Απόρριψη

"Επετειακόν", λόγω συνεδρίου.

Άλλη μια απόρριψη. Άμεση. Στιγμιαία.
Χωρίς δεύτερη σκέψη.
Πότε θα ‘ναι που δεν θα αποστραφεί το βλέμμα; Ναι, ίσως να χαμηλώσει. Αλλά δεν θα αποστραφεί.
Πονάω Φίλε. Και μόνο Εσύ μπορείς ν’ αντιληφθείς ό,τι συμβαίνει.
Στο προ 18 (ή 19) ετών "συνέδριο" της Θεσ/νίκης, στο Ιβανόφειο.

Windows Media Player 11

Σήμερα παιδεύτηκα με το WMP.
Χτες, πριν κλείσω το PC, οι Αυτόματες Ενημερώσεις ειδοποιούσαν ότι είχαν βρει ένα αρχείο για κατέβασμα. Μια αναβάθμιση για το Windows Media Player. Να εγκατασταθεί;
Πάτησα ναι. Έκλεισα.
Σήμερα το ίδιο. Γιατί; Δεν είχε γίνει η εγκατάσταση χτες; Πάτησα ναι, έκανα επανεκκίνηση και ασχολήθηκα με άλλα θέματα. Όπως η αλληλογραφία μου. Όταν αργότερα πήγα ν’ ανοίξω ένα συνημμένο βιντεάκι μου εμφανίζεται το μήνυμα: «Για να λάβετε το Windows Media Player 11, πρέπει να επαληθευθεί η αυθεντικότητα των Windows που έχετε».
Απ’ ό,τι ξέρω, μετά τα τόσα Φορμάτ, κολλήματα, επισκευές, αλλαγές δίσκων, δισκόφρενων και φερμουί, είχα χάσει την εγγύηση και η αυθεντικότητα δεν μπορούσε πλέον να επαληθευθεί.
(Κι έπειτα τι θα πει «για να λάβετε»; Δεν είχε γίνει η εγκατάσταση; Δεν το είχα ήδη λάβει;)
Θα γυρίσω είπα στη παλαιότερη έκδοση.
Και τότε ...αρχίζουν τα δύσκολα. Είμαι που είμαι ψιλοάσχετος και αγχώδης, μαρτύρησα.
Με την Επαναφορά Συστήματος, προσπαθώ να επαναφέρω τον υπολογιστή μου σε προηγούμενο χρονικό σημείο. Διαλέγω. Πατάω ok. Επανεκκίνηση. Δοκιμάζω να ανοίξω το WMP: «Λείπει» κάτι που λέγεται 10.0.0.3646. Θα θέλατε να το εγκαταστήσετε από το web, απ’ το Κέντρο Λήψης της Microsoft, ρωτάει το παραθυράκι που αναδύεται; Ε, θα επαναφέρω λέω το σύστημα σε ακόμα προγενέστερο χρονικό σημείο.
Επαναλαμβάνω λοιπόν όλη την διαδικασία. Και ξανά (3 φορές). Τα ίδια! Δεν υπάρχει το 10.0.0.3646. «Θα θέλατε να το εγκαταστήσετε από το web, απ’ το Κέντρο Λήψης της Microsoft ;» Να το εγκαταστήσω λοιπόν. Πάω στο «Κέντρο Λήψης της Microsoft». Τι έκπληξη; Κάθε έκδοση ζητάει αυθεντικότητα.
Τελικά βλέπω κάτι που είναι για όλες τις εκδόσεις και με γυρνάει στις 10/2/2004. Είναι η «Ενημερωμένη έκδοση για το Windows Media Player για Windows 2000, Windows XP και Windows Server 2003» και συνοδεύεται με το σχόλιο: Η Microsoft έχει δημοσιεύσει μια ενημερωμένη έκδοση για το Windows Media Player ώστε να μπορείτε να διαχειρίζεστε εύκολα τη συμπεριφορά των εντολών δέσμης ενεργειών URL.
Το κατεβάζω. Επανεκκίνηση.
Δοκιμή.
Όλα καλά!! (;)

Update:
Όχι. Δεν είναι όλα καλά. Πήγα να ανοίξω ένα συνημμένο vide-άκι και το Windows Media Player μου έβγαλε ένα μήνυμα που έλεγε ότι:
"Για την αναπαραγωγή αυτού του αρχείου απαιτείται ένας κωδικοποιητής. Για να προσδιορίσετε εάν αυτός ο κωδικοποιητής είναι διαθέσιμος για λήψη από το Web, κάντε κλικ στη Βοήθεια στο Web". Κατέβασα τον κωδικοποιητή, αλλά το πρόβλημα παραμένει!!

WeekEND

Αύριο δίνω Αγγλικά. Κι αυτό μου θύμισε ένα παλιό μύθο που με ευλάβεια μεταφέρεται από γενιά σε γενιά για το πως πήραν το όνομά τους οι ημέρες της εβδομάδας (στα Αγγλικά εννοείται).
Ο μύθος λέει πως αφού έμαθε όλες τις γλώσσες της περιοχής ο Αδάμ είπε να μάθει και Αγγλικά. Μετά από λίγο καιρό, όταν θεώρησε ότι μπορεί να χειριστεί κάπως την γλώσσα, σκέφτηκε να επιδοθεί στο παλιό του άθλημα και να δώσει και αγγλικά ονόματα σ’ όλα. Και βέβαια και στις μέρες της εβδομάδας.
Σκέφτηκε λοιπόν να ονομάσει την πρώτη μέρα προς τιμή του γιου του, «Ημέρα του Υιού»: Son-Day. Με τον καιρό (εκ παραφθοράς), κατέληξε να λέγεται Sunday.
Tην δεύτερη αποφάσησε να τη ονομάσει προς τιμήν του ιδίου «Ημέρα του Άνδρα»: Man-Day = (εκ παραφθοράς πάντα) Monday.
Για την επόμενη μέρα ήταν σε δίλημμα. Του ερχόταν στο μυαλό ονομασίες όπως Good-Day ή Nice-Day αλλά και πάλι δεν ήταν σίγουρος. «Αύριο θα αποφασίσω» είπε «με το που θα ξυπνήσω. Το πρώτο που θα ξεστομίσω» υποσχέθηκε στον εαυτό του, «θα ‘ναι το όνομα της μέρας». Η Εύα θεώρησε πως ήταν καιρός να ζητήσει να υπάρχει και μια ημέρα προς τιμήν της. Πρωί-πρωί λοιπόν το είπε στον Αδάμ ο οποίος ξαφνιάστηκε και πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι φωνάζοντας θυμωμένα «Τι; Ουστ». Δέσμιος της υπόσχεσής του ονόμασε την τρίτη μέρα Tioust-Day = (εκ παραφθ. εννοείτε) Tuesday.
Όλο το υπόλοιπο της μέρας η Εύα δεν μιλιότανε. Περιμένοντας να καταλαγιάσει ο θυμός της, ο Αδάμ πέρασε την επόμενη μέρα μουρμουρίζοντας συνεχώς «when, when, when, …;!!». Δεν είναι σίγουρο αν εννοούσε «πότε επιτέλους θα της περάσει» ή «πότε θα μάθω να κρατώ το στόμα μου κλειστό». Πάντως εκείνη η μέρα, η τέταρτη στη σειρά, ονομάστηκε When-Day = Wednesday.
Η επομένη ήταν μια πολύ ζεστή μέρα. Και σ’ εκείνα τα κλίματα αυτό συνεπάγεται και μεγάλη δίψα. Αγγλιστί: thirst. Με συνέπεια η μέρα να ονομαστεί Thirst-Day = Thursday.
Εν τω μεταξύ η Εύα, ακόμα θυμωμένη, του είχε ψήσει το ψάρι στα χείλη του ανθρώπου. Τώρα, ή αυτός ήταν ο λόγος ή το ότι έσκασε από την ζέστη που συνεχίστηκε και ‘κείνη τη μέρα (τόσο που μπορούσες να τηγανίσεις αυγό στη πέτρα), πάντως ονόμασε την μέρα Fry-Day = Friday.
Την επομένη θέλησε να τα βρει με την γυναίκα του. Πόσο ν’ αντέξει ο άνθρωπος. Την πλησίασε λοιπόν με σκοπό να ονομάσει την τελευταία μέρα με ό,τι του προτείνει η Εύα. Εκείνη όμως, του το κρατούσε Μανιάτικο (τότε νομίζω το έλεγαν Παλαιστιναίικο ή κάπως έτσι). Κουτσοέμαθε στα κρυφά τα Αγγλικά και χολωμένη, μόλις της μίλησε, «shut your mouth» του απάντησε. «Καλάάά» είπε ο Αδάμ. «Πως το είπες; Shatr ; Sater ; Sutr ; Έτσι θα λέγεται στο εξής αυτή η μέρα: Saturday».
Για την ιστορία αναφέρω πως μετά από αυτό το τελευταίο, χρειάστηκε να περάσουν χιλιάδες χρόνια για να δοθεί μια μέρα προς τιμήν της γυναίκας. Αλλά κι αυτή είναι μια φορά τον χρόνο, στις 8 του Μάρτη.
Πέρασε, για φέτος. Προσοχή, να μη την ξεχνάω!!

Πείρα

Όταν ήμουν 10 χρ. ο πατέρας μου τα ήξερε όλα.
Όταν ήμουν 20 χρ. ο πατέρας μου δεν ήξερε τίποτα.
Όταν ήμουν 30 χρ. αυτά που ήξερε ο πατέρας μου ήταν «άλλης εποχής».
Τώρα (σήμερα συμπληρώνονται 3 χρ. απ' τον θάνατό του), πως θα ’θελα να ‘ταν εδώ, να ρωτήσω την γνώμη του!!
Όταν ζούσε είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι εγώ δεν θα γινόμουν σαν αυτόν. Δεν θ’ αντιδρούσα και δεν θα φερόμουν έτσι. Τώρα βλέπω πόσο δίκιο είχε σε κάποια πράγματα.

Δώρα φίλων

Αναδημοσιεύεται "επί τη επετείω" (+19Υ)

Σήμερα μου χάρισαν ακόμη ένα τούβλο.
Δεν ξέρω όμως τι να το κάνω…
Ο τοίχος μου έχει συμπληρωθεί από καιρό.
Δεν έχει κενά. Δεν περνάνε πια οι αποδοκιμασίες, οι κατάρες, οι προσβολές, τα σχόλια, …
Τίποτα δεν περνά. Ούτε αέρας, ούτε φως …

Αν δεν έχεις νύχια να ξυθείς...

Έστω κι αν σε περιβάλουν αγαπημένοι, όσο κι αν θέλουν να σου σταθούν (και το βλέπεις αυτό μεσ’ τα μάτια τους) κάποια πράγματα τα περνάς μόνος. Πολλά πράγματα. Άλλωστε όλη η ζωή είναι μια μοναχική πορεία. Και βαδίζεις μόνος μεσ’ την οχλοβοή. Συνωστισμός φαντασμάτων δεν μπορεί να μεταβάλλει αυτή την αίσθηση.
Πώς να εξηγήσεις, πώς να μεταφράσεις σε λόγια τις γεύσεις των αισθήσεων, των εμπειριών, το σύνολο των αποτυχιών, των συναισθημάτων, των συμπερασμάτων, των πόνων και των απογοητεύσεων. Των αποφάσεων. Των γνώσεων.
Κοιτάζω πίσω και δίπλα και μέσα μου. Το πρόσωπο του Αύριο σκαλίζεται δυνατά, ανεξίτηλα, με …τα data της πείρας.
Τι παράξενη γεύση που αφήνει η ανασκόπηση του χτες!
Πάντα υπόλογος στο πάντα τέλειο. Άδικος μέσα στη Δικαιοσύνη. Ένοχος έναντι των αιτημάτων σου, ανάξιος για τις απαιτήσεις σου, τις πιο λογικές, τις πιο απαραίτητες.
Κουρασμένος, απογοητευμένος, χρεώστης.
...
Μάλλον πρέπει να ξαναδιαβάσω τον Ιώβ.

Μήπως εγώ;

Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη επετείω" (+19Υ)

Μυστήριο αυτοί οι ...ανω-θρόσκοντες! Θέλουν να με πλησιάσουν. Όμως... θέλουν;
Φωνάζανε για να με προσκαλέσουν κι έστηναν οδοφράγματα στις διαβάσεις μου.
Με καλούν, μα οι πέτρες πέφτουν βροχή σαν κάνω δυο βήματα. Δεν μπορούν να με δεχτούν, εκτός κι αν θελήσω να φορέσω το δικό τους χρυσόμαλλο δέρας. Μπορώ να ‘χω οποιαδήποτε γνώμη, μπορώ και να την πω αλλά θα παραδεχτούν μόνο αυτή που ταυτίζεται με την δική τους.
Δεν συμφωνούμε; Ε, είμαι πολύ μικρός για να ξέρω ή με ελλιπή ενημέρωση ή με παρωχημένες ιδέες. Πάντως κάπου κάνω λάθος. Αλλά δεν πειράζει, με συγχωρούν. Ας μη ξαναμιλήσω όμως, αλλιώς φοβάμαι πως θα συναντήσω τα σηκωμένα αγκάθια τους.
Γιατί απλώνουν το χέρι; Για να προτείνουν ...τούβλα; Τα δικά τους τούβλα; Για να κτίσω την φυλακή μου;
Κι έτσι απομονώνομαι κι εγώ και όλοι μας. Αυτοπεριοριζόμαστε και παραπονιόμαστε. Γιατί τα πάντα να οδηγούν στην απομόνωση; Γιατί σε κάθε πίκρα να κτίζω από αντίδραση άλλο ένα τούβλο στον τοίχο μου; Φταίει η εποχή μας; Η κοινωνία; Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, ο ρυθμός της, το σύστημα; Μήπως εγώ;
Γύρω μου μόνο σκαντζόχοιροι. Κι αυτοί σε θέση άμυνας.
Κι όταν προστατευθώ πίσω από τον τοίχο μου, κι όταν απομονώσω το περιβάλλον που θέλω, πόσοι θα χωράνε στο κάστρο μου;
Μη κτίζεις τόσο εφαρμοστά, τόσο γερά τα τούβλα μεταξύ τους. Ίσως χρειαστεί να ρίξεις τους τοίχους. Ίσως χρειαστεί να μαζέψεις τ’ αγκάθια σου.
Είσαι έτοιμος για μεγαλύτερο ορίζοντα;

Μα καλά, εγώ φταίω;

Σήμερα ήταν μια υπέροχη ηλιόλουστη χειμωνιάτικη μέρα.
Οξύμωρο; Βεβαίως. Διότι ηλιόλουστη και χειμωνιάτικη δεν κολλάει. Κολλάει;
Και δεν είναι ότι μέχρι τώρα έβρεχε και ξαφνικά βγήκε ο ήλιος για λίγο. Αυτό δεν θα ‘ταν παράδοξο. Αλλά έχει καταντήσει οι Αλκυονίδες να ‘ναι κανόνας και όχι εξαίρεση!! Σύμφωνα με την Ε.Μ.Υ. έτσι θα ‘ναι ο καιρός και αύριο όπως ήταν άλλωστε εδώ και τόσες μέρες. Από την Τρίτη λέει, θα «χαλάσει». Δηλαδή θα έχουμε (επιτέλους) βροχές. Βροχές!! Γιατί για χιόνια ούτε λόγος. Χιόνια τώρα έχουν στην Ιορδανία, στο Ισραήλ, στην Κύπρο. Κι εμείς περνάμε τον μόνο (ή να πω τον πρώτο) Χειμώνα χωρίς χιόνια και χωρίς πολλές – πολλές βροχές. Ανησυχητικό; Όχι πια. Εφιαλτικό θα έλεγα. Γιατί είναι κάτι που κράτησε πολύ, δεν φαίνεται να είναι προσωρινό και δεν είναι και μεμονωμένο περιστατικό, κάτι σαν …ιδιοτροπία της φύσης.
Απ’ ό,τι φαίνεται τα καταφέραμε. Κάναμε και τον καιρό (και το περιβάλλον και τη Γη ολάκερη) σαν τα μούτρα μας. Μήπως θα ‘πρεπε ν’ αρχίσουμε να πανικοβαλλόμαστε;
Κάποιος είπε πως εμείς οι άνθρωποι είμαστε σαν ασθένεια απλωμένη πάνω στον πλανήτη. Νομίζω πως η Γη η ίδια προσπαθεί να μας αποτινάξει. Και που να πάμε; Δεν έχουμε βρει εναλλακτική λύση. Ευτυχώς δεν υπάρχει εδώ κοντά κανένα άλλο κατοικήσιμο ουράνιο σώμα. Θα υπέφερε κι αυτό. Τώρα μάλιστα που έχουμε και πείρα στην Καταστροφή, ποιος μας πιάνει!! Γιατί μπορεί να αργήσαμε κάπως με τη Γη (κάναμε μερικές χιλιάδες χρόνια), αλλά ήμασταν λίγοι και ανίδεοι. Τώρα; Μόνο τα σκουπίδια μας, πυρηνικά και μη, να στέλναμε εκεί θα αλλοιώναμε οτιδήποτε υπήρχε. Θα ‘ταν χειρότερο το χτύπημα που θα επιφέραμε, απ’ αυτό του αστεροειδή που λέγεται ότι έπεσε στη Γη και του χρεώνουμε την εξαφάνιση των δεινοσαύρων.
Και μήπως κάνουμε τίποτα για να διορθώσουμε την κατάσταση; Κάτι ουσιαστικό δηλαδή.

http://www.greenpeace.org/international/campaigns/climate-change



Όταν αυτός ο πλανήτης αρχίσει να καταστρέφεται και οι άνθρωποι να πεθαίνουν, τότε θα εμφανιστούν ...
οι μαχητές του Ουράνιου Τόξου [:Rainbow Warriors]
___________________________________(αρχαία Αμερικάνικη προφητεία)

Σαν Άγγελος

"Επετειακόν": 21.488-1.688
15χρ. μετά, η φαντασίωση εκπληρώθηκε.

Σαν άγγελος-αρχάγγελος σας ήρθα από μακρά,
στον κόσμο σας με φέραν, με μανία.
Μου φώναζαν «προχώρα, προχώρα» βιαστικά
και δεν μου δείξανε παρά την βία.
Στα χέρια μου δεν κράταγα ούτε την ομορφιά,
ουτέ τον πλούτο, ούτε την υγεία.
Μου φώναζαν «προχώρα, προχώρα» βιαστικά,
με φόρτωναν με άγχος κι αγωνία.

Τα χρόνια τέλος πέρασαν κι αυτά κουτσά-στραβά,
ρωτήματα σκαλίζαν το μυαλό μου.
Στο τέλος κάπου σκάλωσα κι έπιασα δουλειά
και όλα γίνονταν για το καλό μου.
Ναι, η ζωή μου άλλαξε, μα όχι στα υλικά,
όχι ως προς της σάρκας την ανάγκη.
Ούτε προς την υγεία, ή προς την ομορφιά
και λύση -από πού;;- σαν να μη φτάνει!

Προβλήματα… και γέννησαν, καθένα δυο παιδιά,
φωνάζουν και δαγκώνουν με μανία.
Απογοήτευση με σκέπασε μέχρι τα μαλλιά
κι ο κόσμος σας μου φέρνει αηδία.
Κουράστηκα, απόκαμα και πώς να συνεχίσω;
Ποτέ μου δεν έμοιαζα δρομέα.
Τώρα νοιώθω ό,τι μου λείπει, μα πώς να το ζητήσω;
Έχω ανάγκη κάποιανης παρέα.

Φαντάζομαι λοιπόν, πως θα υπάρχει μια
που δεν θα δει ποτέ, ποτέ στο ντύμα.
Που θα μου ρίξει μια ματιά, μέσα στη καρδιά,
που θα μου πει στο τέλος και το ποίημα:
«Τα χνώτα μας ταιριάζουνε, το είδα από μακριά,
ελά λοιπόν να κάνουμε παρέα».
Τ’ αυτιά μου θα βουίζουνε, θα νοιώθω μια χαρά
και δε θ’ αφήσω να χαθεί κεραία…

Α, ρε παλιόφιλε!!

Παλιός καλός φίλος! Θησαυρός ολάκερος.
Δυνατή σχέση που περικλείει κόπο, προσπάθεια, αγάπη, ανοχή, συγκατάβαση, υπομονή, επιμονή.
Έτσι δημιουργείται και διαφυλάττεται η φιλία.
Μια φιλία δεν ...φυτρώνει από την μια μέρα στην άλλη. Θέλει θυσίες το κτίσιμο μιας φιλίας. Θέλει χρόνο. Αν δεν είσαι έτοιμος γι' αυτό, αν δεν είσαι πρόθυμος να επενδύσεις, να δώσεις, να υπομείνεις, να συγχωρήσεις, ...ξανασκέψου το!
Παλιός καλός φίλος! Τίτλος. Που δεν τον απονέμεις εύκολα.
Όχι ότι δεν σ' απογοήτευσε ποτέ. Αλλά, όπως η παροιμία λέει: Το σίδηρο ακονίζει σίδερο και ο άνθρωπος ακονίζει το πρόσωπο του φίλου αυτού.
Και μπήκαν θεμέλια. Και επήλθαν ζυμώσεις. Και η φιλία επέζησε. Και δυνάμωσε και στέριωσε. Τώρα πια, ξέρεις τα όριά του κι εκείνος τα δικά σου.

Είμαι ευγνώμων για τους φίλους μου


Όταν οι άνθρωποι είναι φίλοι μεταξύ τους, δεν υπάρχει ανάγκη δικαιοσύνης. Όταν όμως είναι δίκαιοι τότε χρειάζονται την φιλία (Αριστοτέλης)

Good friends are like stars... You don't always see them, but you know they are always there. Keep them close.

Ήρωες

Χτες συνειδητοποίησα ότι γνωρίζω έναν ήρωα (με την παραδοσιακή έννοια).
Λάθος. Όχι έναν. Δύο.
Δηλαδή την οικογένεια του ενός και τον άλλον προσωπικά.
Σκεφτόμουν ότι οι μεγάλοι κάθε εποχής δεν χαίρουν πάντα εκτίμησης και αναγνώρισης στον καιρό τους. Ίσως και να μην «αναγνωριστούν» ποτέ. Αλλά εάν ναι, τότε ίσως σταματήσεις κάποια στιγμή και πεις: για δες! μ’ αυτόν τον άνθρωπο εγώ ήμουν συμφοιτητής, γειτονάκια, συστρατιώτες, συνάδελφοι.
Αυτός που εγώ ξέρω προσωπικά, είναι ένας παλιός στρατιωτικός. Τον γνώρισα μέσω του γιου του. Είναι ένας άνθρωπος προσηνής, απλός, λιγομίλητος. Κάποτε, λόγω θέσης και σύμφωνα με την εξουσία και τις δυνάμεις του άλλαξε το πρόσωπο της Καβάλας. Ύστερα τα πράγματα άλλαξαν και έφυγε στο Εξωτερικό. Σε λίγο μπόρεσε να πάει και η γυναίκα του. Επέστρεψαν μετά από χρόνια άσημοι και ανώνυμοι. Πάντοτε Έλληνας, πάντοτε ήρωας, αφανής, σωστός, χωρίς απαιτήσεις.
Τον άλλον δεν τον γνώρισα ακόμη. Περιμένω να τον γνωρίσω όταν κάποτε μπορέσει να γυρίσει στα πατρώα. Τώρα είναι δέσμιος των πράξεών του για τη Ελλάδα. Ξέρω την γυναίκα του, άλλη ηρωίδα αυτή, που κρατά το σπίτι τους και τις ισορροπίες. Μια ήρεμη δύναμη. Που προσπαθεί να σταθεί δίπλα του και δίπλα στο με «ειδικές ικανότητες» παιδί τους. Όχι "δίπλα τους", «πίσω τους» έπρεπε να γράψω, στήριγμα δυνατό, μάνα, σύζυγος, θεραπεύτρια, δικηγόρος, σπόνσορας, …

ΠρόΟΔΟΣ

Όταν πρωτοέκανα την διαδρομή διαρκούσε (με λεωφορείο) τουλάχιστον 4 ώρες και υπήρχε ενδιάμεσος σταθμός για καφέ και άλλες ...ανάγκες, στην Ασπροβάλτα.
Ύστερα έγινε ο παραλιακός αυτοκινητόδρομος (κάποιοι το λέγανε "Εγνατία" αλλά δεν είναι) από Καβάλα μέχρι την παλιά σιδερένια γέφυρα του Στρυμόνα και το "Λιοντάρι", και γλιτώσαμε τη δαιδαλώδη διαδρομή από τα χωριά του Παγγαίου μέσω Ελευθ/πολης.
Αργότερα έγινε η νέα γέφυρα και χάσαμε το "Λιοντάρι". Μετά χάσαμε την διαδρομή κάτω από τις λίμνες, από Ρεντίνα μέχρι Δερβένι και τελευταία χάσαμε την ίδια την Ασπροβάλτα και τα Μακεδονικά Τέμπη.
Ένα μικρό κομμάτι έχει μείνει της παλιάς διαδρομής έτσι όπως την γνώρισα εγώ. Γλιτώσαμε ώρες οδήγησης, καθυστερήσεις, αγωνίες, μποτιλιαρίσματα, ζαλάδες. Γλιτώσαμε και τα πρόστιμα της Τροχαίας στην Ασπροβάλτα. Αυτό πια κι αν ήταν!! Είχε γίνει βραχνάς. Να φοβάσαι κάθε χιλιόμετρο από τα Κερδύλια μέχρι τον Σταυρό. Και να βιάζεσαι! Για να πας σπίτι σου, στις δουλειές σου, σε ραντεβού με γιατρούς, στο Νοσοκομείο ή απλώς για να τελειώσει πια ο δρόμος που σ' έχει φάει. Όλοι ανακουφιστήκαμε πιστεύω. Κανείς δεν ήθελε να ακούσει για Ασπροβάλτα πια.
Και η Ασπροβάλτα έχανε σιγά - σιγά την κίνησή της, τους πελάτες της, τον δυναμισμό της, την ζωή της. Το παρατήρησα να συμβαίνει.
Και μετά άρχισα να σκέφτομαι. Καλά η Ασπροβάλτα, είναι παραθεριστικό θέρετρο, είναι στο μέσον της διαδρομής, είναι αρκετά μεγάλη και αυτόνομη. Θα τα καταφέρει να
προσαρμοστεί και να επιβιώσει. Αν και δεν νομίζω ότι θα 'χει πλέον την αίγλη που είχε την εποχή της κυριαρχίας της. Ούτε την κίνηση, ούτε την ανάπτυξη, ούτε την ζωή που είχε συνηθίσει. Τα άλλα χωριουδάκια όμως; Τι γίνονται; Πρώτα αυτά στη παλιά διαδρομή κάτω από τις λίμνες; Ξεχάστηκε κι ο Αγ. Βασίλειος, και τα Λαγκαδίκια και η Απολλωνία και άλλα πόσα!!
Και τώρα, σταδιακά, αυτά που είναι πάνω από τις λίμνες, που δεν τα ήξερε κανείς και ξαφνικά είδανε να περνάνε απ' τους κεντρικούς τους δρόμους, ουρές τα αυτοκίνητα, κόσμο να σταματά για ένα καφέ, για φαγητό, για βενζίνη. Να αφήνουν τα λεφτά τους (και τα σκουπίδια τους). Κι έτσι πάλι, απότομα, πρώτα η Νυμφόπετρα, σε λίγο η Μικρή και η Μεγάλη Βόλβη θα ξεχαστούν. Μόλις ολοκληρωθεί το τελευταίο κομμάτι της Εγνατίας στην περιοχή θα γυρίσουν στη αφάνεια απ’ όπου τόσο βίαια και προσωρινά βγήκαν.
Και τώρα που θα έχουν καλομάθει;;

'Ο,τι πάρεις ένα τάλαρο

Απ' αλλού:
Διάβασα στο ένθετο της Ελευθεροτυπίας πως: Ο Ιησούς είναι ένα "βολικό" όνομα. Μπορείς να ισχυριστείς ό,τι θέλεις χωρίς να φοβάσαι μηνύσεις και διασυρμούς. Ένα όνομα που πουλάει (στην Αμερική περισσότερο και από το του Έλβις) και μάλιστα χωρίς να εμπλέκεται σε δαιδαλώδεις υποθέσεις δικαιωμάτων. Και έχει για όλα τα βαλάντια, σε κάθε συσκευασία, για κάθε νοημοσύνη. Για όλους έχει. Surer Market. Πριν χρόνια ο "Κώδικας ντα Βίντσι" πούλαγε Μαγδαλινή. Πέρυσι το National Geographic είχε Ιούδα (πριν το Πάσχα!!) και ξεπούλησε. Φέτος ο Κάμερον δίνει Ιησού και ισχυρίζεται πως ανακάλυψε τον τάφο Του όπου ετάφη "συν γυναικσί και τέκνοις". Αν είχε ενδιαφερθεί για τον τάφο του Έλβις θα έπρεπε να πληρώσει δικαιώματα, δικηγόρους και άλλα.
Απ' την άλλη μεριά βέβαια, οι αρχαιολόγοι βγάζουν μπιμπίκια με κάτι τέτοιες "ανακαλύψεις" και διατείνονται σε όλους τους τόνους (όσο τους επιτρέπει το επίπεδό τους) πως ο Κάμερον λέει μπαρούφες. Αλλά ποιος ακούει τους αρχαιολόγους όταν το προϊόν τους δεν πουλάει;

http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=Jesus&a=&id=85051884

Διαβαλκανικό

Σήμερα θα ξεκινήσω ένα ακόμη ταξίδι. Έναν ακόμη δρόμο. Δύσκολο δρόμο. Έχω κάνει την εγγραφή μου. Ξέρω το πρόγραμμα και την διαδρομή. Υπολόγισα το κοστολόγιο και έκανα τις απαραίτητες ενέργειες. Τώρα ετοιμάζω τις προμήθειες και τον εξοπλισμό.
Είμαι έτοιμος. Όσο γίνεται.
Θα καλύψω αποστάσεις, θα κοιμηθώ σε ξένα μέρη, θα περάσω μεγάλες πόρτες. Θα ιδρώσω και θ' αγωνιώ. Θα βαριανασαίνω κάποιες στιγμές. Θα προσεύχομαι. Εκεί προς το τέλος θα αναρωτιέμαι, θα αδημονώ, θα αποκάμω ίσως. Θα το περάσω όμως κι αυτό το μονοπάτι. Έτσι πρέπει.
Από μεγάλες πόρτες έχω ξαναπεράσει. Σε τέτοιες καταστάσεις έχω ξαναβρεθεί. Πάντα όμως είναι και θα 'ναι δύσκολο. Ένα απ' τα τερτίπια της ζωής, απ' αυτά που συνηθίζει να βάζει μπροστά μας για να μας δυσκολεύει, να μας εκπαιδεύει, να μας καθιστά ικανούς και δόκιμους.
Ναι, έχω ξαναπεράσει από 'δώ. Για πρώτη όμως φορά θα κάνω αυτή την "ειδική διαδρομή", μ' αυτές τις συνθήκες. Για πρώτη φορά θα τρέξω για κάποιον άλλον. Κάποιον που χρειάζεται να τρέξει για πρώτη φορά. Θα πρέπει να είμαι και οδηγός του και στήριγμά του. Τώρα εγώ έχω την ευθύνη.
Μακάρι να περνούσα αυτές τις ατραπούς για μένα. Θα 'ταν πιο εύκολο.