Gen.e-Tree

Λέγεται ότι το Facebook (και όχι μόνον αυτό) χρησιμοποιείται από «κάποιους» για να φακελώσουν κόσμο. Μάλιστα τελευταία έπεσα και στο clip-άκι με τον τίτλο «Does what happens in the Facebook stay in the Facebook?» το οποίο (με τα λίγα Αγγλικά μου, κατάλαβα ότι) κρούει τον κώδωνα του (συγκεκριμένου) κινδύνου.
Αλλά πόσο χρειάζεται κάποιος το Facebook (το Tagged, το Zorpia, το w.a.y.n, το LinkedIn κτλ) για να κάνει κάτι τέτοιο όταν υπάρχει το Genetree;!!
Τα υπόλοιπα βασίζονται σε εθελοντική παροχή των στοιχείων σου. Κι αν δεν ζητάς αυτοπροβολή ή από άποψη/θέση (πολιτική ή φιλοσοφική) ή και …χωρίς αυτή, δίνεις ΜΗ πραγματικά στοιχεία, και τότε το σύστημα δουλεύει σε βάρος αυτών που το υποστηρίζουν και το «εκμεταλλεύονται».
Από την άλλη με το Gen.eTree συνδέεσαι γονιδιακώς!!
Μάλιστα, γο_νι_δι_α_κώς.
Κι αν δεν ξέρεις, μπορείς ταχυδρομικά να παραγγείλεις ακόμα και το DNA test, ώστε να δώσεις τ’ αποτελέσματα στο site (για βρεις χαμένους συγγενείς και μακρινά σόια).
Μπορεί βέβαια να χρησιμοποιήσεις το site και χωρίς να κάνεις το DNA test (πράγμα που δεν κατάλαβα σε τι εξυπηρετεί).

Σημ.: Το FBI σκέφτηκε κάτι καλύτερο!!

Μη μ’ αγαπάτε τόσο.

Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη επετείω" (+14Y).
Για ένα επεισόδιο που άφησε βαθιά και, όπως μέχρι πρότινος πίστευα, ανεξίτηλα ίχνη .
Πόσο με πόνεσε, πόσο με πλήγωσε η αγάπη σας!
Πόσο με μάτωσε!
Δάκρυσε η καρδιά μου, η ματιά μου θόλωσε. Μη μ’ αγαπάτε τόσο, φώναξα. Μη μ’ αγαπάτε έτσι. «Καλό παιδί και φίλος» έγινε συνώνυμο οίκτου, αποστροφής, λύπησης, του «φτωχούλι», του περιθωριακού, της βρισιάς σας.
"Είσαι καλά, πως είσαι";
Πόσο μ’ αγαπάνε! Τόσο πολύ ώστε να μην θέλουν να πληγωθώ. Τόσο λίγο ώστε να μη χωρώ στο σπίτι τους, στα ενδότερα, στο σόι τους. Καλός μόνο για παρέα. Για συναναστροφή, για εκδρομές, για τα ...βουνά.
Καλά που έχω αυτοκίνητο δηλαδή!!
Πόσο με πόνεσε, πόσο με πλήγωσε η αγάπη τους! Πόσο με μάτωσε!

Περί κλίματος

Ότι υπάρχει πρόβλημα με το κλίμα της Γης είναι πια αναμφισβήτητο. Κι όμως οι αποφασίζοντες έχουν ...αποφασίζει ότι μπορούν και πρέπει να «παίζουν» μ’ αυτό. Το να διαμορφώνεις κατά τη βούλησή σου το κλίμα μια περιοχής, είναι σαν να κρατάς ένα μαζικό όπλο στα χέρια σου. Ένα «καθαρό» όπλο, χωρίς παρενέργειες, χωρίς ενοχλητικά κατάλοιπα και μακροχρόνιες συνέπειες.
Μια ιδέα για το όλο θέμα δίνουν video που έχουν αναρτηθεί στο youtube. Η αναζήτηση στο διαδίκτυο χρησιμοποιώντας τις λέξεις "Scie chimiche" και "Chemtrail" (:χημικά ίχνη) δίνει επίσης πολλά και ενδιαφέροντα αποτελέσματα.
Μερικές ιστοσελίδες:
http://www.rense.com/politics6/chemdatapage.html (στα αγγλικά)
http://www.pnl.gov/ (στα αγγλικά)
http://www.sciechimiche.org/ (στα ιταλικά)
Κατά τα άλλα, ιθύνοντες και μη, βρίσκονται αυτές τις μέρες (και για 2 βδομάδες) στο Μπαλί για να συμφωνήσουν για την μείωση συγκεκριμένων αερίων του θερμοκηπίου!!
Παράδοξο (;)

Υ.Γ: Το ότι έγινε σεισμός στην περιοχή, μεσούσης της συνδιάσκεψης, άραγε ξύπνησε κανέναν;

Άντε και ..."Παγκόσμια"

Εθνική ημέρα των ατόμων με αναπηρία, η σημερινή.
Σύμφωνα με σχετική εγκύκλιο που υπέγραψε ο υπουργός Εσωτερικών Πρ. Παυλόπουλος, η 3η Δεκεμβρίου κάθε έτους, ορίζεται ως Ημέρα Των Ατόμων Με Αναπηρία.
Η ημέρα αυτή «υπενθυμίζει, τόσο στους δημόσιους φορείς, όσο και στην κοινωνία, ότι τα άτομα με αναπηρία δικαιούνται ίσες ευκαιρίες στη ζωή, στην εργασία και στην καθημερινότητα».
Ελπίζω αυτή η ενέργεια να κάνει την διαφορά. Ή έστω να συμβάλει.
(Αισιόδοξος, ε;!!)

Πρωτογενής πηγή: naftemporiki

Feel Like Crying (;)

Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη επετείω" (+20Y)
Πάλι σκεφτικός κι αυτό το βράδυ.
Πάλι ανικανοποίητος.
Πάλι αυτό το κενό.
Κουρασμένος κι αδύναμος ν’ αντιδράσει, χωρίς θέληση για νέα προσπάθεια. Γιατί άλλωστε; Κάθε κίνηση, κάθε ομιλία, κάθε κατάσταση του θυμίζουν την έλλειψή της.
Αδύναμος, άπειρος, άτολμος. Γερασμένος, μ’ αυτή την τρομερή αίσθηση πως περνά μέσα απ’ τα χέρια του, μέσα απ’ το μυαλό του η ζωή. Πως περνά μέσα απ’ την ζωή η παρουσία του. Πως διασχίζει το σύμπαν η εικόνα της απουσίας του.
Μια σκιά. Μόνη, σκυθρωπή, ξεχασμένη.

Βέροια

Ήταν ευκαιρία όχι μόνον να πάμε αλλά και να μείνουμε στη Βέροια. Και το κάναμε.
Ξεκινήσαμε Τετάρτη (21/11) με το πάσο μας. Από Δερβένι βγήκα στην Έξοδο για Έδεσσα. Ακολούθησα τον δρόμο μέχρι Χαλκηδόνα κι εκεί έστριψα για Αλεξάνδρεια. Μετά από 26χλμ μπήκαμε Βέροια. Τώρα έψαχνα την έξοδο προς Νάουσα και το ξενοδοχείο μας.

Το «Veria Hotel” έμοιαζε περιποιημένο αλλά …άδειο. Ψευδαίσθηση το δεύτερο όπως ανακαλύψαμε αργότερα. Τακτοποιηθήκαμε στο 2ο όροφο. Το βραδάκι κατεβήκαμε στη πόλη (απέχει 6χλμ περίπου) και κάναμε έκπληξη στους φίλους μας. Μείναμε συζητώντας μέχρι που άλλαξε η μέρα.
Την επομένη περιδιαβήκαμε την Βέροια αφού παρκάραμε κάπου κοντά στην «Ελιά». Έκανε κρύο και η διάθεσή μας δεν ήταν η καλύτερη για πολλές βόλτες. Κάναμε κάτι ψώνια και γυρίσαμε πίσω. Και το απόγευμα ακόμα πιο …πίσω: Πήγαμε Αλεξάνδρεια. Μια ευχάριστη συνάντηση, συνεννοήσεις για την αύριον και «ανεβήκαμε» ξανά.
Την Παρασκευή είπαμε να πάμε κάπου κοντά γιατί για το απόγευμα σκεφτόμασταν Κοζάνη. Πήγαμε Νάουσα λοιπόν που απείχε γύρω στα 15χλμ απ’ το Veria. Δεν είχα ξαναπάει μάλλον. Δεν μου θύμιζε τίποτε. Ούτε το «κέντρο» ούτε το «ρολόι» της πόλης. Και δεν με ενθουσίασε επίσης. Νομίζω ότι η Βέροια είναι καλύτερη. Έχοντας ώρα μπροστά μας, ανεβήκαμε στα "3-5 Πηγάδια" για καφέ. Πολύ ωραίο μέρος. Προσπάθησα να το φανταστώ χιονισμένο με τα τελεφερίκ σε λειτουργία, τους χώρους στάθμευσης γεμάτους οχήματα και τις πλαγιές φορτωμένες επίδοξους σκιέρ. Μια ιδέα του μεγέθους της κίνησης που θα επικρατεί στο καταχείμωνο μου έδινε το πλήθος των τροχόσπιτων που υπάρχουν εγκατεστημένα. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Πολλές στροφές (φυσικά) αλλά άνετος δρόμος. Κάπου είδαμε μια φάρμα με ημίαιμα αγριογούρουνα. Λίγο πριν μπούμε στη Νάουσα κάναμε αριστερά προς Άγ. Νικόλαο. Ήταν ώρα για μεσημεριανό. Υπέροχο μέρος. Κάναμε πρώτα μια βόλτα να το χαρούμε, βγήκαμε φωτογραφίες στα πλατάνια και στα γεφυράκια του μικρού ποταμού και χωθήκαμε στη ζεστασιά κάποιου από τα πολλά εστιατόρια της περιοχής. Στο «Πέστροφα». Και φάγαμε …πέστροφα (φυσικά). Υπήρχαν εκδρομικά και οι μαθητές (κυρίως οι μαθήτριες) γέμιζαν το χώρο με τις φωνές και το κέφι τους. Πριν φύγουμε πήραμε και μια κουβέρτα από το παρακείμενο μαγαζί σαν αναμνηστικό από την πάλαι ποτέ Κουβερτοκράτηρα Νάουσα.
Γυρίσαμε πίσω στο ξενοδοχείο να πάρουμε μια ανάσα και μετά φύγαμε για Κοζάνη. Πήρα το δρόμο το παλιό μέσω Καστανιάς. Έφτασα στη διάβαση περνώντας μέσα απ’ την χαμηλή νέφωση που καλύπτει ώρες-ώρες την περιοχή. Όταν αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς Κοζάνη η ίδια αυτή νέφωση είχε απλωθεί στην κοιλάδα και φαινόταν σαν θάλασσα μπροστά μας. Παρ’ όλο που είχε πανσέληνο η φωτογραφική δεν μπορούσε ν’ αποτυπώσει την εικόνα. Θαύμασα την ανωτερότητα του ανθρώπινου ματιού! Χωθήκαμε πάλι στα σύννεφα και βγήκαμε στην Εγνατία έξω από Κοζάνη. Μας δυσκόλεψε η είσοδος στη πόλη. Αλλά και μέσα ήταν δύσκολα. Κάπου βρήκα τελικά ν’ αφήσω το αυτοκίνητο και μπορέσαμε να κάνουμε μια βολτούλα. Ήπιαμε και το καφεδάκι μας σε κεντρικό café βλέποντας την κίνηση στον πεζόδρομο απ’ έξω. Έτσι θυμόμουν πάντα αυτό τον πεζόδρομο, αυτό το κομμάτι της πόλης, με πολλά και ωραία μαγαζιά, πολυσύχναστο, φωτεινό, ζεστό, ανθρώπινο. Αν είχαμε περισσότερη ώρα θα ήθελα να την ξοδέψω εκεί. Αλλά δεν είχαμε. Ήδη ήμασταν αργοπορημένοι στο ραντεβού μας στην άκρη της πόλης προς Κρόκο.
Στην επιστροφή πήραμε την Εγνατία. Τεράστια η διαφορά στην άνεση και την ταχύτητα. Πιστεύω πως αν έκανα αυτή την διαδρομή στη διάρκεια της μέρας θα χαιρόμουν και το περιβάλλον που τώρα κρυβόταν στη σκοτεινιά της νύχτας. Μετά τα καμιά δεκαριά τούνελ, είδαμε την έξοδο για Βέροια. Κάπου εκεί μας πέτυχε το τηλεφώνημα των φίλων που μας ψάχνανε. Στη ζεστή τους παρέα μείναμε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Το Σάββατο χαλαρώσαμε λίγο. Οργώσαμε βέβαια την Βέροια γυρνώντας (πάλι) σ’ όλη την πόλη, ιδίως στους πεζόδρομους του κέντρου. Ήπιαμε καφέ στην «Κούπα» και το μεσημέρι …«Ζωή και Κότα». Το πρόγραμμα για το βράδυ έλεγε: Μουσική Βραδιά. Αν και τελειώσαμε αργά δεν παραλείψαμε να πάρουμε το κατιτί μας στον «Κριαρά».
Η επομένη ήταν άλλη μια μέρα χωρίς …εξορμήσεις. Γεμάτη όμως από φιλικά μήτιγκ, τραπεζώματα, επισκέψεις. Κάποιους βιαστικούς τους αποχαιρετήσαμε.
Την Δευτέρα την αφιερώσαμε στη Νάουσα. Ξυπνήσαμε με ομίχλη και κρύο. Αλλά δεν το ‘χαμε σκοπό να μείνουμε μέσα. Ξεκινήσαμε για το Σέλι. Μια ζεστή σοκολάτα σε μεγάλο υψόμετρο σου δίνει φανταστική αίσθηση! Δυνατό αεράκι γέμιζε το δρόμο μπροστά και πίσω μας με τα φύλλα των δέντρων, σ’ όλη σχεδόν την διαδρομή. Όταν φτάσαμε η διαφορά με τα «Πηγάδια» ήταν ολοφάνερη. Βεβαίως δεν υπήρχε χιόνι κι εδώ. Αλλά δεν υπήρχε και τίποτα άλλο που να λειτουργεί. Το Σέλι αποδείχθηκε κατώτερο σε όλα, σε χώρους, σε υποδομές, σε έκταση. Μόνο 10-15 τροχόσπιτα υπήρχαν, σ’ αντίθεση με τα (πολλές) δεκάδες των «Πηγαδιών». Σε μικρή απόσταση (1χλμ) υπήρχε το χωριό Σέλι. Κι αυτό έδινε μια εικόνα εγκατάλειψης. Περίμενα κάτι περισσότερο, κάτι καλύτερο από το Σέλι!! Γυρίσαμε Νάουσα να πιούμε αυτή τη σοκολάτα, αυτό το καφεδάκι που κυνηγούσαμε από το πρωί. Κάτσαμε σε μια γωνιακή στο μπαλκόνι της πόλης. Μετά από λίγο φύγαμε για Βέροια και, σύμφωνα με τις υποδείξεις φίλων (ευχαριστούμε παιδιά), πήγαμε για φαγητό στη «Κόχη». Άξιζε. Ωραίο περιβάλλον και διακόσμηση μέσα, άνετος χώρος, όμορφοι και πλούσιοι τιμοκατάλογοι, ωραία πιάτα, νόστιμα, μεγάλες μερίδες, πολύ καλές τιμές. Ξεκουραστήκαμε στο ξενοδοχείο μας κι επιστρέψαμε Νάουσα. Φαίνεται πως δεν την χορτάσαμε.
Την Τρίτη ένοιωθα πια έντονα την κούραση που είχε συσσωρευτεί. Θα ήθελα να μείνω μέσα αλλά είχε παζάρι στη Βέροια και η λέξη «παζάρι» ασκεί παράξενη έλξη στο γυναικείο πληθυσμό. Πήγαμε λοιπόν. Και κάναμε και την βόλτα μας στη Μπαρμπούντα και μείναμε στο τέλος και για φαγητό. Από μέρες ήθελα να φάω κοτόπουλο στη σχάρα. Το απόγευμα ξανακατεβήκαμε στην Βέροια για τελευταία φορά. Ήπιαμε το καφεδάκι του αποχαιρετισμού στην υπέροχη «Σερεμέτα». Λίγο μετά που έκλεισε η αγορά επιστρέψαμε. Κι ήταν η πρώτη φορά που γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας τόσο νωρίς το βράδυ.
Ένοιωθα έντονη την επιθυμία να γυρίσω σπίτι μου. Το επιθύμησα.
Ξεκινήσαμε την επομένη (28/11) μέσω Εγνατίας.
Χωρίς βιασύνες.

Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη (2)

Κι άλλη φορά ασχολήθηκα με την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη και Περιβάλλον (ΕΚΕΠ), αν και όχι με τους Μη-Κυβερνητικούς Οργανισμούς (ΜΚΟ).
Τώρα βλέπω πως μια εταιρεία (διαφημιστική;) φιλοδοξεί ν’ αποτελέσει "τον πληρέστερο τόπο και τρόπο πληροφόρησης και ανταλλαγής ιδεών, τόσο για τις επιχειρήσεις όσο και για την κοινωνία των πολιτών, σε θέματα που μεταξύ άλλων αφορούν στην εταιρική κοινωνική ευθύνη, στο περιβάλλον, στην εταιρική διακυβέρνηση, στην επιχειρηματική αριστεία και στη βιώσιμη ανάπτυξη".
Δεν ξέρω πότε δημιουργήθηκε η EuroCharity (στην ιστοσελίδα της αναφέρονται δράσεις από τον Μάιο του 2006). Η ίδια όμως δημιούργησε σε ελληνική και αγγλική έκδοση τον πρώτο ηλεκτρονικό Ελληνικό Οδηγό Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης.

Παγκόσμια κατά Σακχάρου

Κάτι λιγότερο από 1 στους 10 Έλληνες έχουν Σακχαρώδη Διαβήτη!!
Τελικά είμαστε πολύ γλυκός λαός.
Να μας "έβγαινε" αυτό και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις!!

Update (17 Νοεμβρίου):
5ο Διαβητολογικό Συνέδριο στο χώρο του Συνεδριακού Κέντρου του Πανεπιστημίου Πατρών.

Μοριακός Έλεγχος (ΝΑΤ)

Τα νεότερα για το θέμα είναι ότι …δεν υπάρχουν νεότερα.
Επί δυο χρόνια, παρά τις διαμαρτυρίες, τις παραστάσεις, το κράξιμο από δημοσιεύματα εφημερίδων, τις αντιδράσεις, τις επερωτήσεις στη Βουλή κλπ κλπ, το θέμα φαίνεται να κόλλησε.
Μετά την μετάδοση AIDS από μολυσμένο αίμα σε 2 άτομα στη Θεσ/νίκη, τον Αύγουστο του 2005, και το σχετικό σούσουρο, υπήρξε μια κινητοποίηση για να εφαρμοσθεί και στη χώρα μας η μέθοδος ΝΑΤ για τον Μοριακό Έλεγχο του Αίματος.
Έτσι έχουμε τον Μάρτιο του 2006 (Α.Π. Ε47/24-3-2006) και τον Απρίλιο του 2006 (Α.Π. 211Γ.Δ.Υ./5-4-06), εγκυκλίους του Υπουργείου Υγείας &’ Κοινωνικής Αλληλεγγύης (ΥΥΚΑ) που υπόσχεται την εφαρμογή της ΝΑΤ σε όλα τα Νοσοκομεία της χώρας.
Αυτές τις μέρες είναι που δημοσιοποιούνται τα στοιχεία άλλου ενός ατόμου από Θεσ/νίκη (της 16χρονης) που μολύνεται με AIDS μέσω μετάγγισης και ο ΠΑΣΠΑΜΑ ζητά μέσω δημοσίευσης σ’ εφημερίδα (Μάιος 2006), δέσμευση για το αυτονόητο: όχι άλλη «διαρροή».
Ο υπουργός υπόσχεται ότι έως 31 Ιουλίου 2006 θα ελέγχεται με ΝΑΤ κάθε αιμοδότης και κάθε μονάδα αίματος.
Στις 17 Μαΐου ο ΠΑΣΠΑΜΑ επιμένει να τονίζει με έγγραφό του το επείγον της εφαρμογή της ΝΑΤ ανά δείγμα.
Στις 22 Μαΐου έχουμε σχετικές επερωτήσεις βουλευτών για την …«ολιγωρία».
Στις 11/8/2006 ο ΠΑΣΠΑΜΑ δημοσιοποιεί απάντηση του ΥΥΚΑ που δηλώνει «ανικανότητα άμεσης λύσης» (παρ’ όλα αυτά, βρίσκονται τα κονδύλια για ν’ αρχίσει να εφαρμόζεται η ΝΑΤ στο «Δρακοπούλειο» και μόνον σ’ αυτό).
Το υπουργείο απουσιάζει από το προσκήνιο και στις 13/9/2006. Στην συνεδρίαση των αρμοδίων φορέων (για το αίμα και τα παράγωγά του) της ΕΕ δεν υπάρχει αντιπροσωπεία του. Το επίσημο Ελληνικό Κράτος …δεν παρίσταται.
Στις 21/11/2006 ανακοινώνει ότι ενημέρωσε την διακομματική επιτροπή ως προς την «δημοσίευση περίληψης διακήρυξης διαγωνισμού» για τον Μοριακό Έλεγχο, με καταληκτική προθεσμία για «κατάθεση και άνοιγμα προσφορών απ’ την επιτροπή αξιολόγησης», την …9η Ιανoυαρίου 2007.
Στις 16/7/2007, η διακομματική παίρνει πίσω τη απόφασή της με την οποία …παίρνει πίσω προηγούμενή της!!!
Τρεις μήνες μετά, στις 20 Αυγούστου, η διακομματική θέλει να επαναξιολογήσει εταιρεία που η ίδια είχε αποκλείσει σε προηγούμενες αξιολογήσεις.
Μ' αυτά και με 'κείνα έφτασε Νοέμβριος!!
Κι εμείς οι τυχεροί επαφιόμαστε στο «πατριωτισμό των Ελλήνων», στην ανθρωπιά των συνανθρώπων μας, στον επαγγελματισμό και το ήθος του προσωπικού, στην υπευθυνότητα των υπευθύνων.
Και στο χέρι του Θεού (ευτυχώς).

Πηγή: περιοδικό "Θέματα Μ.Α." (τεύχος 51)

Πήλιο

Είχα ξαναπάει. Και όχι μόνο μια ή δυο φορές. Είχα πάει και σ’ άλλες εποχές. Και δεν είχα σκοπό να το ξανακάνω. Αρκετά με το Πήλιο. Να όμως που «μια πενθήμερη διαμονή για δυο άτομα» ήταν το βραβείο κάποιου διαγωνισμού που συμμετείχα. Και μάλιστα σε ξενοδοχείο με πιασάρικο όνομα!! Δώρο λοιπόν και το ξανασκέφτηκα. Και το δούλευα στο μυαλό μου από τον Ιούλιο. Δεν υπήρχε όμως άνοιγμα. Τελικά βρήκαμε τις ημερομηνίες, ειδοποιήσαμε την εταιρεία και συνεννοηθήκαμε τηλεφωνικά με την ρεσεψιόν. Που είναι το Ξενοδοχείο; Στην Τσαγκαράδα!! Γιατί να μην είναι πιο κοντά στο Βόλο;;
Ξεκινήσαμε το πρωί της Κυριακής, αλλά μέχρι τις 12μιση περίπου ήμασταν ακόμα στη Θεσ/νίκη. Μετά από μια σύντομη στάση για καφέ στον «Κορινό» συνεχίζουμε και γύρω στις 2μιση ανεβαίνουμε στο Παλιό Παντελεήμονα για φαγητό. Το χοιρινό στο πήλινο με καπνιστό τυρί Μετσόβου και παράξενο όνομα ήταν υπέροχο. Η άλλη μερίδα, το «καστοριανό» (χοιρινό σε σφολιάτα), δεν με ενθουσίασε.
Έπρεπε να συνεχίσουμε. Περνάμε την Λάρισα (4 έξοδοι) κι όταν αυτή χάνεται πίσω μας κι εγώ αρχίζω να απελπίζομαι, ιδού η έξοδος για Βόλο. Περίεργο!! Δεν το θυμόμουν έτσι. Δεν έχω ώρα όμως για να το λύσω τώρα. Τώρα σκοτεινιάζει νωρίς. Κι όπως το φοβόμουν. Μέχρι το Βόλο όλα καλά. Αλλά μετά την Αγριά (ναι, πήρα αυτόν τον δρόμο και όχι τον άλλο από τα Χάνια), άρχισε να σουρουπώνει. Αφού περάσαμε και τα Καλά Νερά στρίψαμε για Μηλιές. Από κει και πέρα χρειαζόμασταν φώτα. Και σύντομα τα δυνατά. Εκτός της προχωρημένης ώρας και της συννεφιάς είχε προστεθεί και η μαυρίλα από τις καμένες περιοχές. Τις άλλες μέρες θα βλέπαμε σε μεγαλύτερη έκταση την καταστροφή. Τώρα η νύχτα την σκέπαζε σιγά σιγά από τα μάτια μας.
Στις 6 περίπου, βρήκαμε την διασταύρωση για Μυλοπόταμο και σε λίγο το ξενοδοχείο μας (Pilio Holiday Club). Δώσαμε τα διαπιστευτήριά μας και μας οδήγησαν στο δωμάτιό μας. Ήμουν κουρασμένος κι ένοιωθα σαν να ‘ταν 9 ή 10 η ώρα. Δεν είχα κουράγιο να πάω πουθενά. Που να ψάξω για εστιατόριο; Και Τσαγκαράδα και Μυλοπόταμος (τα πιο κοντινά) μου φαινόταν ότι απείχαν μια ήπειρο. Μόνο για να πάω στο αυτοκίνητο έπρεπε ν’ ανέβω 97 σκαλάκια. Φτάνει το κακό της ημέρας.
Την άλλη μέρα, Δευτέρα, η θερμοκρασία ήταν στους 10 βαθμούς και το κρύο ανεκτό. Η ζέστη του δωματίου μας κρατούσε μέσα. Υπήρχε air-condition και καλοριφέρ που λειτουργούσε. Και τζάκι για ειδικές περιπτώσεις. Υπήρχε και mini-Bar αλλά όχι ψυγείο. Τι κάνουνε το καλοκαίρι από άποψη κρύου νερού;!! Περίεργο!!
Τεσπα. Κατά τις 11 αποφασίσαμε να πάμε για καφέ. Και μέσα να μείνεις τι να κάνεις; Ούτε στο μπαλκονάκι μπορούσες να σταθείς από το κρύο, ούτε θέα είχαμε. Από το παράθυρο δεν έβλεπες παρά το πιο κάτω μπαγκαλόουζ. Που, όμως να πάμε; ; Μέχρι το Μυλοπόταμο (που δεν είναι χωριό τελικά αλλά περιοχή) τα πάντα ήταν κλειστά. Γυρίσαμε Τσαγκαράδα. Στην αρχή σχεδόν του χωριού βρήκαμε ένα kafe. Περιποιημένο με πολύ καλή εκμετάλλευση του χώρου και καλή χρήση των ντόπιων υλικών, πέτρας και ξύλου. Κι ομολογουμένως και ο καφές τους ήταν υπέροχος. Ο καιρός όμως δεν βοηθούσε για άλλες δραστηριότητες. Κρύο και υγρασία, αεράκι παγωμένο κι ελαφριά συννεφιά. Ούτε λόγος για να κάτσεις έξω ή για να κόβεις βόλτες. Πήγαμε πλατεία αλλά κι εκεί ερημιά. Ο 100χρονος πλάτανος μόνος κι αυτός. Κάπου βρήκαμε ένα φούρνο και μετά ένα ψιλικατζίδικο. Κάποιος ήταν σε κάτι που κατ’ ευφημισμό ονομάζανε Super-Market. Πήγαμε και στο διπλανό χωριό. Τα ίδια, η ίδια ερήμωση. Ξανά λοιπόν στη Τσαγκαράδα. Η ώρα είχε περάσει και διαλέξαμε ένα από τα δύο ή τρία εστιατόρια που φαινόταν να λειτουργούν. Το συγκεκριμένο, «της Αλέκας», ήταν πάνω στη διασταύρωση καθώς βγαίνει κάποιος από την Πλατεία, απέναντι από την υποτυπώδη τράπεζα και το φαρμακείο. Είναι και ξενώνας, είναι όμορφο εξωτερικά και ανακαλύψαμε πως το ίδιο περιποιημένο κι όμορφο ήταν και εσωτερικά. Είπαμε «αξίζει» με το που κάτσαμε. Και το είπαμε κι όταν φύγαμε. Μεγάλη ποικιλία πιάτων (πήραμε «Χοιρινό με Δαμάσκηνα» και «Κρέας (3 ειδών) με Φασόλια») και ακόμη μεγαλύτερη κρασιών. Δεν βόλεψε να ξαναπάμε αν και το είχα στο πρόγραμμα. Αργότερα μάθαμε ότι προτάθηκε και αξιολογήθηκε, όχι μόνο μια χρονιά, σαν ένα από τα καλύτερα στο είδος του και πως επίσημοι της πολιτείας δεν αμελούν να περνούν κατά καιρούς το κατώφλι του.
Το απογευματάκι κατεβήκαμε στο Βόλο. Κάναμε έκπληξη σε γνωστούς μας και συνεννοηθήκαμε με κάποιους απ’ αυτούς να βρεθούμε και να φάμε μαζί την επομένη.
Την Τρίτη λοιπόν ετοιμαστήκαμε για κει. Όλο το βράδυ έβρεχε έντονα και όταν ξεκινήσαμε υπήρχε ομίχλη που στο δρόμο πύκνωνε. Παρ’ όλα αυτά δεν υποψιάστηκα τον κίνδυνο και είπα να πάμε από Χάνια αυτή την φορά. Η θερμοκρασία έπεσε γρήγορα στους 2ο C και μετά στον 1ο C. Χιόνιζε και άρχισε να πιάνει στην άσφαλτο πριν ακόμα φτάσουμε στα Χάνια. Εκεί όμως είχαν ήδη ασχοληθεί με το θέμα και τα μηχανήματα καθάριζαν τον δρόμο. Κάπου γλιστρήσαμε, κάπου παίξαμε, κάπου βγάλαμε φωτογραφίες. Μετά τα Χάνια έφυγε η πίεση κι όλα ήταν πιο εύκολα. Το χιόνι στο παμπρίζ έλιωσε πριν φτάσουμε στον Άνω Βόλο.
Η μέρα πέρασε ευχάριστα, με καλή παρέα. Πάνω από ένα χρόνο είχαμε να τα πούμε με τους ανθρώπους μας. Τώρα ελπίζω να μπορέσουν να έρθουν κι αυτοί προς τα μέρη μας. Στην επιστροφή πήραμε πάλι τον δρόμο προς Αγριά. Ο καιρός είχε μαλακώσει. Κάπου μετά τις Μηλιές η νύχτα μας πρόλαβε και πάλι. Κάπου είδαμε, σε δυο μάλιστα περιπτώσεις, αγριογούρουνα που διέσχισαν το δρόμο κάθετα και χάθηκαν ανάμεσα σε κουμαριές (είχα χρόνια να δοκιμάσω), μηλιές, καστανιές, ελιές.
Την επομένη ψιλόβρεχε αλλά δεν είχε αυτό το ενοχλητικό παγωμένο αεράκι. Σκέφτηκα να πάμε προς Αργαλαστή. Περάσαμε λοιπόν. Αλλά δεν με ...ενθουσίασε το χωριό και δεν σταματήσαμε. Συνεχίσαμε λοιπόν και φτάσαμε μέχρι Μαύρη Πέτρα. Τα παραλιακά χωριουδάκια ήταν πολύ καλύτερα. Ξαναπεράσαμε (αναγκαστικά) από Αργαλαστή, πήραμε το δρόμο για Αφέτες με την υπέροχη θέα, μετά Κορόπη (ή Κορωπή) και πάλι πάνω στις Μηλιές για φαΐ. Το ιστορικό χωριό είχε κίνηση αλλά το φαγητό δεν έλεγε και πολλά. Ο «Μουντζούρης» λειτουργούσε μόνο Σαββατοκύριακο και μας είπαν ότι θέλει 40 ευρώ το άτομο για μια διαδρομή μετ’ επιστροφής. Ξεκουραστήκαμε για λίγο στο κατάλυμά μας και ξανακατεβήκαμε στο Βόλο. Δεν θέλαμε να μην πάμε στο ραντεβού με τον Φίλο μας.
Η Πέμπτη ήταν η τελευταία μέρα. Θα μπορούσαμε να μείνουμε άλλο ένα βράδυ αλλά είχα δουλειά το πρωί της Παρασκευής. Αφού ξυπνήσαμε λοιπόν, με την άνεσή μας, ετοιμαστήκαμε παραδώσαμε το κλειδί (μας ζήτησαν 7 ευρώ για μια χρέωση που δεν κάναμε) και πήραμε πάλι το δρόμο από Χάνια. Γεμίσαμε τα παγούρια μας με ζωντανό νερό από τις πάμπολλες και υπέροχες πηγές που συναντούσαμε. Αν δεν είχαν έρθει οι τουρίστες, οι ντόπιοι δεν θα ξέρανε τι είναι το εμφιαλωμένο! Αγοράσαμε μήλα απ’ το δέντρο και κάστανα που βρίσκονταν με δυσκολία πια. Γεμίσαμε την ψηφιακή και το μυαλό μας με φθινοπωρινές εικόνες. Γύρω στις 1μιση αποχαιρετίσαμε τους ανθρώπους μας στο ζαχαροπλαστείο τους με τις μοναδικές τους δημιουργίες και φύγαμε.

Στην Έξοδο στον περιφερειακό μπερδεύτηκα. Μέχρι τις 2μιση όμως ήμασταν στον Πλαταμώνα για φαγητό και το απολαύσαμε σε μια από τις παραλιακές. Ήταν καιρός για ψαράκι.

Δεν κάναμε άλλη στάση. Αυτό το απόγευμα ήπια καφέ σπίτι μου.

Και έχει και BMW !!

Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη επετείω" (+20Y) αλλά και με αφορμή μια συζήτηση που είχα αυτές τις μέρες με ένα φίλο, καθηγητή, που έχει συγκεκριμένο πρόβλημα και σχετική άποψη.

"Γιατί δεν τον θέλεις τον "Βαγγέλη" καλέ; Έχει και BMW !!"
Το άκουσα με τ' αυτιά μου. Κι από τότε (απ' την πρώτη φορά που με σόκαρε) το άκουσα πολλές φορές και σε πολλές παραλλαγές!
Τι να σου κάνει λοιπόν ο άνθρωπος ο ίδιος;
Αυτός βλέπεις (ο εαυτός σου δηλαδή) δεν μετράει σαν προσόν. Κι αν μετράει πόσο μπορεί να ανταγωνιστεί ένα πολυτελές αυτοκίνητο;
Τι σου μένει λοιπόν; Τι μπορείς να περιμένεις;
Κρίμα να μη διαθέτεις τίποτα απ’ αυτά που θεωρούνται προσόντα!
Δεν έχεις σπίτι ή χωράφι. Ούτε καν ένα «καλό» αυτοκίνητο. Κι όσο για νέος και υγιής …αυτό συζητιέται. Ούτε ωραίος, ούτε ψηλός, ούτε μουσάτος και ξανθός, ούτε πλούσιος λοιπόν. Είσαι εσύ, μόνο εσύ κι αυτό δυστυχώς δεν πουλάει. Πως και τι να πλασάρεις;
Δεν έχεις καν τον αέρα, τις δημόσιες σχέσεις, το look.
Γιατί λοιπόν να ‘σαι εσύ αυτός, ο εκλεκτός; Μπορούν άνετα να βρουν το ίδιο περιεχόμενο με καλύτερο περιτύλιγμα.
Πόσο στ’ αλήθεια απογοητεύουν κάτι τέτοια!
Όμως δεν θέλεις να είσαι μόνος.
Δεν μπορείς.
Δεν μπορείς ούτε να ξεφύγεις ή να το διασκεδάσεις με ιμιτασιόν λύσεις.
Και ... δεν είναι καλόν να είναι ο άνθρωπος μόνος.
Άραγε αυτό ισχύει και για τα ...τέρατα;
Και πάλι πόσο πρέπει να πονά μια τυφλή, σακατεμένη, μια στραπατσαρισμένη συσκευασία απ’ το μεστό, ολοκληρωμένο, άρτιο περιεχόμενό της! Που αναρωτιέται γιατί να ‘χει αυτό το ντύμα. Δεν το διάλεξε μα ούτε και μπορεί να τ’ αλλάξει. Που απορεί γιατί δεν το βλέπουν από κοντά χωρίς την παραμόρφωση της βιτρίνας. Ένα περιεχόμενο που συμπαθεί και καταλαβαίνει και δικαιολογεί αλλά συγχρόνως δεν παύει να πονάει. Πόσες φορές φτερούγισε, έκανε όνειρα ...κι έσφιξε τα δόντια από ορμή κι ανημποριά, αλλά η λογική το συγκράτησε! Όσο μπόρεσε να το συγκρατήσει.
Δικαιολόγησε και πάλι. Και μετάνιωσε.
Και ζήτησε τα βασικά. Κι ακόμα τα ζητάει. Δεν μιλάμε για το τοπίο που δεν θα δει, την ελευθερία κίνησης που δεν θα έχει, για μια εκδρομή όπως την φαντάζεται, μια αυτόνομη ανάσα αέρα. Αλλά για ορμές που καταπνίγονται. Που ατυχώς(;) επέζησαν, δεν καταστράφηκαν αλλά κατάφεραν ν’ αναπτυχθούν.
Και τώρα;;
Τώρα... έχει ο Θεός.
Και εφευρίσκει τρόπους.
Άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς.

Αιμοεπαγρύπνιση

Χτες διοργανώθηκε «Ημερίδα για την Αιμοεπαγρύπνιση και την Ασφάλεια του Αίματος στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη» και πραγματοποιήθηκε στη Καβάλα σε μια από τις αίθουσες του Πολυχώρου στην περιοχή «Μπάτης».
Είχα ενημερωθεί από μέρες για την εκδήλωση. Κι επειδή το θέμα με ενδιέφερε πολύ προσπάθησα να μη την χάσω. Έφτασα μετά τους καθιερωμένους χαιρετισμούς των επισήμων και με βάση το πρόγραμμα θα έπρεπε να πέσω πάνω στον πρώτο ομιλητή ή έστω κάπου προς το τέλος της διάλεξης που προηγείτο. Αυτή η …εναρκτήρια διάλεξη είχε θέμα την ιστορία της Καβάλας και καμιά σχέση με την ουσία της εκδήλωσης. Φαντάζομαι όμως ότι συνηθίζεται αυτό, το να καλούν δηλαδή οι διοργανωτές κάποιον ειδικό που να δίνει ιστορικά και άλλα γενικής φύσεως στοιχεία στους παρευρισκομένους για τον τόπο όπου γίνεται κάποια ημερίδα. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι η συγκεκριμένη διάλεξη, αν και ενδιαφέρουσα (τουλάχιστον για μένα), τράβηξε πολύ σε μάκρος, έγινε κουραστική και φυσικά προκάλεσε και την μετάθεση χρονικά και των επόμενων ομιλιών. Έτσι, ενώ στις 11:30’ υπήρχε πρόβλεψη για διάλειμμα και καφέ, με την ροή των πραγμάτων αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει ούτε στις 12:30’. Δυστυχώς και άλλοι απ’ τους ομιλητές δεν περιορίστηκαν στον χρόνο τους. Πότε λοιπόν και πως τελείωσε αυτό; Δεν ξέρω! Γιατί μετά από ένα χρονικό διάστημα δεν μπορούσε να παραμείνω άλλο και έτσι αποχώρησα.
Επί της ουσίας τώρα και για όσο παρακολούθησα (Κ. Πολίτη, Γ. Μαρτίνης, Ρ. Ζερβού, Π. Δαμάσκος ήταν οι κύριοι ομιλητές που άντεξα) μπορώ να πω ότι η εξειδίκευση και η ορολογία ήταν τέτοια που με δυσκόλεψε και με προβλημάτισε αφού υποτίθεται ότι ή όλη εκδήλωση απευθυνόταν και σε απλούς ανθρώπους.
Να πω ότι απογοητεύτηκα κάπως;!
Όχι. Να πω ότι ελπίζω να έχουμε σαν συνέπεια, πρακτικά αποτελέσματα (πέρα από την ενημέρωση). Γιατί εμένα, σαν μη ειδικό αλλά άμεσα ενδιαφερόμενο, αυτό πρωτίστως με ενδιαφέρει!!

Οστεοπόρωση

Ημέρα κατά της Οστεοπόρωσης σήμερα. Κατά της «σιωπηλής νόσου».
Κι αφού είναι εκείνη σιωπηλή ας φωνάξουμε εμείς για να την ξεσκεπάσουμε. Να προειδοποιήσουμε.

Οδηγός του Πολίτη με Αναπηρία.

Φέτος τον Μάρτιο, το Υπουργείο Εσωτερικών (ΥΠ.ΕΣ.Δ.Δ.Α) εξέδωσε τον «Οδηγό του Πολίτη με Αναπηρία», ένα ογκώδες βιβλίο 430 σελίδων στο οποίο "περιλαμβάνεται χρήσιμο ενημερωτικό υλικό για όλες τις παροχές της Πολιτείας στα άτομα με αναπηρίες και στις οικογένειές τους". Το βιβλίο αυτό κυκλοφόρησε τον Απρίλιο κι ενημερωθήκαμε γι’ αυτό από τα τηλεοπτικά κανάλια και τις ειδήσεις. Διανέμεται δωρεάν.
Πως λοιπόν κάποιος μπορεί να προμηθευτεί έναν τέτοιο Οδηγό;
Κανείς δεν ήξερε!!
Στις 24/4 απευθύνομαι στο κατ’ εξοχήν, όπως διαφημίζεται, portal για την Αναπηρία, το disabled.gr (ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ). Οι απαντήσεις τους είναι: "Λυπούμαστε όμως δεν γνωρίζουμε. Όπως και ο ίδιος αναφέρατε το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ έχει την τεχνογνωσία να υποστηρίξει μόνο ανθρώπους με κακώσεις νωτιαίου μυελού" και: "Από όσο γνωρίζω έχει εξαντληθεί. Δεν νομίζω να υπάρχουν διαθέσιμα αντίτυπα".
Απογοητεύομαι. Αλλά επανέρχομαι και αποφασίζω να ρωτήσω αλλού. Στέλνω λοιπόν το ερώτημα στις 28/6, στον «Αντιαναιμικό Σύλλογο Ιωαννίνων», συμπληρώνοντας κατάλληλα την φόρμα επικοινωνίας απ’ την ιστοσελίδα τους. Τίποτα.
Δυο μέρες μετά, στις 28/8 απευθύνομαι και στην ΕΣΑμεΑ (esaea.gr). Από ‘δω είναι που παίρνω την απάντηση που ήθελα: "… Ο Οδηγός του Πολίτη με αναπηρία διανέμεται δωρεάν από τη Γενική Γραμματεία Δημόσιας Διοίκησης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, τηλ. επικοινωνίας: 210-3393000, ηλεκτρονική δ/νση: www.gspa.gr, e-mail: ggdo@ypesdda.gov.gr. Με εκτίμηση, …"
Επί τέλους, λίγο φως.
Την ίδια μέρα στέλνω e-mail στην ypesdda@gspa.gr (με κοινοποίηση στην ggdo@ypesdda.gov.gr) γιατί η φόρμα επικοινωνίας τους στον ιστότοπο του ΥΠ.ΕΣ.Δ.Δ.Α., μου ‘βγαζε μήνυμα λάθους. Αναμονή (πάλι). Και ξαφνικά αντί άλλης απάντησης, μετά από 20 περίπου μέρες, παίρνω στο σπίτι τον Οδηγό.
Αυτό κι αν ήταν έκπληξη!
Κάτι δουλεύει τελικά στα μέρη μας!!

Σήμερα συμπληρώνεται ένας μήνας από τότε που τον πήρα στα χέρια μου. Και δυστυχώς πρέπει να πω ότι περίμενα …κάτι άλλο.
Δεν θα αναφερθώ όμως εκτενέστερα θέλοντας να είμαι …επιεικής. Κυρίως γιατί αυτός ο Οδηγός είναι μια προσπάθεια που γίνεται για πρώτη (απ’ ό,τι ξέρω) φορά.

Update (21 Οκτωβρίου):
Ο "Οδηγός" ανέβηκε τελικά στο disabled.gr

Ελληνική γλώσσα

Μ’ αρέσει η σωστή χρήση της γλώσσας. Πάντα μου άρεσε. Και θαύμαζα αυτούς που μπορούσαν να την χρησιμοποιούν με …τέχνη. Ίσως γιατί εγώ δεν τα κατάφερνα. Αλλά μ’ ενδιέφερε πολύ. Και πιο πολύ οι ρίζες των λέξεων, η καταγωγή τους, το συντακτικό, η ανάλυσή τους.
Στην εποχή μου μαθαίναμε Αρχαία Ελληνικά και διδασκόταν η «απλή» καθαρεύουσα και το πολυτονικό. Και μετά ήρθε η Δημοτική και βίωσα την μετάβαση στο μονοτονικό και την απλοποίηση. Άργησα να χωνέψω το αβγό με βήτα και το τρένο με έψιλον. Και είναι πολλά άλλα που ακόμα με ξενίζουν.
Θέλω να μιλάω και να γράφω σωστά. Αλλά παρά τις προσπάθειές μου αρχίζω να πιστεύω ότι αυτό δεν θα το καταφέρω ποτέ. Η κυρά-Γραμματική της νέας Ελληνικής, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, μου είναι θαρρείς μια ξένη. Η γλώσσα που μιλώ (ή μιλάω;) και, ακόμα περισσότερο, αυτή που γράφω είναι ένα υβρίδιο παλιάς, με στοιχεία κανόνων που δεν ξέρω κατά πόσο ισχύουν και της ομιλούμενης, που δεν ξέρω πως εφαρμόζονται. Και η ομιλούμενη ακόμα εξελίσσεται και με προσπερνά.

Blog Action Day

"Blog action day", today.
Κι εγώ, όχι μόνον σαν blogger, ούτε μόνον επειδή με ..."καίει" το περιβάλλον αλλά και επειδή αυτή (η 15η Οκτωβρίου) είναι μια ιδιαίτερη μέρα για μένα, νοιώθω διπλά (ή να πω τριπλά;) χαρούμενος.
Happy Birthday, λοιπόν και ... God save the Earth.

Για σκέψου!!

Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη επετείω" (+20Y)

Μου φαίνεται πως δεν μπορώ να καταγράψω αυτά που θα 'θελα να καταγραφούν, αυτά που αξίζουν. Πως μπορεί κανείς να καταγράψει την σκέψη; Το χέρι είναι πολύ αργό για κάτι τέτοιο, η τεχνολογία ποτέ πρόχειρη όταν την χρειάζεσαι και η προσπάθεια σκοτώνει την έμπνευση, σταματάει την ροή.
Οπωσδήποτε κάποιες σκέψεις μας δεν θα περάσουν ποτέ στο "χαρτί", δημιουργήθηκαν και πέταξαν ταυτόχρονα. Ήταν εκεί στο ενδιάμεσο δύο παραγράφων. Το χέρι οδηγούσε ακόμη την καταγραφή προηγούμενων εννοιών.
Πως να προλάβεις την σκέψη; Πως μπορείς να την παγώσεις;

Second Life (SLurl)

Το άρθρο με τίτλο «Second Life με γεύση μουσακά» έλεγε πως σύμφωνα με ανακοίνωση της SL θ’ αποκτούσε η εικονική αυτή χώρα, από την 1η Σεπτεμβρίου, και επίσημα Ελληνικό χρώμα. Με ελληνικά αξιοθέατα, μνημεία και άλλες τουριστικές τοποθεσίες, με δεκάδες ξεναγούς, ενημέρωση και πληροφορίες σε πέντε γλώσσες (Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά και Ιταλικά).
Λοιπόν έχει περάσει ένας μήνας (σήμερα είναι 1η Οκτωβρίου) κι εγώ παιδεύομαι αρκετές μέρες, αλλά ένας χριστιανός δεν μου μίλησε Ελληνικά εκεί μέσα. Κι ούτε είδα κάτι γραμμένο στα Ελληνικά για να βγάλω άκρη. Κάτι κάνω λάθος;;!

Λίμνη τέλος (;)

Η λίμνη της Κορώνειας ή «η λίμνη του Αγ. Βασιλείου» ή «η μικρή Βόλβη» (όπως την λέγαμε λανθασμένα κάποιοι) δεν υπάρχει πια. Επισήμως και με την βούλα της Ε.Ε. Η διαδρομή Καβάλας-Θες/νίκης δεν θα είναι πια ποτέ η ίδια, είτε ακολουθεί κάποιος την παλιά Εθνική είτε την νέα «πάνω απ’ τις λίμνες» Εγνατία.
Την χάσαμε λοιπόν (και) αυτή την λίμνη. Έναν υγροβιότοπο που εντάχθηκε στη συνθήκη «Ραμσάρ» από τη δεκαετία του 1950, και για την σωτηρία του οποίου εκπονήθηκαν σχέδια και μελέτες και μάστερ-πλαν και ξοδεύτηκαν εκατομμύρια ευρώ.
Τα πρώτα άσχημα σημάδια είχαν εμφανιστεί από την δεκαετία του ’80. Μέχρι το ’95 μένουν μόνο τα 2/3 της λίμνης. Την ίδια χρονιά οι όχθες γεμίζουν νεκρά ψάρια. Σε λίγα χρόνια εξαφανίζονται εντελώς. Κανείς δεν βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο. Κανείς δεν έκανε λόγο για διακοπή των αρδεύσεων από τη λίμνη, για «λουκέτο» στις γεωτρήσεις, για ορθολογική λειτουργία των βιομηχανιών. Παντού ημίμετρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η γειτονική πόλη (ο Λαγκαδάς) απέκτησε βιολογικό καθαρισμό, όμως ακόμη δεν έχει κεντρικό αποχετευτικό αγωγό που να διοχετεύει τα λύματα εκεί.
Η λίμνη εντάχθηκε στις προστατευόμενες περιοχές του ευρωπαϊκού δικτύου "Natura 2000". Όμως μέχρι το 2002, σχεδόν αποξηράνθηκε αφού έμεινε να καλύπτει έκταση πέντε στρεμμάτων από τα 45.000 στρέμματα που ήταν κάποτε. Πριν τρία (3) χρόνια, το Σεπτέμβριο του 2004, περίπου 3.000 νεκρά πουλιά βρέθηκαν στη λίμνη. Πουλιά 39 διαφορετικών ειδών που χάθηκαν λόγω της αλλαντίασης που προκλήθηκε από τοξίνες παραγόμενες από σηπτικό βακτήριο. Η χώρα εκτέθηκε διεθνώς και παραπέμφθηκε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο την περίοδο 2005 - 2006. Η διοίκηση της νομαρχίας ανέλαβε να αναθεωρήσει το τελευταίο μάστερ πλαν. Το ολοκλήρωσε και το υπέβαλε προς χρηματοδότηση για να λάβει άλλα 27 εκατ. ευρώ. Τι έγινε στα 3 αυτά χρόνια; ΤΙΠΟΤΕ.
Για την ακρίβεια τίποτα δεν έχει ολοκληρωθεί. Από τα έργα 27 εκατ. είναι σε εξέλιξη ο διαγωνισμός (όχι το ίδιο το έργο) για τα έργα λιμνοδεξαμενών ωρίμανσης, προϋπολογισμού 2,5 εκατ. ευρώ και έχουν εγκριθεί (όχι ότι κατασκευάζονται) από το νομαρχιακό συμβούλιο τα έργα δημιουργίας και διαμόρφωσης υγροτόπων και βαθέων ενδιαιτημάτων καθώς και τα έργα βελτίωσης υδραυλικών χαρακτηριστικών και αμφίδρομης λειτουργίας ενωτικής τάφρου, συνολικού προϋπολογισμού 22,2 εκατ. ευρώ. Φυσικά τα πουλιά που δεν καταλαβαίνουν από γραφειοκρατία και πολιτικούς σχεδιασμούς αντέδρασαν με τον τρόπο τους: γέμισαν και πάλι τις όχθες της λίμνης με τα πτώματά τους. Γιατί βιάστηκαν;;! Να, ο κεντρικός αποχετευτικός αγωγός του Λαγκαδά θα ‘ναι έτοιμος, βάσει του σχεδιασμού, ως το τέλος του 2008!!

Πηγή: http://www.agelioforos.gr/archive/article.asp?date=9/23/2007&page=30




Οι διπλανές εικόνες
είναι από το νέο αφιέρωμα
του περιοδικού
Sunday
(τ. 284//30-9-2007)
με τίτλο:
"Έγκλημα στη Κορώνεια"

Τι Θα πει "χωρίς αυτοκίνητο";

"Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο";
Πότε είπατε πως είναι;;!

Φίλοι

Αναδημοσιεύω από άλλο Blog
(κι ευχαριστώ πολύ την Ελπίδα γι' αυτό):

Elpida says:
_Οι φίλοι: Δεν ζητούν ποτέ φαγητό
  Οι Έλληνες φίλοι: Είναι η αιτία που δεν έχεις φαγητό!
_Οι φίλοι: Θα σου πούνε "γεια"
  Οι Έλληνες φίλοι: Θα σου δώσουν μια μεγάλη αγκαλιά και ένα δυνατό φιλί.
_Οι φίλοι: Αποκαλούν τους γονείς σου "κύριε" και "κυρία"
  Οι Έλληνες φίλοι: Αποκαλούν τους γονείς σου "θείε" και "θεία"!
_Οι φίλοι: Δεν σ' έχουν δει ποτέ να κλαις
  Οι Έλληνες φίλοι: Κλαίνε μαζί σου.
_Οι φίλοι: Τρώνε στο τραπέζι σου και φεύγουν
  Οι Έλληνες φίλοι: Ξοδεύουν ώρες τρώγοντας, μιλώντας, γελώντας και απλά κάνοντας παρέα.
_Οι φίλοι: Δανείζονται δικά σου πράγματα για λίγες μέρες και σου τα επιστρέφουν.
  Οι Έλληνες φίλοι: Κρατούν τα δανεικά πράγματα μέχρι να ξεχάσεις ότι είναι δικά σου!
_Οι φίλοι: Γνωρίζουν αρκετά πράγματα για σένα
  Οι Έλληνες φίλοι: Μπορούν να γράψουν βιβλίο για σένα με πολλές λεπτομέρειες.
_Οι φίλοι: Σε παρατάνε αν αυτό κάνει και ο πολύς κόσμος.
  Οι Έλληνες φίλοι: Έχουν γραμμένο τον κόσμο και είναι μαζί σου.
_Οι φίλοι: Χτυπούν την πόρτα σου ή παίρνουν τηλέφωνο όταν θέλουν να σ' επισκεφτούν.
  Οι Έλληνες φίλοι: Μπαίνουν μέσα και φωνάζουν, "ήρθα!"!
_Οι φίλοι: Είναι για λίγο ή ...περισσότερο
  Οι Έλληνες φίλοι: Είναι για μια ζωή!
_Οι φίλοι: Θα αγνοήσουν αυτό το κείμενο.
  Οι Έλληνες φίλοι: Θα το προωθήσουν στους φίλους τους. (στάνταρ)

Βακτηρίδια αιώνων

Απ’ ό,τι διάβασα πρόσφατα σε ένθετο, η δαρβινική Θεωρία δέχτηκε ακόμα ένα χτύπημα. Συνέβη με την ανακάλυψη «ζώντων» βακτηριδίων για τα οποία υπολογίζεται ότι είναι 500.000 χρονών. Σύμφωνα με δημοσίευμα του περιοδικού της Αμερικανικής Ακαδημίας Επιστημών μια (διεθνή) ομάδα υπό τον δρ. Έσκε Γουίλερσλεβ (Πανεπ. Κοπεγχάγης) εντόπισε τα αρχαία βακτηρίδια με το ζωντανό γενετικό υλικό σε από αιώνες παγωμένα στρώματα εδάφους, σε περιοχές του Β.Δ. Καναδά και της Β.Α. Σιβηρίας.
Πέρα από τα συμπεράσματα που περιμένουν να εξάξουν από την μελέτη τους σχετικά με τον τρόπο γήρανσης των κυττάρων, τον τρόπο επιβίωσης σε συνθήκες ψύχους κλπ, οι ειδικοί θα πρέπει να απαντήσουν και σ’ ένα μεγάλο ερώτημα που τίθεται, το αν τελικώς η εξέλιξη είναι κυκλική με τρόπο ώστε «να δαγκώνει την ουρά της», αν και όταν το αρχαίο DNA συναντήσει το νέο και αναμιχθεί μαζί του.
Ερώτημα που μου θυμίζει ένα αντίστοιχο για το σύμπαν.
Σύμφωνα με ό,τι έμαθα σχετικά έχει αποδειχθεί πλέον ότι (το σύμπαν) δεν διαστέλλεται και συστέλλεται περιοδικά αλλά διαστέλλεται εξ αρχής και άρα υπάρχει χρονικό σημείο μηδέν και δημιουργία.

Ξύλινη Γλώσσα

Έχω ακούσει πολλές φορές τον όρο ξύλινη γλώσσα. Τον έχω χρησιμοποιήσει κι εγώ. Ειδικά σε προεκλογικές περιόδους η ξύλινη γλώσσα βρίσκεται στην άνθησή της.
Τώρα λοιπόν που πέρασαν κι αυτές οι εκλογές (και με αφορμή αυτές), ιδού κάποια μαθήματα χρήσης της ξύλινης γλώσσας που βρίσκονται στο διαδύκτιο από το perikallosproject, (που όπως λέει είναι «ένας χώρος που ασχολείται κατ' εξοχήν με την ελληνική γλώσσα») και ανέσυρα με την βοήθεια αγαπητής φίλης από την Αθήνα:
"Κατά το δυνατόν, απομνημονεύσατε τον παρατιθέμενο πίνακα (εικονίζεται στη foto). Ακόμα καλύτερα, αποκωδικοποιήστε τον και συμπληρώστε τον κατά βούληση...
Συνδυάστε οποιαδήποτε φράση της 1ης στήλης με οποιαδήποτε φράση της 2ης στήλης. Το παραχθέν αποτέλεσμα το συνδυάζετε με οποιαδήποτε φράση της 3ης στήλης. Το νέο παραχθέν αποτέλεσμα το συνδυάζετε με οποιαδήποτε φράση της 4ης στήλης.
Επαναλαμβάνετε την ίδια διαδικασία (προσοχή: το σημείο κλειδί είναι το να αποφεύγετε τους ίδιους συνδυασμούς) εις το διηνεκές. Λογικά, θα οδηγηθείτε σε 6.561 διαφορετικές φράσεις, μεστές από έμφαση, πλην όμως παντελώς άδειες από νόημα... Θα μιλάτε επί μέρες ολόκληρες, οι φίλοι και οι γνωστοί θα θαυμάζουν τον στόμφο σας, και εσείς θα νιώσετε τη χαρά του να σας θαυμάζουν για αυτά που είπατε, ενώ δεν θα έχετε πει απολύτως τίποτα!!!
Μετά από αυτό, είστε πλέον έτοιμος να ιδρύσετε κόμμα ή να θέσετε υποψηφιότητα για βουλευτής... Σε περίπτωση εκλογής σας, ελπίζουμε πως θα φροντίσετε για την οικονομική επιχορήγηση αυτής εδώ της ταπεινής διαδικτυακής γωνιάς, που τόσο πολύ θα σας έχει βοηθήσει... "
Πρωτογενής πηγή: http://www.geocities.com/perikallosproject/eisksyl.html

Ευχαριστώ ΦΙΛΕ

Χτες σκεφτόμουν πολύ τους φίλους μου. Το πως …εμφανίστηκαν στη ζωή μου, πως δεθήκαμε, την εξέλιξη που είχαν οι σχέσεις μας, το πως περπατήσαμε μαζί, το τι ρόλο έπαιξαν και παίζουν ακόμα. Δεν ήμουν εύκολος στο να κάνω φίλους! Το αντίθετο μάλιστα. Έπρεπε να περάσω από λουτρό παλιγγενεσίας, να θάψω το παλιό για να μπορέσουν να πλησιάσουν στο νέο. Πρώτοι ο Άγγελος των γενεθλίων, και, ιδιαίτερα, οι Τάσος και Μιχάλης της 6ήμερης (εξ’ αιτίας τους έχω κάτι ευχάριστο να θυμάμαι απ’ τα παλιά χρόνια). Κι ύστερα η ζωή γύρισε σελίδα. Και με πλαισίωσε μ’ άλλους, μα κυρίως με τους «ψηλούς», που μένουν και μέχρι σήμερα. Και δίπλα σ’ αυτούς πρόσθεσε την ομάδα της Θεσ/νίκης που μας ενσωμάτωσε πρόθυμα και δεν μας άφησε να νοιώσουμε …επαρχιωτόπουλα. Και μετά τα χρόνια της άνευ αιτίας επανάστασης, έβαλε εκεί δα και τις Δραμινές και τις …ντόπιες. Και άλλους. Κι όταν οι παλιοί φίλοι ο ένας μετά τον άλλο φεύγανε ή χάνονταν ή παντρεύονταν, η Δύναμη έφερε δίπλα μου και στέριωσε τον Ζυγοσιανό (και την γυναίκα του) και ιδίως τον Πασχάλη και την δικιά του Ελένη, που με κράτησαν ζωντανό στη θερμοκοιτίδα τους μέχρι τον γάμο μου.

Εγώ, ο ήρωας

Ο ήρωας στη παιδική μου φαντασία ήταν ένας …υπεράνθρωπος.
Ανίκητος, άφθαστος και άφθαρτος, μυστηριώδης και όμορφος. Ένας ιπποτικός χαρακτήρας, δυναμικός, με ιδιαίτερες ικανότητες και απαράμιλλο θάρρος. Απρόσβλητος, επιβλητικός και συνάμα προσηνής.
Σαν τους χαρακτήρες της μυθιστορίας μας, σαν τους ιππότες των παραμυθιών, σαν τους οπλαρχηγούς της Ελληνικής Επανάστασης, σαν τους ανώνυμους πεσόντες στα μετερίζια της πατρίδας μας.
Και βεβαίως σαν τον Σούπερμαν, τους Φανταστικούς 4, τους Χ-men, τον Δικαστή Ντρεντ και τόσους, τόσους άλλους. Ήρωες κάθε χρώματος, ικανότητας, εποχής, επιπέδου. Για κάθε ανάγκη και πρόβλημα. Ένα σωρό ήρωες στην υπηρεσία της ανθρωπότητας.
Μα ούτε ένας όταν τον χρειάζεσαι!! Άλλωστε οι περισσότεροι είχαν πεθάνει, οι δε λοιποί φαίνεται να ζούσαν σε άγνωστες πόλεις σε κάποια μακρινή, μυθική Αμερική, έξω από την δική παιδική καθημερινότητα.
Και τα χρόνια πέρασαν. Μαζί και η «εποχή» των ηρώων.
Άλλες προτεραιότητες, άλλος τρόπος σκέψης.
Ενήλικες πια, έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν εχθρικό κόσμο, πονηρούς και παραλόγους ανθρώπους, υπηρέτες σκοτεινών συμφερόντων, την σήμερον, τον εαυτό μας.
Ο «προκείμενος εις ημάς αγών», δεν στέφεται από επιτυχία πάντα, δεν στέφεται από επιτυχία για όλους. Ανέκαθεν. Και, ως γνωστόν, «οι ιδέες δεν είναι υπεύθυνες γι’ αυτούς που τις υπηρετούν». Μπορεί να επιμείνεις στον αγώνα. Μπορεί όμως να μείνεις στην πτώση.
Κι ίσως αυτή να είναι η ειδοποιός διαφορά.
Ίσως έτσι να ξεχωρίζουν οι ήρωες.
Τώρα, ύστερα από πολλά χρόνια (και όχι μόνο), μπορώ να πω ότι ξέρω, ότι γνωρίζω ήρωες.
Και με έκπληξη τους αναγνώρισα δίπλα μου. Μέσα μου. Γιατί ...εγώ είμαι ο ήρωας.
Εγώ, η μάνα, που έδωσα μάχες με όλους, με το κράτος το ίδιο, για να δώσω στ’ ανάπηρο παιδί μου μια ευκαιρία και τις δυνατότητες για καλύτερη ζωή. Και το πέτυχα!!
Εγώ, η οικογένεια που αγκάλιασε τ’ αδύναμο μέλος της, πολέμησε με λιοντάρια και, όχι μόνο έσωσε αλλά κι εφοδίασε το σπλάχνο της μ’ άλλες ικανότητες, ανεκτίμητες.
Εγώ, ο φίλος, που πολέμησα με συμφέροντα κι επιθυμίες που στρατεύονται κατά της ψυχής. Και έμεινα. Και μένω μέχρι τώρα. Και ξαναπιάνω να στηθώ και πάλι ορθός. Με την ίδια αποφασιστικότητα κάθε φορά, αν κι όχι με την ίδια ευκολία.
Εγώ, ο γείτονας, που αντιμετώπισα τις δοξασίες ολάκερου χωριού και δεν υποχώρησα ούτε προς ώρας. Για να διαμείνει η Αλήθεια. Ακέραιη.
Εγώ, που άνοιξα τα μάτια μου στον πλανήτη συνειδητοποιώντας ότι υστερώ σε ικανότητες και προσόντα. Ότι πρέπει να συντηρούμαι χημικά η/και μηχανικά, να ζω με συμπληρώματα για να ζω τη ζωή. Ότι το αυτονόητο δεν ισχύει γι’ μένα. Και, παρόλ’ αυτά, δεν παραιτήθηκα. Και μου φάνηκε (η ζωή, ντε!!) καλή κι ωραία. Την δέχτηκα, την χάρηκα, την ζω. Χαμογελαστά, υπομονετικά, επιθετικά. Χωρίς αυτολύπηση, μίζερα ή απελπισμένα. Ξέρω πως παρεξηγήθηκα για τις απόψεις μου. Ακόμα και για το γέλιο μου, τους τρόπους μου, το χιούμορ μου. Μάζεψα τ’ αγκάθια μου κι άνοιξα καρδιά και μυαλό. Και συντήρησα έτσι, με δικό μου κόστος, σπάνιες φιλίες. Κι έμεινα σταθερός σ’ αιρετικές απόψεις. Κι ανταγωνίστηκα επί ίσοις «υγιείς» κι «ολοκληρωμένους» στο επαγγελματικό πεδίο, κι αντιστάθηκα σε προτάσεις για ζωή σε βάρος ζωής άλλου. Και κρατήθηκα, όταν δεν φαινόταν από πουθενά λύση, στην υπακοή των αρχών που είχα ενστερνισθεί στα 17, μένοντας πιστός σε νόμους κι εντολές που τώρα φαίνονται βαριές και παράλογες, «τοις κείνων ρήμασι» πειθόμενος. Κι απέφυγα σειρήνες, και φοβάμαι κύκλωπες, και κουράστηκα από το ταξίδι. Και θα συνεχίσω. Θέλω.

Η Ελλάδα στις φλόγες

Με πολύ θλίψη και ...χωρίς λόγια:







και http://www.youtube.com/watch?v=0cqN5JgdS3A
και http://www.redcross.gr/default.asp?pid=1&la=1

Καταρράκτες

Πριν τρία χρόνια πρωτο-άκουσα για τον «καταρράκτη» στο Θεολόγο. Και ξαφνιάστηκα φυσικά. Εντελώς. Μέχρις αρνήσεως. Ξέρω το νησί …παιδιόθεν. Το ΄χω φάει με το κουτάλι. Για καταρράκτη δεν είχα ξανακούσει. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Οι πληροφορίες μιλούσαν και για μια λίμνη στις Μαριές. Ε, αυτό ήταν αδιανόητο για μένα. Και καλά εγώ, ένας …επισκέπτης του νησιού. Οι ντόπιοι; Οι γηγενείς;
Ε, λοιπόν ούτε οι ντόπιοι ήξεραν τίποτε. Κάποιοι μάλιστα κορόιδεψαν, κάποιοι δεν πίστευαν ούτε τις εικόνες από το ιντερνετ και τις φωτογραφίες που είχαμε πάρει από παλιότερους επισκέπτες. Ποιος λοιπόν να σου δώσει οδηγίες; Μα … οι ξένοι φυσικά!! Οι τουρίστες. Οι αλλοδαποί. Γερμανοί κυρίως. Οι οποίοι ερχόταν ενημερωμένοι, με οδηγίες και χάρτες ενίοτε!!
Θα πήγαινα λοιπόν, το δίχως άλλο. Το αποφάσισα. Και το δούλευα στο μυαλό μου για τρία χρόνια.
Εντωμεταξύ βρήκαμε την «λίμνη» στις Μαριές. Πάλι ακολουθώντας οδηγίες ξένων που πήγαιναν ποδαράτα σε διαδρομές σχεδιασμένες από δικούς τους φυσιολατρικούς ομίλους και ορειβατικούς συλλόγους. Η «λίμνη» δεν έλεγε τίποτα. Δημιουργήθηκε από ένα πρόχειρο φράγμα με σκοπό να συλλέγεται το νερό για άρδευση. Πολύ όμορφη αλλά όχι για κολύμπι. Βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες κι ετοιμαστήκαμε να φύγουμε. Κάποιος σκέφτηκε να ανεβούμε πιο πάνω. Φτάσαμε δύσκολα στο άλλο επίπεδο. Ακολουθώντας το …ρυάκι προς την πηγή, βρήκαμε …έναν άλλο καταρράκτη!! Στις Μαριές. Όχι στο Θεολόγο! Ήταν απίθανος. Αρπάξαμε την ευκαιρία για ένα μπανάκι στην λιμνούλα που σχηματιζόταν στη βάση του. Υπέροχο νερό, διάφανο, κρύο. Υπέροχη λιμνούλα. Βαθιά, γραφική, καθάρια. Το ίδιο κάναμε και πιο πάνω και πιο πάνω. Υπήρχαν τρεις επίπεδα και στο καθένα επαναλαμβανόταν το ίδιο σκηνικό. Μόνο που κάθε φορά έμοιαζε καλύτερο.
Φύγαμε ενθουσιασμένοι.
Αλλά δεν είχα πάει ακόμα στον μεγάλο, στο Θεολόγο. Και πριν το καταφέρω έμαθα ότι υπάρχει κι άλλος (τι παράξενο!!), έξω από το Καζαβίτι, όπου όμως δεν φτάνει δρόμος.
Κι επειδή «χρόνος είναι εις πάντα και καιρός παντί πράγματι υπό τον ουρανόν», φαίνεται πως τώρα ήταν η ώρα και η κατάλληλη παρέα και οι συγκυρίες για το συγκεκριμένο εγχείρημα. Νοικιάσαμε λοιπόν ένα τζιπ, στριμωχτήκαμε μέσα 6 άτομα και ξεκινήσαμε. Οι δυσκολίες αρχίζουν από τα πρώτα μέτρα. Ο δρόμος μοιάζει να ‘ναι φτιαγμένος από τα στοιχεία της φύσης, το νερό και τον αέρα. Μετά πολλή πολλή ώρα ταρακούνημα αρχίσαμε να υποψιαζόμαστε ότι είμαστε σε λάθος δρόμο. Κάποτε ένα άλλο τζιπ που ερχότανε αντίθετα, από το Κάστρο, έκανε βεβαιότητα τις υποψίες μας. Πίσω. Ξανά στο Θεολόγο, ξανά στα τηλέφωνα, ξανά οδηγίες. Για μια στιγμή είπαμε να τα παρατήσουμε. Αλλά μόνο για μια στιγμή. Ανεβήκαμε πάλι το λόφο και πήραμε τώρα την σωστή στροφή. Ο δρόμος είχε σχεδόν τα ίδια χάλια και ήμουν συνέχεια με τον φόβο μήπως …«παρακάτω χαλάει».
Οδήγησα αρκετή ώρα και, από ένα διάστημα και μετά, παράλληλα με τ' άνυδρο ποτάμι. Κάπου κάπου βλέπαμε κάποιες υποτυπώδεις πινακίδες (στ’ αγγλικά, βεβαίως-βεβαίως). Όταν είχαμε κουραστεί αρκετά και δεν το περιμέναμε, άρχισε ν’ ακούγεται ο θόρυβος του νερού. Σε λίγο φάνηκε εκεί μπροστά μας, δίπλα στο δρόμο, ακριβώς πάνω στη στροφή. Ανασάναμε με ανακούφιση. Κατεβήκαμε. Ήταν ωραίος. Ψηλότερος από τους άλλους αλλά με λίγο νερό. Σε σχέση με της Έδεσσας έμοιαζε με ντουζιέρα που κάποιος ξέχασε ανοικτή. Ακολουθήσαμε ένα δύσβατο μονοπατάκι στ’ αριστερά του κι ανεβήκαμε στην κορυφή. Προχωρήσαμε προς τα πάνω. Δεύτερος. Καλύτερος, με υπέροχη πλατιά και βαθύτερη λιμνούλα για μπάνιο, περισσότερο νερό, παγωμένο. Όλα τα πιτσιρίκια βούτηξαν. Καλά δεν κρυώνουν αυτά; Το τοπίο ήταν ειδυλλιακό. Μεγάλα πλατάνια, φτέρες, γέρικα δέντρα, όμορφο ξέφωτο με παχιές σκιές κι ονειρεμένες ηλιαχτίδες που τρυπούσαν τα κατάλληλα σημεία. Το δάσος του παραμυθιού. Κάποιοι σκαρφαλώσαμε και πιο πάνω απ’ ένα δυσδιάκριτο, υποτυπώδες μονοπατάκι στ’ αριστερά αλλά το πράγμα δεν είχε συνέχεια.
Κατεβήκαμε. Μείναμε εκεί σ’ αυτό το άνοιγμα. Θα θέλαμε να μέναμε για πάντα. Όμως ο χρόνος περνούσε γρήγορα. Φύγαμε με βαριά καρδιά, απρόθυμα. Είχαμε ν’ αντιμετωπίσουμε τον ίδιο απαράδεκτο δρόμο, που όμως τώρα μας φάνηκε τόσο σύντομος!
Χτες δημιουργήθηκε άλλη μια ευκαιρία. Και ναι, πήγα και πάλι. Από άλλο δρόμο, όχι πολύ καλύτερο, αρκετά μακρύτερο. Με άλλη παρέα, με δύο αυτοκίνητα. Στο ένα ήταν ένας ντόπιος, φίλος αγαπητός, με την οικογένειά του. Που θεωρούσε ότι του λέγαμε υπερβολές και που έφυγε πιο ενθουσιασμένος κι από μας.
Οι εικόνες από κει θα γεμίζουν το μυαλό μας για καιρό. Μακάρι να μείνουν έτσι αυτά τα μέρη. Μακάρι. Κι ας μη φτιαχτεί ποτέ ο δρόμος.

"Πείνα για τον Θεό"

Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη επετείω" (+4Y)
Από τότε, κανένα του είδους του, δεν μου ...ξεσήκωσε τα ίδια συναισθήματα.

Ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το βιβλίο ("Πείνα για τον Θεό" του G.Verwer - Έκδοση της Ελλ. Ευαγγελικής Εκκλησίας) πιστεύοντας ότι δεν είναι παρά ένα ακόμη χριστιανικό έντυπο, ότι δεν έχει παρά να μου πει τα ίδια πράγματα, ίσως αλλιώς σερβιρισμένα. Είναι τώρα αρκετά χρόνια που δεν αγοράζω πλέον χριστιανικά βιβλία. Δεν πιστεύω ότι έχουν να μου προσφέρουν πια κάτι. Αυτό μάλιστα το βιβλίο εκδόθηκε το 1986 και τώρα είμαστε στον …21ο αιώνα! Αλλά να, έπεσε στα χέρια μου. Είναι ένα από τα δύο βιβλία που πήρα δωρεάν απ’ το «συνέδριο» Hellas 2002. Όταν γύρισα σπίτι μου, το άφησα σε μια άκρη. Όταν ξεκίνησα να το διαβάζω, το έκανα με μισή καρδιά (το άλλο βιβλίο δεν το άρχισα ακόμα). Με ξάφνιασε ευχάριστα. Άρχισε να έχει ενδιαφέρον. Δεν ήταν ξύλινα λόγια. Έπαιρνα. Δούλευε μέσα μου. Προς το τέλος, διάβαζα μια μόνο παράγραφο κάθε φορά, για να μπορώ να την αφομοιώνω.
Και μάλλον πρέπει να το ξαναδιαβάσω!!

Λεπτοκαρυά

Το οικονομόμετρο και άλλες ενδείξεις στο ταμπλό του Picasso δεν εμφανίζονται εδώ και μέρες (τελικά αποδείχθηκε ότι έφταιγε το RadioCD) κι έτσι …απαλλαγμένος από μια έννοια, βάλθηκα να φτάσω μια ώρα γρηγορότερα Θεσ/νίκη.
Μετά από αναπάντεχες κι ευχάριστες συναντήσεις με παλιόφιλους και συνεννοήσεις για τις διακοπές του άλλου μήνα, μεσημεράκι πια, κατηφόρισα, περνώντας τα πρώτα διόδια και την υπόγεια διάβαση της Κατερίνης προς την πρωτεύουσα της νότιας επαρχίας του νομού Πιερίας.
Έχω ξανάρθει κι άλλες φορές σ’ αυτά τα μέρη. Πολύ λίγες για να τα βαρεθώ ή να τα χορτάσω. Πρωτοείδα την περιοχή από τρένο που σε κάποια σημεία της διαδρομής του ήταν τόσο κοντά στην ακτή που νόμιζες ότι περνούσες πάνω από όσους ξάπλωναν στην παραλία. Την ερωτεύτηκα αμέσως. Και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα ξανάρθω. Και ξαναπήγα και μια και δυο και παραπάνω. Και κολύμπησα και έφαγα στα ταβερνάκια και ξάπλωσα στον ήλιο και απόλαυσα το ποτό και το τζιτζίκι. Ήρθα μόνος, με παρέα, με φίλους. Έμεινα σε φίλους, έμεινα σε ξενοδοχείο. Όπου να ‘ναι θα ‘μενα για να γευθώ αυτό το …ιδιαίτερο.
Και δεν είναι η φύση, το πεύκο, οι μυρωδιές, το ιώδιο, το αεράκι. Δεν είναι η παραλία, η καθαρή σαν πισίνα θάλασσα. Όλ’ αυτά τα έζησα και τα βρίσκω εύκολα στο τόπο μου (και χωρίς πέτρες στην ακροθαλασσιά). Ναι, είναι κι όλα αυτά. Είναι και κάτι άλλο όμως. Είναι το ήρεμο περιβάλλον της κατασκήνωσης των φίλων, οι ωδές της κεφάτης παρέας, η φυσαρμόνικα του δειλινού, οι χωρίς φωνές και νεύρα διπλανοί, ο βραδινός τενόρος, το πρωτότυπο ξύπνημα, το τιτίβισμα των παιδιών, οι δραστηριότητες της ομάδας.
Ε, λοιπόν φέτος έμελλε να ζήσω μέσα σ’ αυτά και να εκπληρωθεί έτσι ένα όνειρό μου. Προσπάθησα κι άλλες φορές, κι άλλες χρονιές. Φέτος, δόξα στο Θεό, και δωμάτιο βρέθηκε και η περίοδος μας βόλεψε (και η διάρκεια) και μόνος δεν ήμουν.
Την πρώτη μέρα, Κυριακή, απόγευμα πια, τακτοποιηθήκαμε, αγοράσαμε τα στοιχειώδη από το τοπικό super market, περιδιαβήκαμε τα στενά και άλλους δρόμους, κολυμπήσαμε. Δευτέρα φτιάξαμε ένα στοιχειώδες πρόγραμμα, κολύμπι και δρόμο. Το πρωί στη Πλάκα Λιτόχωρου, το απόγευμα στη Κατερίνη. Βρήκα γνωστούς που είχα ξεχάσει με τα χρόνια και αγνώστους που μ’ αγκάλιασαν θερμά. Προσπάθησα την ντροπαλότητά μου να νικήσω (ή είναι εγωισμός!;;)
Την επομένη ξεκινήσαμε για Λιτόχωρο. Το «Μικρό Παρίσι» όπως έλεγε για το χωριό της μια παλιά συνάδελφός μου. Τριγυρίσαμε στ’ ανηφορικά σοκάκια, χαζέψαμε στα μαγαζάκια, βγήκαμε φωτογραφίες, κουραστήκαμε. Ώρα για λίγο ψηλότερα. Στα 17χλμ προς Όλυμπο και σε υψόμετρο 2.917μ. είναι η θέση «Πριόνια» και το τέλος του δρόμου. Μετά θέλει εξοπλισμό, αντοχή, γερά πόδια. Δεν είχαμε τίποτα απ’ αυτά. Μόνο όρεξη είχαμε. Και κάτσαμε να φάμε εκεί στο καταφύγιο. Και αφού ηρεμήσαμε, ανεβήκαμε και λίγο πιο πάνω, στον καταρράκτη. Υπέροχα. Υπέροχα!!
Ημέρα Τετάρτη. Μπάνιο στη παραλία Σκοτίνας. Καφέ στη όαση ομορφιάς και ξεκούρασης που φέρει το όνομα της αρχαίας Λείβηθρας. Μια καφετέρια χωμένη μέσα στο πράσινο φτιαγμένη με μεράκι και γούστο και σεβασμό προς το περιβάλλον, στο δρόμο προς Καρυά. Αν το σερβίρισμα αργήσει λίγο είναι γιατί δεν υπάρχει ηλεκτρικό.
Τ’ απομεσήμερο συναντάμε Στέφανο και Νατάσσα που επιστρέφουν Θεσ/νίκη. Μας λένε τα δικά τους από την Σκύρο και τις ομορφιές της. Φεύγουμε για Πλαταμώνα. Επαναλαμβάνονται τα της Κατερίνης με διαφορετικά πρόσωπα αλλά με τη ίδια συγκίνηση. Γυρνάμε μετά τις 9 το βράδυ, βιαστικά κάπως, για να βρεθούμε με τους φίλους που πριν τόσα χρόνια με φιλοξένησαν στο ίδιο αυτό τόπο. Τώρα ήρθε η ώρα να φιλοξενηθούν από μας στο μεγάλο 302 των πέντε (5) κρεβατιών του Γ’ ορόφου.
Πέμπτη, και πέντε πλέον άτομα, ξεκινήσαμε μετά τα καθημερινά, για το κάστρο του Παντελεήμονα. Ανεβήκαμε και στον Παλιό και περιδιαβήκαμε τα στενοσόκακα και ξεδιψάσαμε σε παλιές βρύσες με κρυστάλλινα νερά και γευτήκαμε «καλόγερο στην κατσαρόλα» και άλλα εδέσματα «μι ζ’μί». Πήγαμε και για το ονομαστό γαλακτομπούρεκο αλλά …μόλις είχε τελειώσει.
Γυρίσαμε. Για μπάνιο δεν λέει σήμερα. Φυσάει από χτες βράδυ και οι κροκάλες ανακάτεψαν νερό και βυθό.
Την Παρασκευή, που μου φαίνεται ότι έφτασε πολύ γρήγορα, πήγαμε στην παραλία του Παντελεήμονα για μπάνιο κάτω από τον καταπράσινο χορταριασμένο πύργο, δίπλα στη παλιά γραμμή του ΟΣΕ, στη σκιά του Κάστρου. Βόλτα στους (Ν) Πόρους που μοιάζουν απρόσωποι σαν οικισμός, και πίσω στον Πλαταμώνα για φαγητό.
Το βράδυ έξι (6) άτομα για ύπνο. Ένα στο μπαλκόνι έξω, ένα στο πάτωμα μέσα. Κουβεντούλα έως την 1η πρωινή, ξύπνημα στις 7:00’ πμ και αναχώρηση των φιλοξενουμένων. Εμείς θα μείνουμε και αυτή τη μέρα και θα πάμε στους Παλιούς Πόρους που ανακαλύψαμε ότι είναι στη προσπάθεια τους ν’ ανταγωνισθούν τον Παλιό Παντελεήμονα. Την Κυριακή έπρεπε να κλείσει αυτό το κεφάλαιο. Αναχωρήσαμε για Κατερίνη πρώτα και μετά παραλία Κατερίνης. Από κει στη παραλία Κορινού απ’ το δρόμο που δεν υπήρχε στο χάρτη μας.
Φεύγαμε ήδη όταν, κάπου στη διαδρομή, συνειδητοποίησα ότι είχαμε ξεχάσει το Δίον!! Ήταν όμως ώρα να επιστρέψουμε στην …Ιθάκη μας. Για μερικούς σαν και μένα τίποτα δεν είναι σαν την γωνιά σου.

Παλιά Ιστορία

Πρωτογνωριστήκαμε πριν από πολλά-πολλά χρόνια. Τις συστάσεις έκανε η παιδίατρος. Μιλούσε κυρίως στην μητέρα μου, φυσικά, αφού εγώ ήμουν μόλις 6μιση (περίπου) ετών.
Και μας φορτώθηκε για τα καλά.
Στην αρχή που δεν την ξέραμε πολύ, προσπαθήσαμε να την ξορκίσουμε, να την αρνηθούμε, να την αποφύγουμε, να την διώξουμε, να την φαρμακώσουμε, να την θεραπεύσουμε.
Τίποτα. Ήταν εκεί πάντα. Ήταν εκεί από πάντα, ανάμεσά μας, μέσα μας.
Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στο βουνό για μακρές διακοπές σε υψόμετρο και για να κοκκινίσουν τα μάγουλα από το οξυγόνο. Δεν ζαλίστηκε στις κορυφές της Παλιάς Καβάλας, ούτε …οξειδώθηκε.
Δοκιμάσαμε την θάλασσα. Μα ούτε το ιώδιο φάνηκε να την ενοχλεί, αν και επί σειρά ετών κατασκηνώναμε «εκεί που σκάει το κύμα», στην σκιά των πεύκων του Δασυλλίου.
Προοδευτικά ο ζυγός της βάρυνε. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, οι παρενέργειές της γινόταν φανερές.
Δεν σταμάτησα να την πολεμώ. Και δεν την συνήθισα όπως πιστεύουν μερικοί. Ούτε την μισώ. Κέρδισα πολλά απ’ την σχέση μας και έχασα άλλα τόσα. Δεν μπορώ να κάνω σύγκριση ή να ζυγίσω τα πράγματα αφού έχω ζήσει μόνο την μια πλευρά. Φαντάζομαι (κάπως) πως θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα χωρίς αυτήν. Και …παραπονιέμαι (κάπως).
Ξέρω όμως ότι βάδισα αυτή την όχθη, αυτό τον δρόμο «δια του οποίου έπρεπε να υπάγω».
Τώρα, μετά απ’ όσα κατά καιρούς μαθαίναμε για την επισφαλή χειρουργική αντιμετώπιση με αντικατάσταση μυελού των οστών (έχασα φίλους έτσι), ακούγονται πλέον τα περί «γονιδιακής θεραπείας», περί βλαστοκυττάρων και πλαστικού αίματος.
Φαίνεται πάντως πως έχει ακόμα δρόμο αυτή η σχέση. Κάποτε όμως επιτέλους θα διακοπεί. Ίσως πάλι φύγει θαυματουργικά. Ίσως κάποια άλλη μέθοδος πετύχει.
Ελπίζω μόνο, αυτό να γίνει όσο είναι νωρίς.
Είναι παλιά η ιστορία αλλά είναι επίσης επίκαιρη &' κουραστική.

Επιβιώνοντας

Ακούμπησα στη κουπαστή ανακουφισμένος και με μια δόση ικανοποίησης. Κοίταξα προς τα πίσω ψάχνοντας με το βλέμμα μου στ’ αφρισμένα νερά. Το πλοίο μου έσερνε ακόμη το χοντρό σχοινί απ’ όπου, μέχρι χτες θαρρείς, κρατιόμουν για τόσο πολλά χρόνια.
Πως είχα πέσει; Όσο αγωνιζόμουν να μείνω δεμένος για να μη χαθώ μέσα στα κύματα, δεν μπορούσα να σκεφτώ για πολύ τίποτ’ άλλο πέρα απ’ το πώς θα μείνω ζωντανός, πως θα μπορέσω πάλι να σκαρφαλώσω στο κατάστρωμα.
Τώρα, ασφαλής και πάλι, το μυαλό έτρεχε στο παρελθόν αναζητώντας απαντήσεις και σοφία.
Όταν μπήκα στο πλοίο στητός και αγέρωχος, δεν μπορούσα να φανταστώ την συνέχεια. Ήμουν 17άρης, σε μια ηλικία που τα ξέρεις όλα, που μπορείς τα πάντα. Δεν είχα οδηγίες απ’ το σπίτι, δεν μοιράζουν τέτοιες ούτε κατά την επιβίβαση και οι συμβουλές από κάποιους παλιότερους και γνώστες δεν βρήκαν τον δρόμο τους. Άλλωστε ο Δεύτερος είχε πείρα όση κι εγώ (για να μη πω μικρότερη). Πιο μπροστά απ’ αυτόν μπήκα στη Σχολή, πιο μπροστά προμηθεύτηκα τα αναγκαία και τον εξοπλισμό. Και πυξίδα και φανό και σωσίβιο και ξίφος.
Με τη πρώτη επιτυχία απογειώθηκα. Κι η υπερηφάνεια δουλεύει ύπουλα.
Με συνέφερε η πτώση στη κρύα θάλασσα. Καλά που βρέθηκε αυτό το παλαμάρι.
Τώρα ξέρω πως κι άλλοι πιάστηκαν απ’ αυτό. Άλλοι χάθηκαν. Κάποιοι μένουν ακόμα πιασμένοι, τυλιγμένοι πάνω στο άγριο, μουσκεμένο, χοντρό σχοινί. Και δεν μπορούν, δεν έχουν δυνάμεις, δεν ξέρουν τον τρόπο να βγουν απ’ τα νερά. Ούτε και τ’ αφήνουν. Όπως κι εγώ. Όχι, δεν θα πνιγώ. Κάτι θα γίνει. Ίσως κάποιος με δει, απ’ το πλοίο. Κι ίσως αυτός να ξέρει ή να βρει τον τρόπο να με τραβήξει. Μπορεί κάτι άλλο να συμβεί. Ένα θαύμα!
Ντρεπόμουν που ήμουν συνέχεια λερωμένος, βρεγμένος, πνιγμένος μέσα στην αλμύρα και τ’ απόνερα, αδύναμος.
Η σωτηρία μου ήταν το πλοίο. Γι’ αυτό δεν άφηνα ό,τι με συνέδεε μ’ αυτό. Όχι δεν θα πνιγώ. Αλλά πώς να σκαρφαλώσω; Δεν είχα δυνάμεις. Σκέψεις, άσχημες εισηγήσεις. Απογοήτευση.
Όχι. Δεν θα πνιγώ.
Ένα αδύνατο χέρι ακούμπησε το δικό μου. Περίεργο! Το δικό μου;!
Ξύπνησα στο κατάστρωμα.
Είμαι ακόμα βρώμικος. Πολλά δεν τα έχω ξεπεράσει. Και κάποιες ουλές, μεγάλες, σημαδεύουν το σώμα μου. Αλλά τώρα έχω πιο γερές βάσεις. Μεγαλύτερη ελπίδα, μεγαλύτερη πείρα κι ένα αδύνατο χέρι να κρατάει το δικό μου. Πολλές φορές έρχομαι εδώ στη κουπαστή, σ’ αυτό το σημείο. Να δω από πού βγήκα. Να δω μήπως διακρίνω κάποιον άλλον μέσα στα κύματα πιασμένο από κάποιο σχοινί. Θα μπορέσω να τον βοηθήσω;

Hellas 2002

Αναδημοσιεύεται (συμπληρωμένο στις λεπτομέρειες) "επί τη επετείω",
με πολύ συγκίνηση και νοσταλγία
Ξεκίνησα ξημερώματα Τρίτης (25/6) …
Η κίνηση και το μποτιλιάρισμα στην Αθήνα είχε σχηματίσει ουρά 7-10 χλμ. Έχασα την είσοδο προς κέντρο (έπρεπε μάλλον να βγω στην Αχαρνών). Σκέφτηκα να κατέβω Πειραιά και να πάρω την παραλιακή (για Σούνιο). Ρώτησα καναδυό άτομα. Κάποιος με βοήθησε πολύ.
Έφτασα (παραλία Αναβύσσου) πριν τις 12:00’ το μεσημέρι. Τίποτα δεν ήταν έτοιμο.
Αν εξαιρέσουμε τα υγρά, δεν είχα φάει τίποτα από το προηγούμενο μεσημέρι (εκτός από κάποιο τοστ στο δρόμο). Δεν μπορούσαν να μου δώσουν ακόμα δωμάτιο να ξεκουραστώ. Δεν είχα όρεξη να κολυμπήσω. Πήγα σε μια κοντινή καντίνα και ψιλοέφαγα.
Πέρασε η ώρα, ήρθε η κατάσταση με τα ονόματα και τα δωμάτια, πήρα το κλειδάκι μου κι ανέβηκα. Οι εθελοντές είχαν κάνει τρομερή δουλειά και συνέχισαν όλο το απόγευμα (και θα συνέχιζαν) και τις άλλες μέρες, αλλά το ξενοδοχείο (Calypso) ήταν άθλιο. Προφανώς κάποτε ήταν στις δόξες του. Έχει βέβαια κλιματισμό και τηλεόραση (που πιάνει 1-2 κανάλια). Δεν υπάρχει πισίνα, ούτε ψυγείο και το λουτρό είναι …μάπα. Η θάλασσα είναι καθαρή κι έχεις επιλογές για το που θα πας.
Πέρασα καλά. Καλό φαγητό, δωρεάν αναψυκτικά και καφέδες και κρύο νερό. Ωραίο πρόγραμμα. Ωραίες ομιλίες. Πολύ μουσική, πολλά χάπενινγκς. Είχε παιχνίδια, περίπτερα με βιβλία, κασέτες και cd’s. Το Σάββατο ειδικά ήταν αφιερωμένο στους νέους. Οι μεγαλύτεροι πήγαν στην Αθήνα σε συναυλίες χορωδιών απ’ όλη την Γη. Τους «ξεγέλασα» κι έμεινα. Κουράστηκα πολύ. Κάποια στιγμή πήγα στο Σούνιο. Πήγα και στα γύρω μέρη να βρω φαρμακείο (οι αμυγδαλές μου πάλι).
Γνώρισα κόσμο απ’ όλη την Γη. Πήρα μηνύματα και τροφή για όλο τον χρόνο. Είδα αρκετή κοσμικότητα. Κάποια πράγματα (επιεικώς) με ξενίζουν. Είδα όμως ζήλο και αγάπη και προσπάθεια ενότητας. Είδα αληθινούς Εργάτες.
Την Κυριακή είχε το Δείπνο. Μετά το μεσημέρι ξεκίνησα για Καβάλα. Έφυγα στις 3:00’ περίπου (μμ) κι έφτασα εδώ κατά τα μεσάνυχτα. Έφαγα για βράδυ στην Ασπροβάλτα.
Μακάρι να υπάρχει συνέχεια. Μακάρι να υπάρξει και «Hellas 2003». Μακάρι να μην είναι μια παρένθεση. Και σε μένα, ό,τι πήρα να έχει αποτέλεσμα.

Δεν είναι 12 οι ώρες της ημέρας;

Φως. Όσο έφταναν τα ματάκια του ήταν φως. Είχε θαμπωθεί. Φως και θαλπωρή. Και ασφάλεια. Συνήθισε εύκολα. Μπορούσε να τριγυρνάει ελεύθερα, να παίζει, να ζει. Άρχισε διστακτικές εξερευνήσεις. Δεν απομακρυνόταν από το φως. Κι καθώς η πηγή του φωτός στην οροφή ακολούθησε αργά την διαδρομή της προς τα εμπρός, μαζί της, ασυναίσθητα, κινήθηκε κι ο μικρούλης. Μαζί της κινήθηκε κι ο χρόνος. Σταθερά. Αργά. Αδυσώπητα.
Τώρα μπορούσε να διακρίνει περισσότερα πράγματα. Δεν υπήρχε παντού φως. Πίσω του, στο βάθος, είχε αρχίσει να σχηματίζεται ένα σκοτεινό τούνελ. Έπρεπε να ακολουθεί το φως. Να κινείται προς τα εμπρός. Όμως δεν ήταν ανάγκη ν’ ανησυχεί. Το σκοτάδι δεν φαινόταν απειλητικό. Μόνον κάπως …μυστηριώδες. Μερικές φορές μάλιστα ένοιωθε κάποια έλξη γι’ αυτό. Και κάποια πρόκληση. Τώρα ήταν ολόκληρο παλικάρι. Γιατί να φοβάται; Δεν επέτρεπε στον εαυτό του τέτοιο συναίσθημα.
Είχε γνωρίσει τα πάντα. Έτρεξε πριν απ’ το φως για να δει τι υπάρχει εκεί. Έψαξε κάθε σπιθαμή στην επικράτειά του. Έμενε πίσω, αρκετές φορές, για να αποδείξει, στον εαυτό του περισσότερο, ότι δεν φοβόταν. Άφηνε να τον τυλίξει, έτσι λίγο, για πλάκα, το σκοτάδι και μετά πεταγόταν και πάλι μπροστά «νικητής».
Κάποιες φορές ξεχνιόταν. Κούραση, συνήθεια, εξοικείωση, μέριμνες, ηλικία. Βάρυνε. Θα ‘πρεπε να ζει πιο κοντά στο φως. Δεν μπορούσε να τρέχει πια όπως άλλοτε. Αν μείνει πολύ πίσω το φως θα μικρύνει στα μάτια του απομακρυνόμενο. Το σκοτάδι θα καταλάβει το χώρο.
Δεν μπορείς να παίζεις με το σκοτάδι. Δεν μπορείς να επαναπαύεσαι.