι πρωτότυπο;) στο Κέντρο Υγείας.
Περαστικά μας.

Ελλάδα

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!! Αξίωμα.

Οι Έλληνες;

Η Ελλάδα θα τα καταφέρει!! Είπαν χτες ημεδαποί επαΐοντες.

Για τους Έλληνες … κρατάω μια μικρή επιφύλαξη.

Πάντως οι εταίροι μας δεν θα μας αφήσουν ακάλυπτους, αβοήθητους. Και, όπως πάντα, θα στερηθούν και πάλι για χάρη μας ό,τι δεν χρειάζονται.

Χαλαρά

Οι κοιμισμένοι δεν μας ήρθαν ακόμη. Η μεγάλη τους αδελφή επισκέφτηκε μόλις σήμερα την δικιά μας (πως συμβαίνει κι είμαι πάντα παρών σ' αυτές τις εξελίξεις;) και η μαμά τους τα βρήκε με την δικιά μας η οποία θα της παραχωρήσει το γραφείο της λόγω …monitors.

Πότε; Με αυτό το ρυθμό που κυλούν τα πράγματα κανείς δεν ξέρει.

Πέρασαν ήδη 24 μέρες απραξίας από την προηγούμενη "συνεδρία". Ε, ίσως στην επόμενη επίσκεψή μου να έχει διευθετηθεί το θέμα.

Πρωτοβρόχια

Δεν την γλυτώνουμε. Λίγο από δω, λίγο από 'κει ο Χειμώνας και πάλι θα τρυπώσει και θα αναστατώσει τη ζωή μας. Η πρώτη φθινοπωρινή βροχή ήδη μουσκεύει την τέντα μου. Η θερμοκρασία έχει πέσει αισθητά και σιγά - σιγά οι καλοκαιρινές συνήθειες θα εγκαταλείπονται.

Με …χαλάει αυτό. Δεν τον θέλω τον Χειμώνα. Δεν τον θέλω.

Τέρμα το διάλειμμα

Καλό ήταν όσο κράτησε, αν και λίγο.

Μέσα σ' ένα τρίμηνο από δημοσίευση* περιοδικού που την χαρακτήριζε "πρότυπο" και μόλις έναν χρόνο μετά την έναρξη λειτουργίας του Νοσοκομείου, η Μονάδα Μεσογειακής Αναιμίας "συρρικνώνεται". Σε επαλήθευση των φόβων μου (που από την αρχή είχα εκφράσει), η διοίκηση του Νοσοκομείου ψάχνοντας χώρο για να στεγάσει την Μονάδα Απεξάρτησης, μεταφέρει το Ιατρείο Ύπνου στο χώρο της Μεσογειακής.
Βέβαια, αν και καταλαμβάνεται χώρος μας, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι αυτή η ρύθμιση είναι η πιο "ανώδυνη" για μας.

           

*

Η δημοσίευση του περιοδικού "Κίνηση Εθελοντών", στο τεύχος 94 (Απρ-Ιουν2011), έλεγε (στη σελ. 36), για την Μονάδα "μας":

Η Μονάδα στο νοσοκομείο (…) έχει μια ιδιαιτερότητα που αξίζει να τονιστεί και να προβληθεί. Εκτός του ότι βρίσκεται σε ένα νέο και καινούργιο νοσοκομείο, οι χώροι της είναι πλήρως εναρμονισμένοι με το Θεσμικό Πλαίσιο. Γι' αυτό όπως θα διαβάσετε και στα στοιχεία της Μονάδας, έχει 3 θαλάμους με δυο κρεβάτια ο καθένας για 14 πάσχοντες. Και φυσικά όλους τους άλλους χώρους (σ.σ: 1 δωμάτιο γιατρών, 1 δωμάτιο νοσηλευτών, 1 εργαστήριο). Επίσης γιατρούς και νοσοκόμες όπως ορίζεται στο Θ.Π. Είναι Μονάδα, κατά κάποιο τρόπο, πρότυπο και μακάρι να είχαν όλοι οι πάσχοντες της χώρας τις ίδιες συνθήκες νοσηλείας.

Σαντορίνη

"Στη Σαντορίνη υπάρχουν περισσότερα γαϊδούρια από ανθρώπους, περισσότερες εκκλησίες από σπίτια, περισσότερο κρασί από νερό"
Μ' αυτά τα λόγια ξεκινάει ένας τουριστικός οδηγός του μοναδικού, από πολλές απόψεις, νησιού της Θήρας, πιο γνωστού (διεθνώς) ως Σαντορίνη.
Εμείς ξεκινήσαμε για κει το πρωί της Κυριακής. Σύμφωνα με το πρόγραμμα θα ήμασταν στο ξενοδοχείο μας 4:45' το απόγευμα. Αλλά τι πάει σύμφωνα με το πρόγραμμα;
Τέσπα.
Η πτήση από Θεσ/νίκη διαρκεί 50'.
Όταν τελικά φτάσαμε (μετά από συνολική καθυστέρηση που υπολογίζω γύρω στη μιάμιση ώρα) μπορώ να πω ότι το ξενοδοχείο μας αποζημίωσε. Πολύ καλό. Πολύ. Με υπέροχο κήπο, πισίνα, καθαρό, πάνω στο δρόμο, χωρίς σκαλάκια, σε μικρή απόσταση από την κεντρική πλατεία των Φηρών και την αρχή των πεζοδρόμων. Μόνο του πρόβλημα η φασαρία από τα διερχόμενα αυτοκίνητα για όσους λαγοκοιμούνται.
Νάμαστε λοιπόν στο νησί-ηφαίστειο, απόγευμα Κυριακής και ψάχνουμε μέρος για να πιούμε το καφεδάκι μας με θέα το μοναδικό ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης. Μετά από μερικά ακατανόητα "δεν σερβίρουμε καφέ μετά τις 7μμ", πετυχαίνουμε το απόλυτο: Καλός (αλλά ακριβός) καφές σε ταράτσα με ατέλειωτη θέα και υπέροχη μουσική.
Την επομένη, μετά το πλούσιο πρωινό, κατεβήκαμε στο παλιό λιμάνι. Γύρω στα 600 πλατύσκαλα οδηγούν εκεί και έχεις να αντιμετωπίσεις τα γαϊδουράκια που ανεβοκατεβαίνουν σε μπουλούκια μεταφέροντας τουρίστες και την έντονη δυσοσμία από τα περιττώματά τους. Να σημειώσω εδώ ότι τα "γαϊδουράκια" είναι στην πραγματικότητα μουλάρια. Η διαδρομή με αυτά κρατάει 10' και κοστίζει 4 ευρώ. Τόσο κοστίζει και η διαδρομή με τελεφερίκ. Και αυτό χρησιμοποιήσαμε όταν, αφού χορτάσαμε το παλιό λιμάνι, θελήσαμε να επιστρέψουμε στη "χώρα".
Φάγαμε σ' ένα από τα δεκάδες φαγάδικα που το ένα μας φαινόταν πιο ακριβό από το άλλο. Γενικά η Σαντορίνη είναι ακριβή. Βάλε και το γεγονός ότι βρισκόμασταν στο ζενίθ της τουριστικής περιόδου, καταλαβαίνει κανείς για τι ποσά μιλάμε. Δεν λείπουν βέβαια και οι επιλογές για πρόχειρο φαγητό. Αλλά κι εδώ οι τιμές είναι "τσιμπημένες".
Ημέρα Τρίτη. Επιτέλους βρήκαμε κάποιο μηχανάκι για να νοικιάσουμε (30 ευρώ/ημέρα). Δυσεύρετα κι αυτά λόγω των ημερών (και ακριβά). Αλλά ήταν από τις καλύτερες κινήσεις που κάναμε. Μέσα σε μια μέρα γυρίσαμε όλο το νησί απ' άκρη σ' άκρη. Πρώτα στην Οία. Την γυρίσαμε, την περπατήσαμε, την φωτογραφήσαμε. Κατεβήκαμε στο Αμμούδι για μπάνιο. Επιστρέψαμε στο Ημεροβίγλι και μετά στο Φηροστεφάνι, προεκτάσεις και τα δυο των Φηρών προς τα βόρεια. Εκεί, με την καλντέρα κάτω από τα πόδια μας, δοκιμάσαμε την εκλεκτή κουζίνα της Mama Thira παραγγέλνοντας μπουρέκια φάβας με μπακαλιάρο, δεματάκια μελιτζάνας, ορεκτικά ρολάκια Σολωμού με τυρί, και χταπόδι σουβλάκι με ψητά λαχανικά στη σχάρα. Απίθανα.
Τ' απόγευμα ασχοληθήκαμε με το νότιο τμήμα του νησιού. Από τον καινούργιο δρόμο, τον παράλληλο με την καλντέρα, περάσαμε από Μεγαλοχώρι και Ακρωτήρι έως το πραγματικό ακρωτήριο, στο Φάρο με το ασύγκριτο ηλιοβασίλεμα και την πανέμορφη, απολαυστική θέα.
Ήμασταν πίσω περασμένες 9 μμ.
Τετάρτη, 17 του μηνός. Παραδώσαμε το μηχανάκι και κατεβήκαμε με λεωφορείο (1,60 ευρώ κάθε διαδρομή) στο Καμάρι, την μια από τις δύο παραλίες του νησιού με μαύρη άμμο. Η Κόκκινη και η Άσπρη ήθελαν πιο γερά πόδια από τα δικά μου. Όταν ήρθε η ώρα επιστρέψαμε στα Φηρά για φαγητό. Ίσως έπρεπε να μείνουμε εκεί, σε κάποιο από τα παραλιακά ταβερνάκια. Γιατί το εστιατόριο όπου καταλήξαμε τελικά, δίπλα στη κεντρική πλατεία στο κατωφερές, με απογοήτευσε. Τζατζίκι με υπερβολικό άνηθο, αρνάκι με μακαρόνια (που το ονομάζουν καπαμά!!) πνιγμένο στην κανέλα σε βαθμό που δεν αναγνωρίζεις τι τρως, σαρμαδάκια με χοντρά αμπελόφυλλα και κιμά και αυγολέμονο και χάλια (προ)τηγανισμένες πατάτες. Το μόνο αποτυχημένο γεύμα μας στη Σαντορίνη.
Τ' απόγευμα μετά τις βολτούλες, ανεβήκαμε στη Στάνη για καφέ και πρόσεξα ότι το μαγαζί σερβίρει τα πάντα. Και σε πολύ καλές τιμές.
Πέμπτη. Τελευταία μέρα. Κάναμε τις τελευταίες βόλτες και τις τελευταίες αγορές. Έχοντας συνεννοηθεί από την προηγούμενη για την μεταφορά μας στο αεροδρόμιο (ξανα)πήγαμε στη Στάνη αυτή την φορά για το τελευταίο γεύμα στο νησί. Πήραμε μια ποικιλία θαλασσινών και μια ξιφία στη σχάρα. Θα μπορούσαμε να χορτάσουμε με μόνο ένα από τα πιάτα τους. Μας κέρασαν ρακί και ένα λικέρ μαστίχας. Τόσο ωραίο που αγοράσαμε ένα μπουκαλάκι απ' αυτό, από το αεροδρόμιο.
Το αεροπλάνο ήρθε και έφυγε στην ώρα του. Πάλι δεν πέσαμε σε παράθυρο. Μέχρι το βράδυ, ήμασταν σπίτι μας κι η Σαντορίνη άρχισε σιγά σιγά να μεταβάλλεται σε ανάμνηση.

Σαντορίνη (Απολογισμός)

Δεύτερη φορά στο νησί της Σάντα Ιρένε (Αγ.Ειρήνης).
Αυτή τη φορά:
_ Είδα :
Το ηλιοβασίλεμα με παρέα και επανειλημμένα, τις παραλίες Αμμούδι και Καμάρι, την Οία, το Ημεροβίγλι, το Φηροστεφάνι, κάποια χωριά της ενδοχώρας και τον Φάρο στο ακρωτήριο Μαύρο Βουνό.
Συνάντησα μπουλούκια από γιαπωνέζους και ανθρώπους από κάθε φυλή της Γης.
_ ΔΕΝ είδα :
Το ηφαίστειο από κοντά, ούτε να καπνίζει από μακριά. Δεν πήγα στη Θηρασιά ούτε στην Αρχαία Θήρα. Δεν πήγα στις "χρωματιστές" τους παραλίες, ούτε στην Περίσσα και Περίβολο. Αυτή την φορά δεν ασχολήθηκα με μουσεία και αρχαιότητες από επιλογή.
Δεν μπόρεσα να συναντήσω τον αγαπητό Δημήτρη στο Μεγαλοχώρι ούτε τους λοιπούς φίλους. Μας έλειψε η συναναστροφή μαζί τους.
_ Μου άρεσε (+) :
Η πισίνα, η ποικιλία και η ποιότητα στο φαγητό του ξενοδοχείου, το προσωπικό και η καθαριότητά του. Οι ντόπιοι μεζέδες και τα ποτά. Η θέα. Τα στενάκια. Το ηλιοβασίλεμα. Η ατμόσφαιρα. Οί πολλών ειδών επιλογές στο φαγητό. Τα "Χαλαράκια", η "Λάβα", η Mama Thira και η "Στάνη"
_ ΔΕΝ μου άρεσε (-) :
Η απαίτηση να πληρώνεις (όπως και στη Κρήτη) 7 ευρώ για δυο ξαπλώστρες και μια ομπρέλα στην παραλία χωρίς ποτό ή νερό. Οι πανάκριβες τιμές, η εκμετάλλευση και η προσπάθεια (από κάποιους) να μην κόβουν αποδείξεις.
_Έφαγα-Ήπια :
Θαλασσινά (φρέσκα και μη), ντόπια φάβα (που δεν με ενθουσίασε) και άλλα τοπικά προϊόντα, τσίπουρο κι εκείνο το υπέροχο λικέρ μαστίχας.

Σημειώσεις:
Χάρτες τους νησιού βρίσκεις δωρεάν σε κάθε σου βήμα.
Χρήσιμα τηλέφωνα είναι του:
_Κέντρου Υγείας 22860 22237
_Τελεφερίκ (Cable Car) 22860 22977
_Αστυνομίας 22860 22649
_ΚΤΕΛ 22860 25404
_Γραφ. Τουρισμού ΕΟΤ 22860 27199
κι ένα καλό site για μια πρώτη ιδέα και πληροφορίες είναι το:
http://www.touristorama.com/location.php?locationID=31

Όνειρα χρυσά

Χρυσό στo Π. Π. υγρού στίβου της Σαγκάης
Χρυσός στο υπέδαφος της επικράτειας
Αράχνες στα ταμεία της χώρας.
...
Ποιο κράτος είναι;!!

Δελτία Κοινωνικού Τουρισμού

2009: Η Εργατική Εστία (ΕΕ) με στέλνει στα ΚΕΠ.
Το ΚΕΠ, μετά τις διευκρινήσεις μου ζητά να φέρω από την ΕΕ (που βρίσκεται στο Εργ. Κέντρο, στην άλλη άκρη της πόλης) και μια βεβαίωση ότι δεν δικαιούμαι πλέον απ' αυτούς (από την ΕΕ) Δελτία Κοινωνικού Τουρισμού
Η ΕΕ μου δίνει με τα πολλά την βεβαίωση και με …διαβεβαιώνει ότι δεν είναι απαραίτητη (η βεβαίωση)
2010: Έχοντας την περσινή εμπειρία πηγαίνω απευθείας στο ΚΕΠ για τα Δελτία. Χωρίς "βεβαίωση". Από το ΚΕΠ κάνουν μια σειρά από τηλεφωνήματα και με ξαναστέλνουν στην ΕΕ. Όταν πάω ο προϊστάμενος(;) με "κατσαδιάζει":
Ποιος σας είπε ότι δεν σας δίνουμε βεβαίωση;
2011: Τώρα ξέρω. Πάω στην ΕΕ και ζητάω την βεβαίωση αφού έχω περάσει πρώτα από τα ΚΕΠ. Μου την δίνουν χωρίς αντίρρηση αλλά φεύγοντας η αρμόδια μου λέει:
Δεν έπρεπε να σας την ζητήσουνε. Η περίπτωσή σας είναι "καθαρή". Γιατί σας
στείλανε; Καλή η γραφειοκρατία αλλά όταν είναι απαραίτητη. …"
Συμπέρασμα;

Που πάμε;

Μπόροβιτς ή Λίμνη Πλαστήρα;
Δελεαστικές προτάσεις και οι δύο. Με τα υπέρ και τα κατά της η κάθε μια. Τι να προτιμήσω; Την "διεθνή" εκδήλωση ή την εγχώρια "σύναξη"; Ή μήπως την μουσική εξόρμηση της Βέροιας που ρίχτηκε τελευταία στο τραπέζι;
Χαίρομαι και μόνο που υπάρχουν τέτοιες κινήσεις. Κάποτε θα φαινόντουσαν αιρετικές ενέργειες, εκβλαστήματα της σαρκός και εκ του πονηρού. Τώρα, στο άλλο άκρο πια, πρέπει να κάνεις αξιολόγηση και διάκριση.
Για καλό να ΄ναι.
Όσο για μένα, λέω να υπερκεράσω αυτό το δίλλημα, με …μια βουτιά.
Σκέφτομαι τα μετερίζια σε Σκιάθο και Σαντορίνη.
Δεν ξέρω ακόμα. Σε λίγο.

Bob Dylan

Στις 23 Μαΐου του 2007 αγόρασα ένα βιβλίο με τους στοίχους των albums του Bob Dylan. Είναι πρώτος τόμος του έργου (τελικά δεν εκδόθηκε ο δεύτερος) και καλύπτει την περίοδο 1962-2001 που με ενδιέφερε (κι ακόμα με ενδιαφέρει). Η ανάγνωσή του αποδείχθηκε πιο δύσκολη απ' ό,τι περίμενα.
Απόδειξη το ότι το "τελείωσα" μόλις σήμερα, 4 χρόνια μετά την αγορά του!!
Ο μεταφραστής των στίχων του Dylan και συγγραφέας του βιβλίου, απόλυτος θαυμαστής του τροβαδούρου, δεν μπόρεσε να το κάνει περισσότερο θελκτικό και ευκολοδιάβαστο. Η εμμονή του να βάζει στο χαρτί κάθε στίχο, όσες φορές κι αν επαναλαμβάνεται, χωρίς να χρησιμοποιεί τις ενδείξεις "δις", "ρεφραίν" κλπ, δυσκόλεψε τα πράγματα. Και μιλάμε για ένα έργο 390 σελίδων!!
Μου αρέσει η ποίηση. Και αρκετά από τα τραγούδια του Dylan μ' αρέσουν πολύ. Στο διάστημα μάλιστα που καλύπτει αυτός ο Α' τόμος είχα ξεχωρίσει 3-4 albums. Και περισσότερο για τους στοίχους αυτών των albums αγόρασα το βιβλίο. Αλλά ο μεταφραστής δεν θεώρησε σκόπιμο να τα περιλάβει, Μάλιστα πιστεύει, αν κατάλαβα καλά, πως αυτά προήλθαν κάτω από συνθήκες και σε μια περίοδο της ζωής του καλλιτέχνη που "δεν ήταν ό,τι καλύτερο για την έμπνευσή του" και πως εκεί "αλλεπάλληλες κακές, για ένα μέγεθος σαν τον Dylan βέβαια, συνθέσεις […] συγκατοικούν με λαμπρές μουσικά και στιχουργικά, στιγμές".
Διαφωνώ. Αλλά ως μη ειδικός, το μόνο που μπορώ να πω είναι, χρησιμοποιώντας στίχους του Bob:
"Μη παραβλέπεις και την δική μου επιλογή" *

___
* Aπό το τραγούδι με τίτλο Dear Landlord (:Καλέ μου Γαιοκτήμονα)
που συμπεριλαμβάνεται σ' αυτόν τον Α' τόμο του έργου
"BOB DYLAN, τραγούδια 1962-2001" , των Εκδόσεων ΙΑΝΟΣ.

Καταρράκτης Πλατανεώνα

Ναι, τον βρήκαμε. Αφού ρώτησα γύρω στα 2000 άτομα, αφού έγιναν αμέτρητες συνεννοήσεις και ματαιώσεις και αναβολές και αφού καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως ό,τι κάνουμε θα το κάνουμε μόνοι μας, ξεκινήσαμε.
Φτάνοντας στην περιοχή, οι οδηγίες και ο μικρός χάρτης-σχεδιάγραμμα που είχα με βοήθησαν αρκετά. Στο δρόμο Αμυγδαλεώνα - Παλιά Καβάλα, 200 μέτρα μετά την διασταύρωση για Ζυγό, στα δεξιά του δρόμου, υπάρχει μάλιστα και σήμανση, μια ξύλινη πινακίδα που έσβησε την αγωνία και τον δισταγμό μας. Μπήκα με το αμάξι στο χωματόδρομο, πέρασα από τις στάνες που είχα σημειωμένες και συνέχισα για την αλάνα με τα πλατάνια που χρησίμευσε και σαν χώρος στάθμευσης. Μπορούσα να πάω το αυτοκίνητο ακόμα ψηλότερα, στη θέση "λατομεία", αλλά αποφασίσαμε να …ξεπεζέψουμε. Άλλωστε ήρθαμε για περπάτημα.
Δεν κάναμε άσχημα. Η διαδρομή ήταν καλή και μικρή. Μέχρι εκεί που φτάσαμε βέβαια. Σε μόλις ένα τέταρτο (περίπου) βρεθήκαμε στη κορυφή μιας κατηφορικής διακλάδωσης, στ' αριστερά, που οδηγούσε στο ποταμάκι που τόση ώρα ακούγαμε ανάμεσα στις πυκνές φυλλωσιές, και στο σκοπό της μικρής εκδρομής μας, τον διπλό Καταρράκτη της Π.Καβάλας. Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια η δροσιά και τα πλατάνια μας περικύκλωσαν. Στη μισή απόσταση παρουσιάστηκε σε όλη του την μεγαλοπρέπεια, ανάμεσα από τα φυλλώματα, ρέοντας στη καθαρή επιφάνεια του βράχου που σκάβει και γλύφει υπομονετικά τόσα χρόνια. Στη βάση αυτής της διαδρομής διασχίσαμε μια μικρή, ξύλινη, θολωτή γέφυρα και περάσαμε σ' ένα μικρό πλάτωμα με κομμένους κορμούς δέντρων για καθίσματα, ξύλινα μεγάλα τραπέζια, πάγκους και κάποιες πρόχειρες πυροστιές. Ιδανικό μέρος για πικ-νικ. Αλλά για λίγα άτομα. Αυτή την ώρα ευτυχώς δεν ήταν κανείς. Μια πεζούλα περιόριζε το νερό που έπεφτε από αρκετό ύψος, σχηματίζοντας βαθιά λιμνούλα. Θα ήθελα να μπω, είχα έρθει προετοιμασμένος γι' αυτό, αλλά τα νερά, εκτός του ότι πρέπει να 'ταν παγωμένα, ήταν και θολά. Οι βροχές και ο αέρας των δύο τελευταίων ημερών είχαν κάνει την ζημιά τους και η ιδέα να βουτήξω δεν φαινόταν πια τόσο δελεαστική. Κι ας με παρότρυναν γι' αυτό τα σχοινιά που κρέμονταν απ' τον γερμένο πλάτανο ακριβώς γι' αυτό το λόγο.
Σκαρφαλώσαμε σ' ένα μονοπάτι, αριστερά της γεφυρούλας, μήπως και βρεθούμε στη πάνω λεκάνη που σχημάτιζε στο βράχο ο ίδιος καταρράκτης αλλά αυτό οδηγούσε στο …πουθενά. Ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν. Κατεβήκαμε με δυσκολία.
Ξεκουραστήκαμε, απολαύσαμε το μέρος για όσο χρόνο μπορούσαμε περισσότερο και τελικά, αφού πήραμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, τα μαζέψαμε για να φύγουμε.
Στη κορυφή της σκάλας, για μια στιγμή σκέφτηκα να συνεχίσουμε ν' ακολουθούμε το μονοπάτι προς τον νερόμυλο και την άλλη έξοδό του (κάτι λιγότερο από 2 χλμ) αλλά το πρόγραμμά μας είχε άλλα.
Να ξανάρθουμε. Πιο οργανωμένοι. Και σύντομα γιατί απ' ό,τι έμαθα το νερό κάποιες εποχές εξαφανίζεται.

Με τις μαμάδες

Μετά από πολύ σχεδιασμό και μια τουλάχιστον αναβολή, χτες βρεθήκαμε και πάλι στην Κερκίνη. Αυτή την φορά με την μαμά και την …"μαμά". Αυτή την φορά σε μια άλλη εποχή, πιο …πράσινη. Γεμάτη ήχους, μυρωδιές, χρώματα. Γεμάτη ζωή. Για πρώτη φορά κάναμε βαρκάδα όχι στα συνηθισμένα νερά αλλά ανάμεσα από τα γεμάτα πουλιά και φωλιές δέντρα του υδρόβιου δάσους. Του μοναδικού στην Ελλάδα, του δεύτερου στην Ευρώπη.
Όταν ήρθε η ώρα, φάγαμε τις σπεσιαλιτέ του τόπου στην Ελωδία παρέα με κάποιους μαθητές και δασκάλους από το νομό της Καβάλας (πέντε σχολικά λεωφορεία ήταν στην περιοχή). Και τέλος, πριν το δειλινό, αποχαιρετίσαμε την λίμνη "μας" από τον εξώστη του "Πήλινου" στο Λιθότοπο. Πίνοντας καφεδάκι. Με καλή, μελαγχολική μουσική και υπέροχη θέα.
Εις το επανιδείν, μουρμούρισα φεύγοντας.

Απογραφή 2011

Έγινε και η απογραφή μας. Δια τηλεφώνου(!). Γιατί την πρώτη μέρα δεν μας βρήκαν και καλά, γιατί την άλλη δεν θέλανε να μας ανησυχήσουν, ήταν αργά, κτλ κτλ.
Πάντως απογραφήκαμε. Και βρεθήκαμε διπλάσιοι απ' ότι πριν 10 χρόνια!! Γεγονός θαυμαστό και πολύ ευχάριστο, βεβαίως-βεβαίως. Αλλά και κάπως …ανησυχητικό.
Σκέψου να 'μαστε στην επόμενη απογραφή και πάλι διπλάσιοι!!

Σημ.: Το "Βεβαιωτικό Σημείωμα Απογραφής Ατόμου" (γιατί ατόμου;) βρέθηκε στο γραμματοκιβώτιό μας!!

χωρίς Νίκη

Χάσαμε την Νίκη.
Αλλά εκείνη έφυγε νικήτρια, ελπίζω. Κι ο "εξελθών νικών και δια να νικήσει" τα έφερε έτσι ώστε ολόκληρη σύνοδος (έστω και τοπική) την κατευόδωσε. Εγώ όχι. Ας την θυμάμαι …αλλιώς.

Διπλή Πρωτομαγιά

Μια μέρα πριν ο μήνας εκπνεύσει, φίλοι αποφάσισαν να "γιορτάσουν". Την Άνοιξη, την Πρωτομαγιά, το Σάββατο; Δεν έχει σημασία.
Αλλά παρόλο την από μέρες συνεννόηση, κάτι δεν κατάλαβα καλά (όπως αποδείχθηκε) και δεν ήμουν μαζί τους.
Αντ' αυτού (τι καλά!!) βρέθηκα με τον αδελφό μου και χάρηκα τ' ανίψια μου επί δύο ημέρες, ειδικά τον "μεγάλο" που βάλθηκε να με κάνει ...farmer.

"Θεραπευτικός" Οδηγός

Ήρθε στα χέρια μου την 1η Μαρτίου.
Ο "Θεραπευτικός Οδηγός Για Την Κλινική Αντιμετώπιση Της Θαλασσαιμίας", σ' αυτή την 2η (αναθεωρημένη) έκδοσή του, προαναγγελλόταν από το 92o τεύχος του περιοδικού "Κίνηση Εθελοντών". Οι υπεύθυνοι του περιοδικού μου έστειλαν πρόθυμα ένα αντίτυπο όταν αυτός τελικά κυκλοφόρησε.
Καθότι είναι γεμάτος με ιατρικές ορολογίες, δύσπεπτες για έναν κοινό θνητό, με δυσκόλεψε αρκετά. Μόλις αυτές τις μέρες τέλειωσα (έκανα πάνω από μήνα) τις 200 σελίδες του.
Χρήσιμος;
Περισσότερο νομίζω (για να μη πω: αποκλειστικά) στους ειδικούς, στους επαγγελματίες της υγείας που θα αντιμετωπίσουν τέτοιες περιπτώσεις. Είτε περιστασιακά, είτε πιο συχνά λόγω θέσης στις ειδικές Μονάδες των Νοσοκομείων.
Εμένα κάπου με τρόμαξε.
Πάλεψα μέσα μου για να το τελειώσω. Δεν ήξερα αν ήθελα να μάθω όλα αυτά. Αν ήθελα να ξέρω. Συνέχισα όμως γιατί δεν πιστεύω στην άγνοια.
Δεν μετανιώνω.
Έτσι κι αλλιώς ζω από Θαύμα.

Μαχαιριά

Πέμπτη απόγευμα θα 'ταν ή κάποια στιγμή μέσα στην Παρασκευή. Όποτε κι αν ήταν, το κτύπημα της σελ. 62 ήταν τρομακτικό. Τερατογένεση. Η λέξη κόλαφος στην πρώτη -πρώτη παράγραφο.
Που αχρήστευε(;) επώδυνες προσπάθειες 6 ετών και δηλητηρίαζε ελπίδες κι επιτυχίες.
Δύσκολο το Σαββατοκύριακο που επακολούθησε.
Σήμερα επιδίωξα συνάντηση με "τον καθ' ύλην αρμόδιον". Μου είπε τις γνώμες του. Τι άκουσε. Τι ήξερε. Γενικά. Για λεπτομέρειες και εξειδίκευση θα περιμένω.
Χωρίς την Δύναμη νομίζω πως θα είχα καταρρεύσει (ή εκραγεί).

Ένδυμα

Του το χάρισαν με την πρώτη αναπνοή. Τον κάλυπτε όλον 2 φορές. Και τον προστάτευε. Άσπρο, ζεστό, απαλό στην αφή, μαλακό.
Μέχρι να μάθει να περπατάει, ήδη τα ποδαράκια του προεξείχαν αρκετά. Σύντομα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις "κοντό". Με το πέρασμα του χρόνου άρχισε να μοιάζει μικροσκοπικό επάνω του. Σε κάθε προσπάθεια να πεισθεί να πάρει μεγαλύτερο, να ανανεωθεί, απαντούσε: "Εμένα ο πατέρας μου αυτό μου χάρισε".

Νέο χτύπημα (5ο)

Καλό μήνα εύχομαι.
Και προσεύχομαι γι' αυτό, γιατί ο προηγούμενος ήταν πολύ …άγριος.
Η επιστροφή μας (από Κερκίνη) στη καθημερινότητα σήμαινε και επιστροφή στις …ιώσεις.
Από την Τρίτη ξεκίνησα και πάλι αντιβιώσεις (και αντιβηχικά, και αντιπυρετικά, κλπ, κλπ), μα μέχρι την Τετάρτη τ' απόγευμα κατάφερα να πιάσω τους 39,4ο C. Ήταν η ώρα να φωνάξω τους ειδικούς. "Θα αργήσω λίγο", μου είπε ο γιατρός που πέτυχα και έφτασε σπίτι μου κατά τις 10 με 10:30' μμ. Μ' εξέτασε, μου έριξε δυο ενέσεις, μου είπε πως θα βγάλω το βράδυ και την επομένη μου συνταγογράφησε την αγωγή. Αν το πράγμα είχε λήξει εκεί δεν θα έδινα συνέχεια.
Αλλά την Δευτέρα το πρωί (χτες) ξύπνησα με πόνο στο στήθος ο οποίος μέχρι το βράδυ έγινε ανυπόφορος. Στις 10 περίπου δεν άντεχα άλλο και πήγα στο Νοσοκομείο. Ανέφερα στο ΤΕΠ το πρόβλημα (και το ιστορικό) και από 'κει ξεκίνησε ένας φαύλος κύκλος εξετάσεων, αναμονής, άλλων εξετάσεων, νέας αναμονής και κόντρα αναμονής μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες (σήμερα) έως ότου αυτοί σήκωσαν τα χέρια ψηλά (Τι να είναι άραγε; Δεν ξανάρχεστε την Πέμπτη;) κι εγώ σηκώθηκα κι έφυγα αφού (ευτυχώς) ο πόνος είχε καταλαγιάσει.
Άλλο κακό να μη μας βρει.

Εξοδος Νο 7

Η σημερινή είναι σημαδιακή μέρα για μας και δεν θέλαμε να την περάσουμε ...βουβά. Αν και ήμασταν ακόμα στην ανάρρωση το αποφασίσαμε. Ξεκινήσαμε από χτες, μεσημεράκι Κυριακής, για Θεσ/νίκη. Η κατάλληλη ώρα μας βρήκε στα Λαδάδικα έξω απ' του Κρικέλα. Το είχα σταμπάρει το μαγαζί από παλιά και τώρα ήταν ευκαιρία να το … ελέγξουμε. Τι φάγαμε; Αγριόχοιρο και (τα φημισμένα του) κεφτεδάκια. Υπήρχε ωραία ατμόσφαιρα, η ποιότητα ήταν εμφανής και οι γεύσεις δεν μας απογοήτευσαν. Όχι όμως και το μενού που μου φάνηκε φτωχό. Περίμενα κάτι παραπάνω. Στα θετικά η έλλειψη καπνού και καπνιστών.
Καθώς είχαμε ήδη συνεννοηθεί για τις επόμενες κινήσεις, ξεκινήσαμε για το Cosmos. Βρήκαμε τους δικούς μας να μας περιμένουν και περάσαμε ένα πολύ ωραίο απόγευμα σε μια καθαρή καφετέρια που κάνει υπέροχο καπουτσίνο, στο πάνω όροφο. Συνεχίσαμε στο σπίτι τους αφού ταλαιπωρηθήκαμε κάπως στη προσπάθεια να βρούμε χώρο για παρκάρισμα. Χαρήκαμε την παρέα τους, ανανεώσαμε τους δεσμούς μας, μιλήσαμε, μιλήσαμε και, όταν ήρθε η ώρα, αναχωρήσαμε για το δεύτερο σκέλος του προγράμματός μας που έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ ελαστικό.
Πήραμε λοιπόν το δρόμο για Σέρρες και πριν το ποτάμι στρίψαμε για Λιθότοπο και Κερκίνη. Η λίμνη "μας" κρυβόταν στη σκοτεινιά της βραδιάς και δεν μπορέσαμε να την ευχαριστηθούμε. Το στέκι μας ήταν εκεί. Το κατάλυμα μας περίμενε. Μιλήσαμε με τον "δικό" μας Γιάννη, κάναμε μια βόλτα στο παγωμένο χωριό και αποσυρθήκαμε στο δωμάτιό μας.
Σαν ξυπνήσαμε σήμερα χαρήκαμε τον χειμωνιάτικο ήλιο, επισκεφτήκαμε το λιμανάκι και οδηγήσαμε αργά προς το φράγμα για να χαρούμε τις εικόνες των πουλιών, της φύσης και της ηρεμίας αυτού του τόπου που τόσο πολύ έχουμε αγαπήσει.
Στην επιστροφή ακολουθώντας την γνωστή διαδρομή, περάσαμε έξω από Σέρρες και συνεχίσαμε για Δράμα. Τελειώσαμε με ένα ονειρεμένο γεύμα στα νερά της Αγ. Βαρβάρας με ανατολίτικες γεύσεις και καλομαγειρεμένο (χωρίς υπερβολές, χωρίς καπνούς και με πολύ καλύτερες τιμές) σπιτικό φαγητό.

Τέλος οι ΜΗΤΕΡΕΣ

Νέος χρόνος – Περσινά "καινά δαιμόνια".
Η λέξη "ΜΗΤΕΡΑ", με οδηγία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου καταργείται, τουλάχιστον στην Ε.Ε. Ήδη εξαφανίζεται από "υπηρεσιακά δημοσιεύματα και έγγραφα". Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο υποδεικνύει την απόφαση 12267/2010, και δια αυτής σχεδιάζει(;) την απαγόρευσή της.
Στο όνομα της "ισότητας" (πόσο έχει κακοποιηθεί αυτή η έννοια;!!), άλλη μια επίθεση κατά της παραδοσιακής οικογένειας.
Το σχετικό άρθρο (δημοσιεύτηκε στις 17 Νοεμβρίου 2010), λέει (μεταφρασμένο από τα Γερμανικά):

"ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΜΗΤΕΡΕΣ !!!
Συλλογική παραφροσύνη… - από το κακό στο χειρότερο!
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο υποδεικνύει την υποβολή αποφάσεως 12267, διά της οποίας μεταξύ άλλων συνιστάται να καταπολεμηθεί ως σεξιστική στερεοτυπία (!) η χρήσης του όρου «μητέρα». Συνιστάται λοιπόν η παράκαμψης της χρήσης της εννοίας αυτής, ως ανασταλτικής της «ισότητας των φύλων». Έτσι αξιολογείται ο ρόλος της μητέρας ως παθητική λειτουργία.
Ιδιαιτέρως «προοδευμένη» επ' αυτού προκύπτει η Ελβετία. Σύμφωνα προς νέαν οδηγία περί της υπερεσιακώς ενδεικνυομένης γλώσσας, εμπίπτει η χρήσης των εννοιών «πατέρας» και «μητέρα» εις την κατηγορία των καλουμένων «εννοιών διακρίσεων»· συνεπώς τα παιδιά δεν θα μπορούν επισήμως να έχουν πατέρα και μητέρα αλλά «γονεϊκά μέρη» ή «α΄ και β΄ γονικό» ως γονείς. «Η οδηγία είναι υποχρεωτική προκειμένου περί υπηρεσιακών δημοσιευμάτων και εγγράφων», εξήγησε η Isabel Kamber, υποδιευθύντρια του Γερμανικού τομέα της Κεντρικής Γλωσσικής Υπηρεσίας της ομοσπονδιακής καγκελαρίας της Ελβετίας.
Τοιουτοτρόπως ευθυγραμμίζονται οι πολιτικοί ιθύνοντες της Βέρνης προς την γραμμή της κατ' εφαρμογή της ισότητας των φύλων υποβολής αποφάσεως 12267 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Η συγκεκριμένη υποβολή θα είναι και ευνοϊκή προς την διεκδίκηση γονεϊκότητας υπό ομοφυλοφίλων ζευγών· οπότε κάποιο παιδί με «κοινωνικούς γονείς» δύο λεσβίες γυναίκες, δεν θα είχε πλέον (όπως τώρα) μία μητέρα και μία θετή μητέρα αλλά δύο «γονεϊκά μέρη»: γονεϊκό μέρος 1 και γονεϊκό μέρος 2.
Θα είναι όμως αναγκαίως και συνεπές προς την ως άνω γραμμή να αλλάξει και ο παππούς εις προγονέα 1, η γιαγιά εις προγονέα 2 - ή, ακόμη καλύτερα, εις προγονεϊκόν μέρος 1.1, προγονεϊκόν μέρος 1.2 καθώς και προγονεϊκόν μέρος 2.1 και προγονεϊκόν μέρος 2.2. ...
Θα διερωτάται κανείς ευλόγως, τι είδους σκληρά φάρμακα παίρνουν εκεί στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο;"

Αρχικό κείμενο:
Mutter gibt’s nicht mehr…
Der Europarat berät die Beschlußvorlage 12267, in der unter anderem empfohlen wird, die Verwendung des Begriffes „Mutter“ als ein sexistisches Stereotyp (!) zu bekämpfen. Es wird empfohlen, die Verwendung dieses Begriffes zu unterlassen, da es die „Gender-Gleichheit“ behindere. Die Rolle der Mutter wird demnach als passive Funktion bewertet.
Besonders weit ist da die Schweiz „fortgeschritten“. Laut neuem Leitfaden für die amtlich verbindliche Sprache in der Schweiz scheint die Verwendung der Begriffe „Vater“ und „Mutter“ unter die Rubrik „diskriminierende Begriffe“ zu fallen. Kinder könnten demnach in der offiziellen Amtsprache keinen Vater und Mutter, sondern den Begriff „der Elternteil“ oder „das Elter“ als Abstammung haben. „Der Leitfaden ist für amtliche Publikationen verbindlich“, erklärte Isabel Kamber, stellvertretende Leiterin Zentrale Sprachdienste, Sektion Deutsch, der Bundeskanzlei in der Schweiz.
Damit folgen die politisch Verantwortlichen in Bern den Vorschlägen in der Beschlußvorlage 12267 im Ausschuß für Chancengleichheit von Männer und Frauen des Europarates. Diese Regelung würde auch den Erwerb der Elternschaft durch homosexuelle Paare erleichtern. Ein Kind, dessen soziale Eltern zwei lesbische Frauen sind, hätte dann eben nicht mehr eine Mutter und eine Stiefmutter, sondern zwei „Elter“: Elter 1 und Elter 2.
Folgerichtig wäre dann aber auch, daß aus Großmutter und Großvater – Großelter 1 und Großelter 2 wird – oder noch besser – Großelter 1.1 und Großelter 1.2 sowie Großelter 2.1 und Großelter 2.2. …
Stehen der Europarat und manche Politiker unter Drogen, fragen wir uns???